Max van den Akker: “Ik neem nooit geen blad voor de mond”

Vandaag mijn eerste voetbalverhaal van dit seizoen met een 24-jarige ijverige aanvaller die overal en altijd scoort. Ondanks dat, kreeg hij bij zijn cluppie UNA, daar waar hij reeds op 4-jarige leeftijd voor het eerst tegen een bal trapte, nooit echt het vertrouwen.

(Door Peter Bussers) En juist dat steekt hem nog steeds, ondanks dat hij momenteel furore maakt bij het Belgische Witgoor Sport Dessel dat uitkomt in de 1e Provinciale.

Sportminded
Als je praat over een familie die sportminded is, dan kun je wel zeggen dat de Familie van den Akker uit Veldhoven er één van is. Het gezin bestaande uit vader John, moeder Wendy en de kinderen Bo, Max en Jan zijn helemaal gek van sport.
Vader John was een beroepswielrenner tussen 1988 en 1997 en behoorde in 1993 tot het deelnemersveld van de Tour de France waarin hij 80ste werd. Verder reed hij ook tweemaal de Ronde van Spanje, nam hij in 1993 ook deel aan de Wereldkampioenschappen op de weg (58ste) en reed hij minimaal één keer de klassiekers Milaan-San Remo, Gent-Wevelgem, Parijs-Roubaix, Luik-Bastinaken-Luik en de Amstel Gold Race.

John bleef nadien betrokken in het wielerwereldje maar kreeg er een andere passie bij. Hij en zijn vrouw Wendy werden namelijk trouw supporter van de kinderen Bo, Max en Jan die helemaal gek waren van voetbal. Zowel thuis- als uitwedstrijden werden en worden nog steeds gretig bezocht.

Dochter Bo begon in de E-jeugd met voetbal. Zij combineerde dit destijds met dansen. Ze bleef tot aan de C-jeugd voetballen, maar hield het vervolgens voor gezien. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon en na een x-aantal jaar keerde ze terug bij UNA om samen met haar vriendinnen een damesteam op te zetten. Broertje Jan was er ook al vroeg bij en genoot van het spelletje op zijn manier en met zijn vrienden. Momenteel is hij nog steeds lid van de voetbalvereniging UNA en is hij speler/leider van UNA 2 zaterdag. Het team werd vorig seizoen overigens nog kampioen met Jan als speler en de hoofdrolspeler van dit verhaal, Max, als coach.

Voetbal en wielrennen
Max begon zoals eerder aangegeven op 4-jarige leeftijd met voetbal, althans bij de voetbalvereniging UNA, want ook daarvoor waren hij en de bal al één. Maar Max had ook nog een andere hobby, namelijk wielrennen. Natuurlijk ook verklaarbaar gezien zijn vader dus wielrenner was. Max ging altijd mee met zijn vader naar vele criteriums en genoot en besloot naast het voetbal dus ook te gaan fietsen. Dat deed hij geruime tijd en met verve.

TWC De Kempen zag ook wel iets in Max, zag het talent maar de toen 15-jarige Max besloot anders. Max: “Ik geloof dat ik rond mijn vijftiende een paar keer een trainingsdag heb mogen meemaken. Super natuurlijk, maar mijn hart lag toch echt wel bij het voetbal. Wielrennen moet ook meer vanuit jezelf komen terwijl je voetbal met je team doet, met je vrienden en dat trok mij duidelijk meer, het heeft mij ook altijd meer getrokken.

De interesse, Cody Gakpo en Jordan Teze
Max doorliep de gehele jeugdopleiding bij UNA, was een prima speler en behoorde aanvankelijk ook tot de betere spelers van elke leeftijdscategorie. Zo kwam hij dan ook ´misschien wel logischerwijs´ in de E1 en D1 te spelen.  Zo speelde Max met UNA tegen de jeugdteams van PSV, FC Den Bosch en Willem II. Max: “Op dat moment gaat het voetbal natuurlijk nog meer leven dan het al deed. Ging je nadenken over iets waar elke jonge speler van droomde; namelijk profvoetballer worden. Het was natuurlijk geweldig tegen PSV te mogen spelen, die herkenbare rood-witte tenues en wat achteraf blijkt ook tegen bekende spelers. Zo heb ik tegen Remco Evenepoel (Wereldkampioen tijdrijden, goud Olympische Spelen) die destijds als voetballer bij PSV voetbalde mogen spelen maar ook tegen Cody Gakpo en Jordan Teze.”

