Trilogie met de befaamde UNA drie. Deel 1: Jack van Osch

Volgens het landelijke vakblad De Voetbaltrainer, is UNA momenteel de allerbeste amateurclub in Brabant. Bij deze verkiezing welke jaarlijks plaatsvindt, prijken de Veldhovenaren landelijk op een mooie zevende plek.

(door Thieu Vlemmix) Die klasseringen zijn een ultieme waardering voor het gepresteerde en dus een hartelijk proficiat waard. De geelzwarten uit het kerkdorp Zeelst staan overigens al vele jaren landelijk in de hogere regionen. Maar dit is natuurlijk opnieuw een bevestiging en publieke beloning voor de club, inclusief zijn jeugd. In de volle breedte dus.

1965
Voor wat betreft het vaandelteam, gaan UNA’s eerste sportieve prestaties in de landelijke amateurtop zelfs vijfenvijftig jaar terug. In 1965 was er immers al eens het eersteklasserschap, het hoogste niveau. De wedstrijden tegen landskampioen Middelburg, destijds onbetwist de beste amateurclub van Nederland (3x achtereen landstitel), zijn legendarisch.

(In 1965 naar hoogste amateurklasse, sla acht op de jonge koppies van:  bovenste rij 2e van links Wil Kusters, 6e Jack Sandkuyl, vervolgens Wim Senders en meest rechts Jan Bressers. Onder 3e van links Harrie Franssen, 5e Huub Janssen en helemaal rechts Tiny van Laarhoven)

Na de degradatie in 1969, houden de ereplaatsen van 1971, 1972 en 1973 in de Tweede klasse meteen al de belofte in van een snelle terugkeer naar het hoogste niveau. En dat lukt in 1974: titel, plus promotie naar de Eerste klasse.

(1974…terug in hoogste klasse..)

Als de KNVB in 1976 drie landelijke Hoofdklassen instelt, krijgt de nieuwe Nederlandse amateurtop met de beoogde piramide gestalte en wordt steeds selecter. UNA pakt de uitdaging meteen met beide handen aan. In het eigen Breda wordt Baronie met 1-2 geklopt en de ploeg onder leiding van trainer Meeuwissen schaart zich opnieuw onder de beste Nederlandse amateurclubs. In die periode speelt het middenveld met Jack van Osch, Peer van den Nieuwenhof en Thomas van de Berg een doorslaggevende rol. Zij worden gezien als het meest uitgebalanceerde middenveld van UNA ooit. In deze voetbalarme tijd, redenen genoeg voor een ruime terugblik naar ‘toen’. Deel 1 van ‘Trilogie van de befaamde UNA drie’ gaat over Jack van Osch.    

In een flink deel van die zeventiger jaren wordt het middenveld dus bemand door het (super)trio Thomas van de Berg - de meest aanvallende met sterke wapens als techniek, inzicht en passing - Peer van den Nieuwenhof de allrounder en controleur, en Jack van Osch die een groot stempel op de ploeg drukt met zijn duelkracht en dominante aanwezigheid; de Engelsen zouden hem betitelen als een ‘box to box player’.

Terug in de top
In 1981 marcheert UNA onder Guus de Graaf via de nacompetitie, waarin RKTVV met 1-5 en Schijndel met 0-2 eraan gaan, nog maar eens door naar de Hoofdklasse. Van ons illustere drietal is er dan nog eentje over: Jack van Osch.
Omdat Peer en Jack nog steeds vriendschapsbanden onderhouden, heb ik in eerste instantie met die twee samen afgesproken. In Zeelst serveert gastvrouw Nellie koffie met cake. Het wordt dus een smaakvol gesprek. Hierbij deel 1, met Jack van Osch aan het woord. Later volgt dus nog deel 2 met Peer van den Nieuwenhof in de hoofdrol en deel 3, met Thomas van de Berg.  

Stroef welkom
Jack van Osch komt in 1971 als 21-jarige naar UNA. Dat gebeurt op voorspraak van masseur Mario Willems. In het begin valt dat nog niet mee, herinnert Jack zich. Niet iedereen binnen de  selectie van het eerste elftal is kennelijk blij met ‘die buitenlanders’. Wim Senders heeft het bijvoorbeeld niet op hem begrepen, zo ondervindt hij. Jack: “Maar dan had ie wel de verkeerde voor. Op de eerste training en bij het eerste het beste duel ligt UNA’s rechtsback al in de bosjes, door toedoen van de getergde nieuwe middenvelder. Peer valt bij: “Als je ‘m een keer de bal tussen de benen had gespeeld, kwam je maar liever het eerste half uur niet bij Wim in de buurt”. Met de fanatieke instelling van Wim Senders is inderdaad niks mis. Het is in de competitiewedstrijden een belangrijk wapen, evenals trouwens zijn voor die tijd unieke, aanvallende speelstijl. En met Jack van Osch komt het ook allemaal goed. Die groeit immers uit tot één van UNA ’s beste middenvelders ooit, met een fantastische wedstrijdmentaliteit.        

Nu hij vijftig jaar na dato geconfronteerd wordt met de vraag of hij het eens is met de mening dat ‘de drie’ van toen tezamen gezien worden als het meest uitgebalanceerde middenveld van UNA ooit, denk Jack niet lang na.

