Markante voetbaltrainer Jan Paaymans wordt na 25 jaar nog altijd gemist

Deelacties:

Het is inmiddels 25 jaar geleden dat Jan Paaymans in zijn sigarenzaak in Tilburg werd neergeschoten door een overvaller en later aan zijn verwondingen overleed. De markante voetbaltrainer van Nieuw Woensel en PSV/AV was geliefd in de regio en zijn dood bracht een schok teweeg in het gehele amateurvoetbal.

Door Willem-Jan Schampers (AVE/Studio040)

Op zaterdagavond 23 november werd hij herdacht in de kantine van Nieuw Woensel. Er waren een kleine honderd belangstellenden, die allerlei herinneringen ophaalden aan Paaymans. De meest doldwaze anekdotes kwamen voorbij en volgens Rob Renders (66), die vanaf midden jaren tachtig zo’n twaalf jaar leider was van Nieuw Woensel, ‘moet je erbij zijn geweest, anders zou je bepaalde zaken niet geloven’.

“Als het regende, kwam hij soms met een lange regenjas het veld op, keek een keer naar boven en dirigeerde zijn spelers dan naar de kantine. Gingen we zitten kaarten, met een lekker potje bier. Hij kwam er mee weg, want op zondag werd er gewoon gewonnen.”

Ook Ruud Luining (63), eerst speler onder Paaymans en later – in zijn tweede periode bij Nieuw Woensel, ook leider bij de ‘Paay’, kan zich allerlei gekke dingen herinneren. “Ik ben op mijn 28ste moeten stoppen vanwege een rotte knie. Jan vroeg me toen om als leider bij de groep te blijven. Mooi, want Nieuw Woensel was en is écht mijn club. Ondanks dat ik in de jeugd ook bij PSV heb gespeeld en één seizoen bij ESV. Toen ik begon bij Nieuw Woensel speelden we nog in de ‘Brabantse onderbond’.”

Verbinding
Toen Paaymans in 1985 naar de club kwam als hoofdtrainer, veranderde dit snel. “Hij zette mij uit de selectie en haalde Henk Magendans en Henk Bruel erbij”, grinnikt Renders. “Dat had hij goed gezien. Ik was eigenlijk ook niet goed genoeg en kon – omdat ik in Limburg woonde – maar één keer in de week trainen. Bovendien haalde hij met Magendans en Bruel twee klasbakken binnen. Na een paar weken stond hij bij me op de stoep en vroeg of ik elftalbegeleider wilde worden. Hij zei iemand nodig te hebben die als verbinding tussen de spelers en de trainer kon dienen.”

“Ondanks dat hij de trainer was die me uit de selectie had gegooid, klikte het meteen tussen ons”, vervolgt Renders. “Ik mag wel zeggen dat we heel goede vrienden zijn geworden en ik heb in al die jaren vreselijk veel plezier met hem gehad. Toen Jan naar Nieuw Woensel kwam, is echter ook de sportieve opmars beginnen." Volgens Renders haalde Paaymans het beste in de spelers naar boven. Ze gingen door het vuur voor hem. Een jaar nadat Jan hier trainer werd, hadden we zelfs plotseling een vrouwenelftal. Ik bedoel maar! Haha!” Luining: “Of hij tactisch en technisch nu zo sterk was, betwijfel ik, maar hij was echt een peoplemanager.”

‘Buitje poef’
Na Magendans en Bruel, kwamen nog meer spelers naar Nieuw Woensel. Enthousiast geworden door de verhalen van én over Paaymans. “Wie allemaal? Ronald Dekkers, Erwin Raaymakers, Mark van de Kemenade, Martin van Falier en Peter Regli. Om er maar enkele te noemen. Jongens die bereid waren in de eerste klasse afdeling Brabant te beginnen, maar hierna wel doorstootten naar de derde klasse KNVB. En in 1993 zelfs de eerste poulefase van de Amstel Cup haalden.”

Luining: “Jan was, na drie seizoenen PSV/AV, weer terug bij Nieuw Woensel en het was net alsof hij nooit was weggeweest. Bij de uitwedstrijden zorgde Nieuw Woensel altijd wel voor feestje of we nu hadden gewonnen of verloren. De sfeer was altijd goed en werd vaak afgesloten met ‘builtje poef’, waarbij zakjes chips op het hoofd werden kapot geslagen. Het sloeg helemaal nergens op, maar tja… zo was Nieuw Woensel. Een beetje gek.”

