Peter Bussers in gesprek met Bas Lases:”Ik heb de dood in de ogen gekeken”

Je hebt een droom en in dit geval is dat te mogen spelen daar in dat stadion aan de Frederiklaan in Eindhoven, daar waar PSV haar thuiswedstrijden afwerkt. Er echt alles voor over hebben om dat te laten gebeuren, om je fel gekoesterde droom daadwerkelijk werkelijkheid te laten worden. Je bent ook goed op weg, mag zelfs al voorwedstrijden spelen in dat mooie stadion, maar door een dramatische gebeurtenis valt je droom ineens in duigen, moet je zelfs voor je leven vechten en heb je uiteindelijk alleen nog de herinneringen over... Dit is het verhaal van de nu 41-jarige Bas Lases, momenteel jeugdtrainer bij Brabantia.

Door Peter Bussers

Op 5-jarige leeftijd begon Bas Lases met voetballen bij het inmiddels opgeheven LEW (Ligato Eindhoven West). Zoals veel jongeren was Bas dagelijks met de bal bezig. Was het niet op straat, dan wel bij de familievereniging LEW. Bas kwam in de F1 te spelen en stak er al snel met kop en schouders boven uit. Bas speelde in de competitie met LEW, toen nog op een half veld, voornamelijk tegen clubs uit de regio, zoals RKSV Woensel een Tongelre.

Van LEW naar PSV
Zo had destijds elke vereniging wel een jongen in het team die het verschil maakte.  Bij LEW was dat Bas, bij Tongelre Jan Vogels (tegenwoordig hoofdtrainer FC Eindhoven Futsal) en bij Woensel Jay Gibbes. PSV had het drietal dan ook al snel in de gaten en stuurde hen een brief. Bas: ”Ik weet zelf eigenlijk niet precies of ze toentertijd naar wedstrijden kwamen kijken, maar dat maakte mij ook niets uit. Het belangrijkste was die brief met dat PSV-logo in de brievenbus, ik vergeet dat nooit meer. Je kunt je wel voorstellen, als jongen uit het Strijp, met ‘de Herdgang’ liggend om de hoek en PSV-supporter, dat ik een gat in de lucht sprong! Ik was zo trots en zo blij dit te mogen delen met mijn vriendjes."

"Eén van mijn vriendjes toen, die helaas al is overleden, mocht toen één van de eerste wedstrijden mee gaan kijken. Ik weet dat we ons verzamelden op Tegenbosch, om vervolgens naar de Herdgang te gaan. Mijn vriend was met de fiets, het mooie was toen dat Huub Stevens zei: 'kom maar op met die fiets dan gooi ik die achter in mijn auto en mag je met ons mee'.”

Oppermachtig PSV
Stevens was destijds dus de coach en Bas kwam in een team te spelen met de spelers waar hij het in de jeugd zo moeilijk tegen had, onder wie Jan Vogels, Ronnie Jansen (trainer EMK), Jay Gibbes, maar ook Björn Becker. Met de twee laatstgenoemde ontstond overigens naar verloop van tijd ook een hechte vriendschap. De drie waren onafscheidelijk.

Het team speelde toentertijd nog niet landelijk, maar speelde zijn wedstrijden gewoon in de regio tegen ploegen zoals Brabantia en DBS, waarbij de spelers overigens wel een jaar ouder waren. Keer op keer was het PSV, met goalgetter Bas in de gelederen, dat met overmacht kampioen werd.

”Maar dat was op zich ook niet gek. PSV haalde telkens de beste spelers van de regio binnen. Zo kan ik mij ook nog herinneren dat wij met de C2 of C3 kampioen werden bij LEW, dat we tegen een team speelden met allemaal vrienden van mij die wel één of twee jaar ouder waren. Dat was dan natuurlijk wel heel mooi”

Voorwedstrijden
Het was één groot avontuur, spelen in het PSV-shirt en successen behalen. Maar er gebeurde meer in de beginjaren. Bas had namelijk de droom om als speler van PSV 1 in het Philips Stadion te spelen. Daar kreeg hij in zijn beginjaren dan ook al een voorproefje van. Zo speelde hij eens met zijn team een voorwedstrijd tegen HVV. Kun je voorstellen hoe mooi dat is voor een jongen van 10 jaar? Met de familie op de tribune die je naam scandeert, winnen en daarna allemaal de hekken in... Een prachtige ervaring toch?