Elke jonge speler hoopt dan ook een keer in de belangstelling te mogen staan van een BVO-club en voor Max was dat niet anders. Belangstelling kwam er ook. Zo werd hij regelmatig uitgenodigd voor het spelen van wedstrijden voor de KNVB Zuid Oost en was er interesse vanuit Brabant United (Willem II, RKC, FC Den Bosch).

Teleurstelling
Max die zichzelf aanvankelijk nooit geen topper voelde, maar vooral wilde genieten van het spelletje, begon steeds meer in zichzelf en in mooie dingen te geloven. Zouden dromen dan toch werkelijkheid gaan worden?

Het antwoord was nee! Aan zijn droom kwam abrupt een einde. Max: “Dat kun je wel zeggen ja. Zo speel je tegen PSV, Willem II, is er interesse voor je en vervolgens krijg je te horen dat je niet goed genoeg bent voor de C1 van UNA en in dat ik de C2 zou komen te spelen. Ik was overigens niet de enige, want met mij moest ook Jelle Born terug naar de C2. Opvallend, zeker als je ziet dat er van de D1 destijds uiteindelijk niemand het eerste heeft weten te bereiken maar Jelle en ik wel.”

De ontwikkeling en Perr Schuurs
Max begon teleurgesteld aan het seizoen maar ontwikkelde zich wel enorm. Max kreeg een andere rol toebedeeld en ging vanuit het middenveld spelen. De jongeling werd belangrijk gemaakt en voelde zich ook belangrijk en juist dat zag je terug in zijn spel. In alle opzichten maakte hij een groei door; verdedigend, tactisch, hij begon het spelletje ook beter te lezen. Het gevolg was dat Max het jaar daarop weer in de C1 kwam te spelen. Hij nam zijn vertrouwde plekje in de aanval weer in en geraakte per jaar meer op dreef. Er stond geen rem meer op de aanvaller. Max was los en hoe.

Tijdens de jaren in de B/jeugd was hij al goed voor 20 tot 25 doelpunten. UNA kwam destijds uit in de 2e Divisie en nam het o.a. op tegen Sparta en  Fortuna Sittard. In het thuisduel tegen de Sittardenaren (2-1 winst) was Max tweemaal trefzeker en dat met Perr Schuurs als directe tegenstander. Hoe mooi kan het zijn. In datzelfde jaar speelde hetzelfde UNA overigens ook tegen JVOZ (jeugdopleiding Zeeland) met een Jan Paul van Hecke binnen de gelederen. Max: ”Toen wist je dat allemaal nog niet maar het is toch vet om te weten dat je tegen spelers heb mogen spelen, zoals Gakpo en Van Hecke die nu in het Nederlands Elftal staan!”

Geen vertrouwen
Max was zoals eerder gezegd ‘on fire’ en scoorde vooral in de A1, waarmee hij ook kampioen werd, doelpunt na doelpunt. Normaliter zou je dan ook zeggen; dan kom je snel genoeg in aanmerking voor het eerste elftal. Zou je snel al minuten mogen maken in dat eerste elftal. Het tegendeel was waar. Max: “Ook ik zelf zat te wachten op dat moment maar ik was eigenlijk al bij voorbaat kansloos. Ik voelde 0,0 vertrouwen vanuit de vereniging. Er zijn er altijd een paar geweest die wel het vertrouwen hebben uitgesproken in mij zoals Oscar Vergeer. Hij haalde mij bij de C1 en was later ook coach in de B en tweedejaars A. Ook Tim de Wert, die mijn coach was bij de A1, zag het in mij zitten. Oscar zag mij ook wel in UNA 1 spelen, terwijl Tim het idee had; dat mocht ik voor Nuenen spelen dat ik wel topscorer zou worden van de Hoofdklasse. Maar dat waren dan ook echt wel de enige!”

