Leon Langedijk: ”Allemaal leuk en aardig met jou, maar kende gij eigenlijk wel voetballen?”

Iemand die het amateurvoetbal een beetje op de voet volgt zal ongetwijfeld wel eens van de naam Leon Langedijk hebben gehoord. De huidige veertigjarige! Helmonder heeft onlangs met pijn in zijn hart moeten beslissen te stoppen met voetballen.
Zodoende komt er een einde aan een prachtige carrière voor de van orgine middenvelder, vol heerlijke hoogte- en dieptepunten. Een carrière om trots op te zijn!
Hieronder een uigebreid verhaal over de carrière van Leon Langedijk als voetbaler. 

(Door Peter Bussers) Voetbal is verreweg de grootste sport in de wereld en in Nederland. Nederland telt 34 professionele clubs en maar liefst 2919 amateurclubs. In totaal hebben 1.193.357 mensen zich aangesloten bij een voetbalclub. Zij het als bestuurslid, materiaalman, verzorger, scheidsrechter, grensrechter, leider, speler...je kunt het zo gek niet bedenken. Maar bijna iedereen is wel als voetballer begonnen en had dan waarschijnlijk ook de droom om ooit in het betaalde voetbal terecht te komen. Spelen in een groot stadion voor heel veel mensen.

Groot talent
In Helmond liep er ook zo’n jongetje rond die ook helemaal bezeten was van het spelletje maar die het ook nog eens enorm goed kon. We hebben het dan over Leon Langedijk. ‘Dè klèn menneke’ meldde zich op achtjarige leeftijd aan bij MULO. Hij had vervolgens slechts vier jaar nodig om zich in de kijker te spelen bij het grote PSV. Een droom werd dus al snel werkelijkheid voor hem.

Leon kan zich het moment van het grote nieuws dan ook nog heel goed herinneren. Leon:” MULO had een officiële brief ontvangen van PSV waarin ze kenbaar maakte dat ze interesse hadden in mij. Een bestuurslid van MULO kwam deze brief bij ons thuis afgeven. Dat was natuurlijk een beetje onwerkelijk in eerste instantie, maar vooral ook heel gaaf. Die brief met dat PSV-logo erboven heb ik die dag en de dagen erna denk ik nog wel 100 x opnieuw gelezen… Ik denk niet dat ik die nacht veel geslapen heb van de adrenaline in mijn lichaam.”

Leerzame en leuke tijd
Voetballen bij PSV...wauw, dat rood-wit gestreepte shirt aan mogen trekken. En heerlijk wedstrijdjes mogen spelen tegen eveneens grote clubs. Prachtig natuurlijk, maar hier bleef het niet bij. Er werd natuurlijk veel meer gevraagd van zo’n speler.

Het werd dan ook een drukke maar machtig mooie en leerzame tijd. Uiteraard op voetbalvlak, maar ook qua zelfstandigheid. Leon kwam op het St. Joriscollege, dat een samenwerkingsverband had en nog steeds heeft met PSV t.a.v. de begeleiding van topsorters, in Eindhoven te zitten. Wat er volgde waren hele lange dagen voor een jochie van twaalf jaar. Leon vertrok ’s morgens om 07.00u van huis en kwam ’s avonds om 21.00u pas weer thuis. Vergeleken met leeftijdsgenoten zagen de dagen en soms ook lessen er totaal anders uit. De gymlessen werden vervangen door voetbaltrainingen en na schooltijd moesten zowel de spelers van PSV als de andere topsporters hun huiswerk maken in een speciaal lokaal. Daarna werden ze met een grote bus opgehaald die hen vervolgens naar ‘De Herdgang’ bracht waar een training volgde.

Scoren in het Philips Stadion
Lange zware dagen dus maar zo apart, zo geweldig....Het is ook een ervaring die Leon in ieder geval nooit meer gaat vergeten, die ze hem nooit meer kunnen afnemen en dat zie je ook gelijk terug op zijn gezicht... een lach is te zien en de trotsheid is er op af te lezen.