‘Ik volg mijn gevoel’
Bas genoot met volle teugen en daar bleef het niet bij. Het team oefende destijds ook al doordeweeks tegen andere BVO’s en deed mee aan de mooiste internationale toernooien. Bas moest wel elke keer vrijstelling vragen van de school waarop hij zat, want in tegenstelling tot zijn medespelers koos hij zijn eigen weg qua studie. ”Ik wilde niet afhankelijk zijn van PSV, het was voor mij anders ook allemaal te omslachtig. Ik maak mijn keuzes altijd op gevoel en ik heb er daarom ook nooit geen spijt van gehad. Alhoewel ik daardoor natuurlijk wel de individuele trainingen, die op school werden gegeven, en begeleiding heb gemist.”

Tot aan zijn negentiende jaar speelde Bas telkens in het hoogste team bij PSV maar dan wel met leeftijdgenoten. Als tweedejaars D speelde je in de C en als tweedejaars B speel je in de A-jeugd.

Het echte grote werk
Vanaf de C-jeugd, maar vooral vanaf de B-jeugd, speelde Bas zijn wedstrijden niet meer tegen de regionale ploegen, maar landelijk tegen andere BVO’s. Zoals Ajax en Feyenoord. En juist dat is waar elke jonge jongen naar uitkijkt. Je komt ineens in een andere wereld terecht. ”Daar doe je het inderdaad voor. Ik weet nog dat wij toen in Ruud Gullit Adidas trainingspakjes rondliepen van vijf jaar oud of in onze eigen kloffie. Tegenover een Ajax of Feyenoord waren wij toen nog behoorlijk amateuristisch qua uitstraling. Als Ajax of Feyenoord arriveerden, dan zag je dat direct, bij ons was dat toen niet het geval.  Maar ja, de uitstraling was bij hen dus beter, maar ik weet wel dat zodra wij ons wedstrijdtenue aantrokken wij lange tijd nooit hebben verloren van Ajax of Feyenoord.”

Het beste jaar beleefde Bas in de C1, onder leiding van Robert Verbeek en Marco van den Braken. Bas ontwikkelde zich dat seizoen enorm sterk en samen met zijn teamgenoten wist hij toen de titel te pakken en de Nike Premier Cup te winnen, waardoor PSV mocht deelnemen aan een groot internationaal toernooi in Engeland. ”Dat zijn prachtige herinneringen; de buitenlandse toernooien. Kippenvel. Mijn eerste herinnering aan een toernooi was overigens niet het toernooi in Engeland, maar toen ik net bij PSV zat. Wij hadden toen een toernooi in België en wij moesten bij gastouders verblijven. Moet je voorstellen hoe spannend dat is geweest! Ik weet nog wel dat ik toen aanvoerder was en dat wij het toernooi wonnen.

Het toernooi in Engeland was pas echt bizar!  Een complete happening en een absoluut hoogtepunt, aldus Bas.

"Voor velen was het de eerste keer dat ze een vliegtuid in stapte en zo ook voor mij. De angst zat er ook best goed in, kan ik mij nog herinneren. Ik weet ook nog dat toen wij aan kwamen in Manchester, dat Björn Becker de grond kuste, zo opgelucht was hij. Vervolgens gingen wij naar een kerk, waar de loting werd verricht. Real Madrid, de winnaar van het voorgaande jaar, kwam uit de koker, hoe vet. Wij zaten toen overigens ook in hetzelfde hotel als Real Madrid en zagen weer het enorme verschil in uitstraling, we keken echt onze ogen uit! Ik moet trouwens zeggen dat dat met de meeste ploegen was. Ik kan mij ook AC Milan nog herinneren, dat was helemaal de top van de top. Maar los van dat was het een absolute ervaring. Mijn eerste vliegreis, het spelen tegen het grote Real Madrid in Engeland en dan ook nog scoren en een assist geven!”