 ‘Wij hoefden elkaar eigenlijk nooit iets te roepen of uit te leggen. Iedereen snapte zijn taak. Het klopte gewoon. Thomas, de meest aanvallende van ons, werd vanwege zijn uitzonderlijke aanvalskwaliteiten (ook een hele slimme speler) zoveel mogelijk uit de wind gehouden. Peer regelde vele zaakjes op het middenveld, hij was de controleur en nam ook meestal de vrije trappen en corners. Ikzelf kon mijn ei wel kwijt met het bestrijken van het hele (midden)veld, zowel aanvallend als verdedigend. Misschien was het koppen, gezien mijn geringe lengte van 1 meter 65, wel een extra kwaliteit. Zowel verdedigend als aanvallend (hij scoorde nogal eens,TV) stond ik mijn mannetje”.     

Toppers    
Op de vraag wie hij zich herinnert als de belangrijkste speler(s) in die periode, valt zonder een moment van aarzeling de naam Sjack Sandkuyl. “Een buitengewoon goeie speler”, zo vindt de ene Jack van de andere. “Goeie trap ook. Als aanvoerder, een voorbeeld. Technisch goed en altijd rustig. Nooit een onvertogen woord. Voor mij dus een echte topper. Aan hele goeie spelers had UNA toen natuurlijk geen gebrek. Twan Notten is van de buitencategorie en ook Frans Weijers een topper, die niet alleen een levensgevaarlijke en scorende aanvaller is, maar de tegenstander ook flink bezig houdt. Daar kunnen anderen van profiteren. Jos Blatter is eveneens  belangrijk voor het team. Achterin laat hij er weinig doorheen glippen”.     

Hoogtepunten herinnert de middenvelder van toen zich legio. Een selectie.
Zoals zijn eigen trouwpartij. Jack trouwt met zijn Riecky een jaar nadat hij bij UNA komt, op 6 oktober 1972. Het feest is bij hem thuis in café Brabantia. Namens UNA staan Theo Senders, Jo, Wim Habraken en Rieky van Ham achter de tap. Die vier weten wel hoe ze het bier aan de man moeten brengen.

In korte tijd zijn er nog meer trouwfeesten. Ook Piet Corstiaans stapt in het huwelijksbootje. Op een zaterdag, meent Jack zich te herinneren. De spelers mogen in de aanloop naar een competitiewedstrijd ieder geval geen bier meer drinken. Bij het eerste rondje staat het blad dus vol met flesjes chocomel. Bij het eerste rondje ja….maar daar blijft het niet bij, integendeel. Het wordt een dolle boel.

Sportieve hoogtepunten zijn er ook veel.
Zo weet Jackie nog dat hij in 1981 bij de beslissingswedstrijd tegen RKTVV uit, de plaats van Gerben Demin als laatste man moet innemen. Zijn start is dramatisch als hij de bal in de allereerste minuut verkeerd op keeper Coen Broens terugspeelt. Flink vloekend, redt Coen voor zijn ploeg de penibele situatie. Het komt allemaal in orde, want UNA overklast de Tilburgse tegenstander en wint met 1-5. Daarna is het feest. Met hoofdletters, vier dagen lang. En dat is een kenmerk van dit team, de gezelligheid.             

Ook aan Beek en Donk bewaart Jack bijzondere herinneringen. Tegen Sparta ’25 – toen de beste ploeg van Nederland met een aantal landstitels – scoort de middenvelder in de met 2-2 gelijkgespeelde wedstrijd beide goals namens UNA. Onder het toeziende oog van Willy van der Kuijlen op de tribune, gebeurt dat eerst met een schitterend schot van buiten de 16-meter en later met een kopbal. En dan op terugreis natuurlijk aanleggen in Lieshout….elke keer weer een feest op zich, ongeacht de uitslag.

Natuurlijk worden verder de topwedstrijden, zoals de promotie naar de Eerste klasse bij Longa uit (1974) en het kampioenschap plus promotie naar de Hoofdklasse (1976) nooit meer uit het geheugen geschrapt.

Drika
Gevraagd nog naar bijzondere mensen die hij zich van UNA herinnert, kan supportersfenomeen Drika de Kort natuurlijk niet ontbreken. Verjaardagen worden bij haar thuis onder andere opgetuigd met opvallende giften van haar kant, in de vorm van onderbroeken en hemden. Ze is er ook met haar taxi als de kippen bij om spelers als Jack van Osch gewoon thuis op te halen, elke dag dat er vanwege een kampioenschap gefeest wordt.    

En Bert de Jongh krijgt ook een grote schouderklop. Niet alleen is de oud eerste elftalspeler een groot man qua lengte (twee meter). Bert is ook een grootheid als elftalleider, door te zorgen voor een uitstekende teamgeest en om het elftal heen is alles perfect geregeld.     

Roep van Riecky
In 1983 stopt Jack met voetballen. Het is genoeg geweest. Hij heeft er dan zo’n 10 jaar UNA opzitten en kan – sportief gezien - met 3 absolute hoogtepunten op zak, terugkijken op een geslaagde voetbalcarrière. Een goed moment om de roep van vrouw Riecky te beantwoorden: hij gaat met nieuw elan tijd besteden aan thuis en zijn 2 met succes fietscrossende dochters. Maar de Kermis in de plaats waar hij vanwege het  voetbal zoveel plezier heeft gehad, kan de voormalige ‘box to box’ speler toch niet missen. Nog elk jaar is hij dan in het gezellige Zeelst te vinden voor mooie ontmoetingen.
Het ga jullie goed verder, Jack en Riecky.          

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.