Max kreeg simpelweg geen kans en zat tussen wal en schip in. Als topscorer van de A1 (33 doelpunten) mocht hij namelijk niet meetrainen met het eerste elftal, speelde hij wel zijn wedstrijdjes met het tweede maar daar hield het mee op. Het voelde niet goed voor de jonge aanvaller, het voelde vervelend…..heel vervelend.

In de allerlaatste wedstrijd van dat seizoen (2017-2018) kreeg Max dan toch een kans bij het eerste elftal. Daar UNA de nacompetitie reeds had bereikt, en vele basisspelers rust kregen, mochten vele jongelingen hun opwachting maken.  De nummer twee UNA nam het in haar laatste thuiswedstrijd op tegen de nummer acht JVC Cuijk. Het uitduel eindigde in een 2-1 verlies maar dat laatste thuisduel leverde een 3-2 overwinning op. Het toenmalige team maakte indruk en Max was trefzeker. Zou het dan toch?

Max: “Nee, wat ik al eerder zei; ik was bij voorbaat kansloos. Ik behoorde volgens hen niet tot de beste achttien en zij zagen mij dan ook als speler van het tweede elftal. Alles wat er toen gebeurde heeft zo aan mij gevreten, kon ik zo moeilijk mee omgaan en vreet zelfs nu nog aan mij. Los of ik het nu ben of iemand anders, ik ben sowieso van mening dat er altijd twee of drie spelers van de eigen opleiding er in moeten staan/mee moeten trainen. Ik wilde zelf graag met het eerste elftal trainen en dan desnoods met het tweede wedstrijden spelen, maar ook dat werd mij niet gegund. Ik was niet goed genoeg om met het eerste mee te trainen vonden ze. Het voelde zo als onrecht.”

Een nieuwe start bij Marvilde
De situatie was uitzichtloos, zeker toen ook nog het tweede elftal werd opgeheven. Max: “We hebben toen nog gesprek met een delegatie van het bestuur gehad over hoe nu verder. Het kwam er gewoon op neer dat wij niet goed genoeg waren en dat wij desnoods nog maar, terwijl we over moesten naar de senioren, met de A1 moesten mee trainen. Het ongeloof was zo groot maar ook de woede. “

Ook buiten UNA kreeg men lucht van de situatie. Zo kreeg Max een telefoontje van de voetbalvereniging Marvilde, waar de oud trainer van UNA 2 Ralf Manders als assistent werkzaam was. Max ging het gesprek aan met de toenmalige coach Edwin Slagboom en diens assistent Ralf Manders. Max was er zo uit en had een doelstelling. Max: “Het was voor mij geen moeilijke keuze. Ik was teleurgesteld en wilde het ongelijk bewijzen, ik wilde laten zien waartoe ik in staat was.”

Max werd meer dan uitstekend opgevangen bij die andere Veldhovense vereniging waar veel oud-UNA spelers actief waren. Spelers die bij UNA ook tussen het eerste en tweede elftal waren ingevallen. De toen 19-jarige Max kreeg vol het vertrouwen, werd gebombardeerd als eerste spits en speelde elk duel. Hij kreeg het vertrouwen en de steun van zijn teamgenoten zoals van collega-aanvallers Danny Das en Tayfun Yilmaz.

Juist dat vertrouwen gaf hem zoveel kracht, iets van onoverwinnelijkheid. Dit zag je ook terug in de bekerduels waarin hij volop scoorde. In de competitie liep het echter aanvankelijk minder. In de eerste zeven wedstrijden kwam de spits niet tot scoren. Max: “Dat was echt …, maar de technische staf bleef toen vol achter mij staan. Wat ik bij UNA niet kreeg, kreeg ik daar maal tien. Ik werd een beetje voor de gek gehouden maar op een gegeven moment kwam Steven Cools met een ketchupfles binnen gelopen. Hij zei: heb je ooit dat ketchupverhaal van Ruud van Nistelrooij gehoord? Als het komt, dan komt er ook veel.”

