Toon van Rooij heeft afscheid genomen als eerste elftalspeler van Nederwetten. 
De 30-jarige aanvaller was jarenlang de aanvalsleider binnen de vijfdeklasser en met zijn voetbalkwaliteiten en doelpunten was hij een belangrijke spil binnen het vaandelteam. Maar na 14 jaar is het genoeg geweest voor van Rooij en gaat hij spelen in het 4e elftal van de club. De vraag is, waarom van Rooij al op 30-jarige leeftijd stopt als eerste elftalspeler van Nederwetten, de club waar hij op 4-jarige leeftijd begon met voetballen.
Beslissing
Met het vertrek van Toon van Rooij levert Nederwetten behoorlijk wat kwaliteit in. Trainer Henri Maas heeft dan ook nog verwoede pogingen gedaan om Van Rooij op andere gedachte te brengen, maar de aanvaller blijft bij zijn beslissing.
We stellen Toon een aantal vragen over zijn besluit.
Vanwaar de keuze om op 30-jarige leeftijd al te stoppen bij het eerste elftal?
De belangrijkste reden om nu al te stoppen is dat mijn vriendin in verwachting is van een tweeling en dat we al een dochtertje van 1 jaar (Maud) hebben. Ik heb best een druk sociaal leven naast het voetbal en met drie jonge kinderen is het voor mij niet meer mogelijk om dit te combineren met de verplichtingen die horen bij het spelen in een eerste elftal. Eerlijk gezegd moet ik ook toegeven dat ik niet meer de drive van een paar jaar geleden heb en de lange zondag middagen breken me al een tijdje op. Ik heb het lang en met heel veel plezier gedaan, maar het is mooi geweest. Ik heb geen moment overwogen om helemaal te stoppen met voetbal; ik blijf gewoon lid van Nederwetten en ga in een lager elftal voetballen. Bij hoge nood kom ik misschien toch nog eens in actie!
Hoe kijk je terug op 14 jaar Nederwetten 1?
Harstikke positief. Zeker in de beginjaren hebben we regelmatig bovenin meegedraaid. Voor een kleine club als Nederwetten denk ik dat je niet kunt verwachten om een stabiele vierde of zelfs derde klasser te worden. We hebben het altijd gedaan met ‘eigen’ jongens, en daar ben ik als clubmens trots op. Tuurlijk was ik graag een keer kampioen geworden, maar met twee promoties hebben we niet te klagen. Het is jammer dat we de laatste jaren wat onderin bivakkeren, maar toch was het niet zo negatief als de ranglijst doet vermoeden. 3 à 4 jaar geleden hadden we een hele jonge ploeg met vaak erg grote nederlagen. Nu is diezelfde ploeg wat ouder en pakken we regelmatig wat punten en doen we ook vaak tot de laatste minuut mee. Met opgeheven hoofd in de laatste minuut met 4-3 verliezen is al beter dan in de 75ste minuut de 0-5 om je oren krijgen. Ik denk dat dit vooral de verdienste is van de laatste jaren. En Nederwetten zal Nederwetten niet zijn als er af en toe nog een flinke nederlaag wordt geleden……
Je hoogtepunten en dieptepunten als eerste elftalspeler?
Hoogtepunt is absoluut de promotie naar de vierde klasse onder trainer Jan Renders. Dit was ‘nieuw’ voor Nederwetten en ik was in dat jaar goed op dreef. We hadden veel supporters en we promoveerden in de nacompetitie uit bij Ulvenhout. We hebben toen enkele dagen gefeest. Echte dieptepunten heb ik niet echt. Ik ben nooit langer dan twee wedstrijden geblesseerd geweest en ik ben ook eigenlijk altijd basisspeler geweest. Als ik dan toch wat moet benoemen dan zijn het de conflicten gedurende mijn beginjaren. Ik kon met mijn principiële houding nog wel eens botsen met een trainer waardoor ik wel eens een paar weekjes niet mee deed. Dit is denk ik twee keer voor een weekje of twee gebeurd.