Trainerscursus
Naast dat Paaymans soms onnavolgbaar was en vaak een rasechte clown, wist hij zelfs nog zijn trainersdiploma’s te halen. Vraag alleen niet hoe! Renders: “Hij had op een gegeven moment een cursus in Meerssen. Hij stond echter niet op het veld, bij de andere cursisten. Nee, ik zag hem langs de lijn staan. Naast de cursusleider." Hij zei tegen mij: ‘Mijn blessure is nog niet over. Ze hebben me goed te pakken gehad!’. Ik wist werkelijk van niks! Maar speelde het spel maar mee. En een half uur later zaten we samen in de kantine. De cursusleider kwam nog naar hem toe en noemde het jammer dat Jan niet had kunnen meedoen. Haha!”

Paaymans maakte het volgens Renders echter nog bonter en antwoordde: "Hij keek een beetje teleurgesteld en zei: 'Ik wil wel graag mijn diploma halen. Dat kunnen we toch wel op een andere manier regelen.’ “Hij wees naar mij en zei: ‘Dit is mijn chauffeur en we gaan straks naar Maastricht om te stappen. Ga je mee?’" De verbouwereerde cursusleider had graag meegegaan, maar moest zich verontschuldigen. Renders: "Hij kon écht niet en zei dat hij het vervelend vond dat ik nu voor niks naar Meerssen was gereden. Haha! Hij heeft wel tien keer ‘sorry’ gezegd. En Jan kreeg alsnog zijn diploma…”

Scheenbeschermers
Absoluut hoogtepunt uit de historie van Nieuw Woensel was – zoals eerder gememoreerd – de deelname aan de Amstel Cup in 1993. Als verliezend finalist van de amateur-bekerfinale, plaatste de derdeklasser (!) zich voor de landelijke bekercompetitie. Eredivisieclub Roda JC en de eerste divisionisten Fortuna Sittard en FC Eindhoven waren de tegenstanders. Gewonnen werd er niet, maar Nieuw Woensel schreef wel geschiedenis. En was telkens weer spraakmakend. Met Paaymans in een glansrol.

Renders: “We speelden tegen Eindhoven en hadden allebei zwarte broeken. Dit mocht niet van de scheidsrechter. Via-via kreeg Jan het voor elkaar dat er ergens uit een materiaalhok nog een tas met witte broekjes vandaan werd getoverd. Hoe? Geen idee. Hij kende overal wel iemand..."
En ook de eis van de scheidsrechter dat scheenbeschermers verplicht waren, werd omzeild. Van de doos, waar onze (nieuwe, gesponsorde) shirtjes hadden ingezeten, werden vakkundig ‘scheenbeschermers’ gescheurd. De scheids keurde het nog goed ook!”

Cement
“Hij regelde alles of liet het regelen”, lacht Luining. “We liepen als spelers en begeleiding met hem weg en deden alles voor hem. Een trainingsavond liep geregeld uit de hand en we zaten dan tot twee uur ’s nachts in de kantine of belandden nog in de stad. Er was veel gezelligheid, maar er werd ook gewoon gepresteerd."

"Jan was het cement tussen de stenen. Na zijn overlijden zijn we verschillende avonden bij elkaar gekomen om troost te zoeken en herinneringen op te halen. De massale belangstelling, ook bij zijn uitvaart, zegt genoeg over hoe geliefd Jan was.”

Luining en Renders kunnen nog uren vertellen over hun avonturen met Paaymans. Over dat hij vooraf aan de wedstrijd tegen Roda JC weigerde een opstelling te geven aan de man van de KNVB, omdat hij nog niet wist of Tijani Babangida zou spelen. ‘Want anders speelt bij ons Martin van Falier niet’, zei hij zonder een spier te vertrekken. Of dat ze ’s avonds na de training nog naar Friesland reden, om de volgende dag bij de Elfstedentocht te zijn. “Hij zorgde voor de juiste spirit en zorgde voor een geweldige sfeer”, besluit Luining. “De herdenking, 25 jaar na zijn overlijden, was ook meteen een gezellige reünie!”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.

Jouw reactie?