En zo geschiedde. Die zondag wist hij in het thuisduel tegen Wilhlmina’08 (5-0 winst) voor het eerst te scoren. In de resterende negentien competitiewedstrijden was Max vervolgens nogmaals negentien keer trefzeker waardoor hij uiteindelijk ook de gouden schoen zou winnen.

Interesse FC Eindhoven en Nuenen
Max was happy bij Marvilde en enorm tevreden over zijn eerste seizoen. Als beloning kwam de aanvaller in de belangstelling van FC Eindhoven en Nuenen te staan. Maar in hoeverre leefde UNA op dat moment nog bij hem? Max: “Het was dubbel. Van de ene kant was ik blij bij Marvilde en vond het wel goed zo. Van de andere kant heb ik toen toch beetje op UNA gehoopt. Gewoon puur alleen maar dat ze hun ongelijk moesten toegeven.”

UNA kwam dus niet, Nuenen en FC Eindhoven wel. Max ging allereerst het gesprek aan bij Nuenen met de toenmalige trainer Jan Poortvliet. Max: “Het was een fijn gesprek en een goed gesprek. Er werden bepaalde punten aangehaald waar ik nog in zou kunnen verbeteren, en dat zou wel moeten lukken daar. Ik weet ook nog dat hij opvallend genoeg zei: ‘Je zult uiteindelijk ook wel terug willen naar UNA’. Hoewel het gesprek dus fijn was besloot ik er niet op in te gaan. Ik had het te goed naar mijn zin bij Marvilde, zulke fijne en lieve mensen. Ik had ook zoiets van; als ik Marvilde verlaat dan is dat alleen voor UNA.”

Twee weken later nam FC Eindhoven contact met Max op. De aanvaller ging een gesprek aan met Addo en Lamey die hem graag zouden zien spelen voor het beloften team van FC Eindhoven. Het ging allemaal te snel voor Max en opnieuw ging hij om uiteenlopende redenen daar niet op in (o.a. combinatie studie-trainen) en bleef hij de tweedeklasser trouw.

Corona en terugkeer bij UNA
De gouden schoen winnen, interesse van FC Eindhoven en Nuenen; wat wil je nog meer zou je zeggen. Nou er kwam meer! Max zat heerlijk in zijn vel en werd door een blessure van Wouter van Vark ook nog eens tot aanvoerder gebombardeerd bij Marvilde. Het geluk kon niet op voor de pas 20-jarige aanvaller, maar ook zijn doelpunten niet.

Max kwam in zijn tweede seizoen, dat eerder werd afgebroken vanwege de corona, namelijk tot tien doelpunten in zeventien wedstrijden en scoorde ook nog eens drie keer in de beker. Vanwege zijn goede prestaties klopte UNA in de winterstop dan toch maar weer op de deur bij de goalgetter. Een grote glimlach verscheen op het gezicht bij de youngster. Eindelijk moet hij hebben gedacht.

Max: “Ik heb enkele gesprekken gehad en was eigenlijk wel benieuwd wat ze te zeggen hadden. Stiekem ook hopen dat ze zouden zeggen dat ze het mis hadden gehad. Ze gaven aan dat ik volwaardig lid zou worden van de selectie maar dat ze natuurlijk niet konden bepalen of ik zou spelen. Hoe dan ook, voor mij was het duidelijk. Ik wilde mijn kans bij mijn cluppie waar het voor mij allemaal was begonnen, ik wilde laten zien wat ik kon, waar ik toe in staat zou zijn. Ik wilde natuurlijk het liefst voor het eerste elftal spelen , maar zou dat niet lukken dan kon ik nog altijd in de onder 23 spelen wat ook een hoog niveau had.”