Van spits naar linksback
Bij de overgang naar de B-jeugd kreeg Bas het aanvankelijk wat lastiger om het beoogde niveau te halen. Bas, die altijd optrok met Jay en Björn, kreeg vervolgens het advies van Willy van der Kuijlen om hen wat los te laten. Het was ook Van der Kuijlen die Bas op een gegeven moment opmerkelijk genoeg positioneerde op de linksbackpositie. Waarom opmerkelijk? Bas was een spits die meer dan 100 doelpunten per seizoen maakte. Het ongeloof was dan ook groot, maar het pakte meer dan goed uit. Bas vond de rust, had het spel voor zich en dat ging hem dan ook goed af. Zo goed zelfs dat hoofd opleiding Tonny Bruins Slot en Willy van der Kuijlen hem het nieuws brachten dat hij het jaar daarna de linksback van de B1 zou worden.

Met de B1 trok Bas het land in en mocht hij al spelen in echte stadions of op velden nabij het stadion. Ook dat maakte indruk. Het werd ook allemaal wat serieuzer. ”Je wist dat er enkele jaren daarna een schifting zat aan te komen en verder zag je ook jongens die twee jaar ouder waren ineens met een scooter rondrijden of dat ze een contractje hadden gekregen. Dat zorgde voor een lichte druk.”

Maar vanaf de B1 ging het hard met de ontwikkeling van Bas en zag het er allemaal heel positief uit. Bas maakte ook deel uit van een sterke lichting met o.a. Jay Gibbes, Björn Becker, Jasar Takak, Nyron Wau, Suat Usta en Nico Leijsten. Het team presteerde uitstekend, stond aan kop en versloeg onder meer Feyenoord, met de Braziliaan Leonardo in de gelederen.

Het seizoen was enkele maanden onderweg. De B1 presteerde uitstekend, maar de A1 daarentegen niet en dit zorgde ervoor dat enkele spelers van de B1 af en toe mee moesten met de A1. Suat Usta was daar één van, maar ook Bas maakte zijn opwachting en wel in het uitduel met FC Utrecht. Twee weken later werd hij opgebeld dat hij mee moest trainen met de A1, dat onder leiding stond van Leon Vlemmings, omdat hij ook het uitduel met Feyenoord zou gaan spelen.

Andy van der Meijde
Korte tijd na de 4-1 verloren wedstrijd tegen Feyenoord stond er wederom een kraker op het programma voor de A1 tegen Ajax en wederom kreeg Bas een oproep. Het werd een onvergetelijke dag in negatieve zin. ”Ik stond als tweedejaars-B in de basis en ik kreeg te horen dat een zekere Andy van der Meijde mijn tegenstander zou zijn, toen ook speler van Jong Oranje. ‘Probeer er kort op te zitten’ kreeg ik mee. Nou ik kan je zeggen, het was een drama. Na 35 minuten stonden wij 0-4 achter met drie assists en een doelpunt van hem. Ik heb alleen het nummer zeven gezien aan de onderkant van zijn Umbro-schoenen, haha!"

"Er stonden ook mensen langs de kant te kijken en ik hoorde ze zeggen: ’Die nummer vijf kan er niets van!’ Ik werd overigens ook snel daarna gewisseld. Ik was zwaar over de zeik, maar ook heel realistisch, wetende ook dat ik niet iedereen kon helpen. Mijn taak was ook niet helemaal duidelijk. Uiteindelijk verloren wij met 1-8. Negen maanden later, wat achteraf de zwaarste negen maanden van mijn leven zouden zijn, speelde PSV 1 overigens tegen Ajax en stond Van der Meijde tegenover Arthur Numan. Van der Meijde, die dat seizoen ook nog zijn debuut maakte in de Champions League, won elk sprintduel.”

De dood in de ogen zien
Een week later zou Bas met de B1 een belangrijke wedstrijd spelen tegen Sparta B1. Op vrijdag bezocht hij nog een wedstrijd van Marco Fit in de zaal, maar voelde hij zich al niet zo lekker. Het was nog nooit voorgekomen dat de bloedfanatieke Bas zich moest afmelden, maar dat gebeurde toen wel. Bas was de hele week ziek thuis en op vrijdag alleen thuis. Het ging niet goed, hij was kortademig en belde zijn moeder die snel naar huis ging. Het ging inderdaad echt niet goed en de ambulance werd gebeld.

