Door Willem-Jan Schampers
Plotseling kwam het wel heel dichtbij. Via een gezamenlijke kennis én social media hoorde ik dat William Hoeymans positief was getest op corona en naar het ziekenhuis in Maastricht was gebracht. 'Want het ging heel slecht met hem'. Dat was wel even schrikken, want Hoeymans is een goede bekende in het regionale amateurvoetbal en voor mij persoonlijk meer dan alleen 'die voetbaltrainer uit Valkenswaard'.
Hoeymans en ik kennen elkaar al ruim 45 jaar. We zaten op de lagere school bij elkaar in de klas en – ondanks dat hij bij De Valk voetbalde en ik bij De Bosuilen – was er altijd een bepaalde genegenheid. We respecteerden elkaar en ik keek vol bewondering hoe 'Hoey' het schopte tot het eerste elftal van de geelzwarten en jarenlang een zeer gevreesde verdediger was op de amateurvelden. Ook als trainer deed hij het heel aardig. Zijn laatste klusje bij DOSL kon hij niet afmaken, maar bij onder meer Reusel Sport en Budel ging hij door de voordeur naar buiten en erkende men zijn vakmanschap en gedrevenheid.
Samen met zijn vrouw Inge kijkt Hoeymans (54) terug op de bewogen periode, toen bij hem corona werd geconstateerd en hij van de ene op de andere dag in een rollercoaster terecht kwam. En met hem ook zijn echtgenote en drie kinderen. "Het was begin april en ik had avonddienst bij VDL. Op een gegeven moment vroeg ik aan mijn collega of de roldeur dicht kon, want ik verrekte van de kou. Toen ik vervolgens 's morgens uit bed stapte, was ik hartstikke ziek. Eerst heb ik het nog een paar dagen afgewacht, maar toen ben ik naar de huisarts gegaan. Ik kreeg antibiotica, want in eerste instantie werd gedacht aan een ontsteking."
Foute boel
Op aanraden van zijn schoonzus in Aruba, die medisch onderlegd is en via Inge hoorde dat hij moeite had met ademhalen, kwam Hoeymans uiteindelijk toch in het ziekenhuis terecht. "Ik werd getest en meteen daar gehouden. Het was foute boel. Veel weet ik hier niet meer van. Het is één witte vlek. Blijkbaar ging het steeds slechter met me en van de longafdeling ben ik naar de ic gebracht. Vervolgens naar Maastricht, waar ze beschikken over een speciale hartlongmachine. Tegen Inge zeiden ze: 'Het kan alle kanten op gaan'."
Gelukkig knapte Hoeymans op en werd hij – na drie weken – uit coma gehaald. “Pas toen ik groen licht kreeg en ik terug naar Veldhoven mocht, hadden we zoiets van ‘het gaat wat beter’. Veel heb ik niet bewust meegemaakt, maar vanaf toen hoorde ik weer enigszins tot de levenden. Afgelopen vrijdag ben ik voor controle naar Maastricht geweest en heb ik te horen gekregen was er allemaal is gebeurd. Een verschrikkelijke periode. Zeker voor mijn gezin. Wat te denken van mijn oudste zoon? Die is eerder al zijn moeder kwijtgeraakt en zag nu zijn vader doodziek in bed liggen!”
Op Blixembosch moet Hoeymans revalideren. Opnieuw leren lopen, zelf een boterham smeren et cetera. “Het is echt bijzonder confronterend”, erkent hij. “Ik had niet alleen moeite met mijn ademhaling, maar ook andere – fysieke – zaken gingen niet meer helemaal vanzelf. Ik heb me laten vertellen dat elke dag op de ic zes procent krachtverlies betekent. Daarnaast is hij drie dagen in de week actief bij fysiotherapie Van Hoof. Daar helpen ze me fantastisch. Zoals ik trouwens alleen maar bewondering kan opbrengen voor de mensen in de zorg. Zonder hen was ik er misschien wel niet meer geweest!”
Zee van bloemen
Ook de zeer vele hartverwarmende reacties hebben Hoeymans goed gedaan. “Het was hier een zee van bloemen. Hartstikke mooi hoe de mensen hebben meegeleefd en nog steeds meeleven. Het gaat nu best goed met me. Zeker als je beseft waar ik vandaan ben gekomen. In principe duurt het een jaar voordat ik ben hersteld. En dan is het nog afwachten of ik weer helemaal de oude ben. Mijn geluk was, dat ik in goede conditie was en voor mijn leeftijd nog hartstikke fit. Bovendien word ik goed in de gaten gehouden door een diëtiste, een psycholoog en een maatschappelijk werker. En door Inge en de jongens natuurlijk!”
Tijdens het bezoek van Erwin Raaymakers en Paul van de Palen (namens AVEC, de organisatie van coaches van AmateurvoetbalEindhoven, red.) vertelde Hoeymans over zijn ambities. "Ik hoop dat ik straks weer lekker kan voetballen bij de veteranen van De Valk en weer een club kan trainen. Voordat ik ziek werd, speelde er wel het een en ander. Zowel voor de functie van jeugdtrainer als voor hoofdcoach. Ik had 's maandags nadat ik ziek naar huis ben gegaan, een gesprek, maar het liep even anders. Of mijn ambities realistisch zijn? Geen idee. Ik ben hoopvol voor de toekomst, maar zeker weten doe je het nooit. Mijn laatste klus als trainer is niet prettig geëindigd (DOSL zette hem op non-actief, nadat hij was gebrouilleerd met een deel van de spelersgroep, red.) en alleen daarom al wil nog eens laten zien wat ik in mijn mars heb.”
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?