Welke speler (s) zijn je het meest bijgebleven?
Met Niek Evers en Giel van Korven had ik de beste klik in het veld. Giel kon mij met zijn linkerbeen al vanaf de E-jeugd op sublieme wijze diepsturen waardoor ik mijn goaltjes kon maken. Niek is een echte nummer-10 en hij zette mij verschillende jaren lang elke wedstrijd wel een paar keer vrij voor de keeper. Helaas gingen ze er niet altijd in! Verder wil ik Ben van der Bruggen even benoemen. Hij is al een paar jaartjes in de dertig en hij is fit en gaat gewoon door. Stiekem speelt hij al weer best veel jaar in ons eerste elftal en daar is hij zeer belangrijk!
Wie is de meest bijgebleven trainer uit je loopbaan?
Jan Renders. Hij was mijn trainer in de A-jeugd en wij gingen eigenlijk tegelijk over naar het eerste elftal. Hij als trainer en ik als vaste speler. Onder hem werd ik een vaste waarde binnen het elftal. Hij is oud speler van PSV en het Nederlands Elftal en voor hem ging ik echt door het vuur. Jan is gewoon een geweldig mens en we konden elke week opnieuw genieten van zijn anekdotes. Toevallig was hij twee weken geleden nog ‘in het nieuws’ doordat PSV hem in het zonnetje heeft gezet met zijn 60-jarige huwelijk met zijn vrouw Mia. Wij zijn toen ’s avonds nog met een paar van zijn oud-spelers bij hem op bezoek geweest.
Wat verwacht je komend seizoen van Nederwetten, met de nieuwe versterkingen?
Ze zullen niet meteen bovenin mee gaan draaien, maar het zal sowieso een positief effect hebben. Ik heb het gevoel dat er meteen al een hecht team aan het ontstaan is en de trainingsopkomst zal ook goed zijn. Dit zagen we al doordat veel van de versterkingen vorig seizoen al na de ‘corona-stop’ zijn aangesloten. Doordat we simpelweg wat meer mensen hebben hoop ik dat er wat gezonde concurrentie ontstaat en dat we daardoor ook sterker zullen worden.
Tot slot
Broer Willem: Hij moet nog jaren de leiding blijven geven aan de verdediging van Nederwetten 1. Hij moet samen met Ben en Roy als bekende gezichten binnen het team de kar gaan trekken komend seizoen.
RKGSV: Mooi dat na het afscheid van Rainer van Berge nu weer twee bekende gezichten terugkeren op het oude nest, Mike en Joey van den Berk. Ik gun ze het allerbeste en het was altijd mooi om tegen ze te spelen en vooral om tegen ze te scoren. Overwinningen, maar ook de nederlagen zullen me altijd bijblijven.
Amateurvoetbal anno 2020: Niet meer zoals ‘vroeger’. Nu klink ik zelf al heel oud…. Ik vind het jammer dat spelers veel switchen van club. Ik begrijp goed dat je – als je er echt ver bovenuit steekt – een keer verkast van de vijfde klasse naar de hoofdklasse bijvoorbeeld. Maar tegenwoordig hebben spelers van een jaar of 25 al bij 4 of 5 clubs in het vaandelteam gespeeld en doordat ze zo vaak switchen zijn ze waarschijnlijk ook nergens echt gelukkig. Wees is gewoon minimaal een jaar of 5 super belangrijk bij de club waar je altijd hebt gevoetbald en ga niet switchen naar een club met een bij elkaar geraapt aantal spelers op misschien één of twee niveaus hoger. Dit geldt ook voor clubs trouwens, je ziet steeds vaker een club 3 of 4 jaar achter elkaar promoveren of kampioen worden, om vervolgens weer net zo vaak met 100+ tegengoals te degraderen…. In de meest pijnlijke gevallen hebben ze eigen jongens voor dit tijdelijke succes aan de kant geschoven.
Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken. Tegenstanders, de club, teamgenoten door de jaren heen, begeleiding en alle supporters!
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?