Niets als goed nieuws zou je haast zeggen maar de corona gooide roet in het eten voor Max, en niet alleen voor Max maar voor iedereen. Max: “Ik praat in eerste instantie voor iedereen natuurlijk, hoe moeilijk die coronaperiode voor iedereen ook is geweest. Je werd in alles beperkt, je zag je vrienden minder, je mocht minder sporten, je geraakte in soort van isolement. Sportief gezien zat ik zelf ook echt in een flow, barstte van het vertrouwen….en dan krijg je dat.”

De relatie Gommans
Op het moment dat Max terugkeerde bij UNA was trainer Harrie Gommans aan zijn tweede seizoen bezig. De match Harrie Gommans – Max van den Akker zou echter nooit een goede zijn. Max: ”Toen ik begon bij UNA had ik een hoge pet van hem op en hij eigenlijk ook wel van mij. Onze persoonlijkheden klikten echter nooit. Een deel moet ik echt bij mezelf zoeken, maar een deel ook bij hem. Ik ben iemand die altijd zijn mening zal blijven ventileren. Of je nu 100 wedstrijden voor PSV hebt gespeeld of 50 voor Knegselse Boys als ik een mening heb over voetbal zal ik die ook geven. Die mening moet je ook kunnen bespreken met elkaar en dat gevoel had ik dus helemaal niet bij hem. Ik houd mijn mond niet dicht, ik ga niet mee zitten praten, zo ben ik niet.”

Max begon bij terugkeer nog op de bank maar kwam steeds vaker aan spelen toe. In wedstrijd nummer vier uit tegen DEM (1-6) liet hij het net voor het eerst bollen en twee weken later was hij ook trefzeker in het uitduel bij OSS’20 (3-3). Tussendoor scoorde de aanvaller ook in het bekerduel tegen Rijnvogels. Opnieuw zou de competitie worden afgebroken maar wel met een goed gevoel voor Max. De trainer was namelijk tevreden, de spelers tevreden, de mensen tevreden. Hierop zou hij kunnen voortborduren richting het nieuwe seizoen. De vooruitzichten leken gunstig.

In de winter ging Max opnieuw om de tafel zitten met het bestuur over contractverlenging. Voor de aanvaller was het duidelijk dat hij wilde blijven, maar toch was hij ook nieuwsgierig of er nog nieuwe spelers zouden worden gehaald. Van de Gevel zou de vereniging verlaten en Koc zou komen. Dat zou het dan ook zijn. Geen nieuwe aanvallers of middenvelders.

Max: “Een jaar later na een prima seizoen had ik hetzelfde gesprek maar toen stonden er een week voor het begin van de competitie ineens twee nieuwe spelers op het veld, tegen eerdere afspraken in. Ik had er direct een heel naar gevoel over. Ik had zoiets van; ik teken mijn contract op bepaalde voorwaarden en dan gebeurt er dit! De eerste wedstrijd begon ik nog in de basis, maar werd er na een uur afgehaald voor die nieuwe speler die slechts één keer had getraind. Het zat mij direct al niet lekker. Er klopte hier iets niet.

Vervolgens begon ik tien wedstrijden op de bank en mocht ik alleen af en toe invallen. Zo’n naar en onterecht gevoel weer. Zeker toen hij mij een half uur liet warmlopen bij het duel tegen Gemert en ik er niet in mocht. Ik heb hem daarop aangesproken en gevraagd wat de reden was. Het enige wat ik kreeg te horen was: hij is beter, niets meer en niets minder. Daar mocht ik het mee doen.”

De onvrede was groot, bij Max maar ook bij andere spelers die geen uitleg kregen. De situatie was bijna onhoudbaar en er volgde dan ook een gesprek waarbij o.a. Max en de trainer aanwezig waren. Er zou iets moeten veranderen en dat gebeurde ook. Max kreeg een basisplaats toebedeeld uit tegen Dongen en scoorde direct in het 1-2 gewonnen uitduel. Langzaam maar zeker mocht hij ook steeds vaker in de basis beginnen en werd hij zelfs nog gedeeld topscorer met Brian Boogers.