”Ik werd meegenomen en vanaf dat moment weet ik zelf niet meer zoveel. Na wat onderzoeken bleek dat mijn blinde darm was gesprongen en deze werd er dan ook direct uitgehaald. Maar daar bleef het niet bij. Er werd nog een scan gemaakt, waarna ik terug onder het mes moest, omdat er abcessen in mijn buik zaten. Ik had er zelf niets van gemerkt door mijn hoge pijngrens en mijn fitheid, maar schijnbaar had ik daardoor al een hele week last, omdat mijn darm dus aan het lekken was.“

En vanaf toen begon de echte ellende. Bas verbleef maar liefst tien weken in het ziekenhuis, waarvan twee weken op de intensive care. Op een dag kwam de dokter naar hem toe en Bas wilde hem heel erg bedanken dat hij zijn leven had gered. Het enige dat hij zei was: ’Je hoeft mij niet te bedanken, jij hebt het allemaal zelf  gedaan’. Tevens gaf hij aan: ’Ik heb dit niet veel meegemaakt en ik liep op een dag ook weg bij je met de gedachte van… die is er morgen niet meer’." Op het moment dat Bas dit verhaal vertelt, zie je de pijn en het verdriet weer in zijn ogen...

De revalidatie
Bas had toentertijd nog niet echt het besef wat hem was overkomen en was al weer met voetbal bezig. ‘Kun je even op teletekst 897 kijken wat de A1 heeft gemaakt’, zei hij. Maar de klap, het besef, kwam later. Vrienden en familie kwamen langs en reageerde geschokt. Bas, die weken lang plat moest blijven liggen met een open buik, wist niet wat er aan de hand was. Op een gegeven moment mocht hij weer langzaam proberen te lopen, maar viel bewusteloos neer. Later mocht hij zich gaan wassen en toen kwam de klap, toen hij in de spiegel keek. Vier weken eerder woog de toen 16-jarige Bas nog 68 kg en was hij afgetraind, nu was hij slechts 40 kg en vel over been. Vanaf dat moment begreep hij ook pas echt waarom het bezoek zo heftig reageerde.

Na de tien weken begon de echte revalidatie.  Een loodzware revalidatie, waarbij hij veel steun ontving van medespelers en de club. Tonnie Bruins Slot, Frank Arnesen, Klaas van Baalen, Willy van der Kuijlen brachten allemaal een bezoekje in het ziekenhuis en spraken uit dat ze er alles aan zouden doen, zodat Bas weer kon voetballen. ”Ze spraken het vertrouwen in mij uit, zagen het talent en staken mij ook een hart onder de riem. Ze gaven mij een 2,5 jaar contract, of beter gezegd een toezegging, waarin ik allereerst zou kunnen revalideren en vervolgens nog een jaar had om te laten zien wat ik kon.”

In oktober ging Bas het ziekenhuis in en in januari kwam hij eruit. Hij ging langzaam weer de buitenlucht in om te wandelen en er werd met de fysio een plan opgesteld. Het voetbal stond op een laag pitje en hij bezocht heel af en toe een wedstrijdje. Bas had er simpelweg de kracht nog niet voor en het viel hem ook zwaar. Bij PSV was er inmiddels veel gebeurd. Leon Vlemmings was ontslagen en zijn taken waren overgenomen door Willy van der Kuijlen en Klaas van Baalen. De A1 had zich uiteindelijk nog weten te handhaven, mede door toedoen van zijn vrienden, de spelers van B1.

Deel uit maken van de groep en internationale toernooien
Een jaar lang liep Bas met een open buik, maar hij trok wel weer meer op met zijn voetbalvrienden en was ook weer meer op het voetbalveld te vinden. Zo maakte hij tripjes naar het buitenland met de A1. Bas was immers nog steeds één van de jongens, dat gevoel gaven zijn medespelers hem wel. Oostenrijk was een van de landen die werd aangedaan en waar voetbalhumor aan bod kwam. Bas werd soms wel eens op een leuke manier voor de gek gehouden maar dat kon hij niet over zich heen laten gaan.

”We hadden het toernooi gewonnen en de sfeer was geweldig. Op de terugreis naar huis viel onze trainer Willy van der Kuijlen in slaap en zei ik gekscherend: ’Heeft er iemand tandpasta bij, dan smeer ik het op zijn neus'. Ik dacht niemand heeft in de bus zelf zijn toilettas bij en dus ook geen tandpasta. Het tegendeel bleek waar. Björn Becker had deze wel bij, wat natuurlijk balen was, want nu kon ik er niet meer onderuit. Ik smeerde dus de neus van Van der Kuijlen vol en kort daarna werd hij wakker. We moesten met z’n allen verzamelen achter in de bus en kregen een toespraak. Ik dacht ik houd mijn mond dicht, maar even later bij een stop wist ik wel beter. Ik wilde naast de trainer gaan zitten, maar kreeg te horen; nee jij niet! Ik wist toen genoeg en elke keer daarna dat ik hem zag zei hij: 'Hee Lases, wanneer ga je weer trainen, want ik heb nog een appeltje te schillen met jou!”

Droom valt in duigen
Weer een seizoen voorbij en de tijd begon langzaam te dringen. Bas trainde hard en ging ook na het voetbalseizoen door om fit aan de aftrap van het nieuwe seizoen te verschijnen. Om eindelijk weer een balletje te kunnen trappen. Bas zat vol zelfvertrouwen en was ook fit, liep vooraan, maar merkte dat zijn lichaam tegen begon te stribbelen. Hij was gewend alles alleen te doen en te plannen, maar dat kon nu niet meer. De intensiteit was anders en lag hoger. De druk werd ook alsmaar groter en de twijfels namen toe.

Eigenlijk ook niet gek als je anderhalf jaar niets hebt gedaan, om dan nog dat niveau aan te kunnen tikken. Toch slaagde Bas er in weer zijn speelminuten te pakken. Allereerst bij de A2 en daarna bij de A1. Op een gegeven moment dacht hij officieel zijn rentree te kunnen maken bij de A1 in een thuiswedstrijd tegen NAC. Bas was opgelucht, blij en opgewonden.

”Ik startte op de bank en wij stonden met 2-0 voor. In de rust kreeg ik te horen dat ik moest warm lopen. Ik dacht: nu gaat het gebeuren. Drie spelers mochten invallen maar ik niet, ik besloot daarop om weer plaats te nemen op de bank. Van Baalen zei toen; ‘wat denk je dat je gaat doen’. Ik was zo teleurgesteld en kreeg te horen; ‘je gaat pas zitten als wij dat zeggen, anders kun je vertrekken’. Ik vertrok daarop. Later wilde Van der Kuijlen mij een hand geven maar ik zat zo hoog in mijn emotie, dat ik dit weigerde. Ik was zo teleurgesteld, ik had er mij zoveel van voorgesteld, na anderhalf jaar zwoegen. Ik vond ook dat hij mij dat moest gunnen! Achteraf denk ik wel eens: dit was het moment dat hij mij terug kon pakken, niet wetende wat voor impact dat op mij had.”

Bas zijn droom viel uiteindelijk in duigen. Op een gegeven moment kreeg hij te horen dat hij trots op zichzelf moest zijn wat hij had gepresteerd, ook na alles wat er was gebeurd, maar dat het avontuur bij PSV wel zou gaan eindigen...

Voor het eerst in een eerste elftal bij de amateurs
Bas was er behoorlijk ziek van. Hij genoot nog wel interesse van enkele andere clubs, waaronder VVV, maar de teleurstelling was zo immens groot dat het voor hem allemaal niet meer hoefde. Het plezier in voetbal was even helemaal weg, tot het moment dat hij werd benaderd door zijn vrienden om in het vijfde elftal van Brabantia te gaan voetballen. Het was een wereld van verschil voor de toen 19-jarige Bas. Zowel in het veld als buiten het veld. Hij leerde het uitgaansleven kennen en de befaamde derde helft. Binnen no time woog Bas 97 kg.