Nieuwe ronde, nieuwe kansen, maar opnieuw ging het alweer snel mis. De trainer wilde in het nieuwe seizoen een nieuw systeem uitproberen waarbij er geen plek zou zijn voor Max in de voorhoede, maar dat hij zou worden gepositioneerd als back. Max: “Ik dacht echt van hoe kom je op deze keuze, ik vertrouwde ook niets meer en was waakzaam. Hoe dan? Ik heb hem ook aangegeven dat we dat niet gaan doen en dat hij mij dan maar op de tribune moest zetten. Niemand zou van deze situatie gelukkig worden, ik niet maar ook niet mijn medespelers.

In de KNVB-beker mocht ik niet in de basis beginnen maar mocht ik wel invallen. Succesvol ook want ik was direct tweemaal trefzeker. Ondanks de goede invalbeurt en de doelpunten moest ik bij aanvang van de competitie opnieuw op de bank beginnen. Ik was moedeloos en ging weer het gesprek aan. Onze assistent nam toen het gesprek over maar ik vond dat zo laag, ik ging voor het gesprek met de hoofdverantwoordelijke die schijnbaar geen antwoord wilde geven.”

Max startte in duel één en twee op de bank. De wedstrijden leverden een winst en verliespartij op waarna het systeem weer werd teruggedraaid. Max mocht vervolgens in de basis beginnen en scoorde prompt twee keer tegen Blauw Geel’38 en kroonde zich tevens tot matchwinnaar. De aanvaller kreeg daarna telkens een basisplaats toebedeeld totdat hij na de winterstop een oliedomme rode kaart ontving in het duel tegen SV Meerssen.

Max: “Die rode kaart was gewoon super stom van mij. Maar die kwam wel ergens vandaan. Het was gewoon allemaal opgeborreld bij mij. Alles wat er in het verleden gebeurde bij UNA en zich elkaar jaar bleef herhalen. Niet alleen bij mij maar ook bij mijn vrienden/medespelers. Neem een Noël van Gerven die op een bepaalde manier weggejaagd werd maar goed genoeg was voor de basisplaats bij klassengenoot Gemert. Dat zijn dingen die gewoon niet mogen gebeuren. Ik was er gewoon helemaal klaar mee, klaar wat er allemaal binnen de vereniging gebeurde, binnen mijn vereniging gebeurde.  Ik vertrouwde niemand meer. Ik weet dat ik echt niet altijd de makkelijkste ben, maar ik zeg wat ik denk, ik ben eerlijk en neem geen blad voor de mond. Voor sommige mensen misschien niet altijd even makkelijk. Hoe dan ook terugkijkend naar mijn laatste seizoen was het begin van het seizoen nog wel redelijk en scoorde ik ook zes keer, maar daarna was het gewoon ‘ruk’ wat ik liet zie en daar moet ik dan ook wel eerlijk in zijn.”

Verkeerd beleid
Max zat niet lekker in zijn vel en had al gedurende het seizoen het idee om de club aan het einde van het seizoen te verlaten. In zijn ogen was alles kapot. Hij had geen zin meer om te vechten tegen….het was klaar. Het enige wat mij nog plezier bracht dat laatste halfjaar was de vriendschap met Nick, Brian, Sten en Teun. Ondanks dat we niet meer samen spelen, hebben wij dagelijks nog contact in onze groepsapp en ondernemen we samen dingen.

En zo zou er voor een tweede keer een einde komen aan zijn tijd bij zijn cluppie en juist dat doet hem pijn. Een echte Zeelster jongen die het liefst zou willen schitteren in dat geel/zwart shirt van UNA, die belangrijk wilde zijn maar gevoelsmatig nooit echt het vertrouwen heeft gekregen zoals vele andere jongens uit zijn lichting dat niet hebben gehad.

Max: “Wat ik al eerder aangaf moet ik het ook bij mezelf zoeken. Waar twee vechten, zijn twee schuld. Tuurlijk is het niet allemaal goed geweest wat ik heb gedaan, en zoals al gezegd ben ik misschien ook niet de makkelijkste. Maar wat ik wel weet is dat ik eerlijk ben, dat ik niet zomaar over me heen laten lopen en voor mezelf opkom. Ben ik zo’n geweldenaar? Nee, dat heb ik ook nooit gezegd en zal ik ook nooit zeggen. Ik weet echter wel dat ik nooit onder heb gedaan voor de spelers die telkens werden gehaald. En dat gold niet alleen voor mij, maar voor vele jongens uit Zeelst die de gehele jeugdopleiding hebben genoten bij UNA.