Doordat het allemaal wat moeizamer liep bij Brabantia en het grootste gedeelte van het team een LEW-verleden, had vertrok het vijfde elftal in zijn geheel naar LEW en werd het daar het derde elftal. Bas werd al snel gevraagd om deel uit te gaan maken van de selectie van de vijfdeklasser, maar ambieerde dat in eerste instantie niet meer. Bas speelde dus gewoon zijn wedstrijden bij het vriendenteam, maar speelde ook af en toe zijn wedstrijden bij het eerste team.

Op 26-jarige leeftijd was Bas wel klaar met het spelen in een lager team en werd hij definitief speler van het eerste elftal van LEW. Daarna ging het hard met de verenigingen. Bas werd allereerst door Rodney van Heeswijk gevraagd om bij DBS te komen spelen, dat het voorgaande jaar was gedegradeerd uit de eerste klasse. Die kans kon hij niet laten schieten en het niveau kon Bas ook nog goed aan. Hij kwam daar te spelen met diverse oud-teamgenootjes van PSV, onder wie Leon Langedijk en Joris Kox, maar beleefde wel een zwaar seizoen. DBS speelde degradatievoetbal, maar kon zich wel handhaven.

”Ik werd daar betaald, maar het is mij nooit om het geld gegaan. Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat er veel spelers zouden vertrekken. Het team waarmee ik zoveel plezier had gehad, viel uit elkaar. Ook zou er iets gaan gebeuren aangaande de premies, maar dat interesseerde mij niet. Ik wilde gewoon geen degradatievoetbal meer spelen en er zouden dan ook nieuwe spelers moeten komen. Ik kreeg die belofte, maar niets was minder waar. Het bleek één grote leugen. Daarop besloot ik DBS na één jaar al te verlaten.”

Terug op de Herdgang
Bas vertrok naar tweedeklasser PSV/av en keerde dus terug op een voor hem bekend terrein. Het voelde als thuiskomen. Het eerste seizoen leverde direct een kampioenschap op. Een kampioenschap dat overigens niet echt werd gevierd, omdat op dezelfde dag PSV ook het kampioenschap pakte tegen Vitesse. In het tweede seizoen werd PSV toen slechts negende in de eerste klasse maar pakte het wel een periode.

Op 28-jarige leeftijd vond Bas het welletjes. Hij ging samenwonen en had niet meer zo’n trek in voetbalverplichtingen. Hij keerde terug bij zijn vrienden, die op dat moment in een lager team van DBS speelden. Direct in de eerste wedstrijd ging het faliekant mis. ”Na tien minuten verdraaide ik mijn knie. De binnen- en buitenmeniscus en de voorste kruisband waren gescheurd. Het ongeloof was groot, de pijn intens. Ik kreeg vervolgens van de dokter te horen dat voetballen er niet meer in zou zitten voor mij. Eerst het verhaal bij PSV en nu dit weer. Ik liet mij echter niet uit het veld slaan en was vastberaden opnieuw terug te keren op de voetbalvelden.”

Opnieuw moest Bas gaan revalideren, een jaar lang. Bas knokte voor wat hij waard was en liet zien hoe sterk hij was. Opnieuw slaagde hij erin terug te keren en speelde hij zijn wedstrijdjes met zijn vrienden, allereerst bij DBS en daarna bij Brabantia.  Bas was happy en kon ondanks de pijn nog lekker tegen een balletje trappen. Sterker nog, hij was voor zijn overgang naar Brabantia zelfs weer even eerste elftalspeler van LEW!!.

Trainerschap
Het voetballen op het veld stopte op een gegeven moment, maar Bas bleef wel verbonden aan Brabantia. Momenteel is hij trainer van JO11. De vraag rijst dan ook; wat wil het voetbaldier hier nog in bereiken? Wat is zijn doelstelling? ”Ik geniet van het feit dat ik mijn zoon mag begeleiden en coachen. Ik geniet van het jeugdvoetbal, daar ligt mijn eerste prioriteit. Op zich zou ik wel verder willen en mijn papieren gaan halen, maar ik weet hoeveel tijd dit alles in beslag neemt. Ik heb ook mijn werk en mijn gezin en ik weet ook hoe fanatiek ik ben. Als ik iets doe, dan wil ik het ook echt goed doen! Voor honderd procent. Maar ja… je weet nooit wat er op je pad komt.”