Het feit dat UNA telkens spelers haalt om 2e divisie te kunnen spelen vind ik ook onbegrijpelijk. Houd de jongens uit de opleiding waar ik mee heb gespeeld hier, geef ze een kans en ik weet zeker dat je er dan ook nog goed voor de dag mee zou komen in de 3e of 4e divisie. Daarbij is het ook voor de supporters dan een stuk aantrekkelijker om naar hun cluppie te komen kijken.”

Witgoor Sport Dessel

Tijdens de winterstop kreeg Max voor het tweede jaar op rij een telefoontje van het Belgische Witgoor Sport Dessel. Jeroen van de Kerkhof, ook eens trainer van de onder 23 bij UNA, zou trainer worden bij het Belgisch team. Jeroen wist van de situatie van Max af. Max: “Ja, Jeroen wist waar ik in verzeild was geraakt en zag zijn kans. Hij had mij ooit al eens verteld dat als hij op eigen benen mocht staan , dat hij mij dan er graag bij wilde hebben. Als iemand zoiets zegt geeft dat dan natuurlijk een heerlijk gevoel en een enorme boost. Geeft dat je vertrouwen zoals ik die destijds ook kreeg bij Marvilde.

Dat en met de toekomstplannen van de club deed mij besluiten in zee te gaan met de Belgische eerste provinciale. Natuurlijk was niet iedereen blij met mijn keuze en kreeg ik ook al snel te horen dat ik het voor het geld zou doen. Nou laat ik dit zeggen; ik verdien in België niets meer dan bij UNA, het is zo’n lulkoek, zijn zo verzinsels. Al snel wordt er altijd gezegd; hij zal wel naar België gaan voor het geld. Maar ik kan je keihard zeggen dat dat niet het geval is.”

Terwijl hij nog speler was van UNA ging Max wel al een paar keer kijken bij zijn nieuwe club. Wat hij daar aan trof en nu nog steeds is, was overweldigend. Max: “Dat kun je wel zeggen. De sfeer en de beleving is zo verschrikkelijk mooi. De supporters leven daar voor de voetbalclub en doordeweeks wordt er volle bak gewerkt aan alles en nog wat op het sportpark. Ik had nog geen handtekening gezet daar maar de supporters hadden er al lucht van gekregen dat ik een mogelijke versterking zou gaan worden. De supporters waren zo trots, zo blij en gaven mij aan zeker te moeten tekenen. Ik kreeg direct zo’n warm gevoel, voelde mij al direct zo gewaardeerd.

Ik had zo een positief gevoel over die club en daar is geen verandering in gekomen. Ik voel me daar echt op mijn plaats. Ik kreeg al snel weer het plezier terug in het spelletje en wist dat ik een goede keuze had gemaakt. Nogmaals… heel de beleving is geweldig daar, wij hebben een fanatieke aanhang en bij thuiswedstrijden zitten er zo’n 700 toeschouwers. Voetballen in België is gewoon heel mooi en vele sportparken zijn zo prachtig mooi en nostalgisch”

Max, die eigenlijk overal en altijd wel heeft gescoord, liet zijn voeten weer spreken en deed ook waarvoor hij werd gehaald; doelpunten maken. In zijn eerste zes wedstrijden wist hij zes keer doel te treffen.

Afgelopen zondag voegde hij daar nummer zeven en acht aan toe in het uitduel bij de nummer laatst FCS Mariekerke Branst.

Momenteel is Witgoor Sport Dessel, dat graag wil promoveren, terug te vinden op een vierde plaats met dertien punten uit zeven wedstrijden. Witgoor heeft vijf punten minder dan de koploper K. Kontich.

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.