Natuurlijk is het ook mooi om op deze manier herinneringen terug te halen. Want hoe je het ook wendt of keert; voetbal, op welk niveau ook, geeft kostbare herinneringen. En zo dus ook bij de inmiddels veertigjarige. Leon: ”De tijd bij PSV was een super leuke en zo zijn er genoeg dingen die ik nooit meer zal gaan vergeten, die in mijn geheugen gegrift staan. Het NIKE tournooi in Engeland waarin we o.a. tegen de jeugd van Real Madrid speelden (en wonnen). Een tournooi in Milaan waarbij we ook een bezoek brachten aan San Siro. De top-6 competitie met leuke wedstrijden tegen de leeftijdsgenoten van o.a. AJAX. Een voorwedstrijd in het PSV stadion tegen de jeugd van Bayer Leverkusen welke we wonnen en ik de 2-0 scoorde voor een reeds half gevuld Philips Stadion. En verder kan ook niet iedereen zeggen dat Willy van der Kuylen hun trainer is geweest denk ik…”

Een nieuw avontuur: Helmond Sport
Volop hoogtepunten dus maar daar horen automatisch ook dieptepunten bij. Er kwam na vier jaar PSV namelijk een einde aan zijn avontuur in Eindhoven. Je kunt je meteen afvragen wat dat op dat moment met een jongen van 16 jaar doet. Weg bij PSV, weg bij een grote club. Hoe groot moet de teleurstelling dan zijn geweest? Natuurlijk zeg je het liefste tegen je vriendjes dat je bij PSV speelt maar je moet ook nuchter blijven en de realiteit onder ogen durven zien en dat deden ze maar al te goed bij de familie Langedijk. Wat is het beste voor Leon? Dat was de vraag. Leon:” Ik moest destijds bij PSV de overstap gaan maken naar de (toen nog) A-jeugd. Aangezien ik nog steeds erg klein maar ook licht van stuk was, zagen we (m’n pa en ik) wel in dat dit wel eens een lastig verhaal zou kunnen worden qua speeltijd. Voetballend kon ik leuk mee, maar fysiek zou ik gewoon in de problemen komen. We hebben toen een gesprek aangevraagd bij PSV, en in goed overleg besloten dat het voor mij persoonlijk beter was om de overstap te maken naar Helmond Sport. Mijn Mavo-opleiding had ik destijds ook bijna afgerond, dus ik moest ook de keuze maken of ik in Eindhoven op school zou blijven om de HAVO te gaan doen of dat ik deze in Helmond ging doen. Dat speelde ook mee, aangezien mijn ouders los van het voetbal ook altijd mijn school het allerbelangrijkste vonden.”

En Helmond Sport werd het dus. Ook daar verbleef Leon vier jaar. Allereerst twee jaar in de A1 en vervolgens nog eens twee jaar bij het beloftenteam. Maar jammer genoeg voor hem leverde hem dit ook niet op waarop hij gehoopt had. Natuurlijk beleefde Leon ook daar zijn hoogtepunten maar doorbreken deed hij jammer genoeg niet. Leon, die veelal als nummer tien speelde tijdens zijn tijd bij Helmond Sport, was vooral in de jeugd een veelscorende speler en vaak betrokken bij doelpunten van o.a zijn aanvalspartner Mohamed Lalouchi. De wedstrijden met het beloftenteam leverde ook zo zijn mooie momenten op. Sowieso het spelen van de wedstrijden in het stadion gaf iets extra. Daarnaast kwam Leon ook regelmatig tegenover bekende spelers te staan die normaliter in het eerste elftal speelden.

Misschien wel het mooiste moment bij Helmond Sport beleefde Leon in zijn laatste maanden aldaar. Hij mocht eens per week mee trainen met het eerste elftal en mocht zowaar mee als wisselspeler bij het competitieduel FC Volendam-Helmond Sport. Invallen deed hij helaas niet.

Davor Suker en Pedrag Mijatovic
In de zomer van 2002 nam Leon Langedijk afscheid van Helmond Sport maar gaf hij zijn droom om te slagen in het betaalde voetbal nog niet op. Leon vertrok naar RKC Waalwijk maar of dat achteraf gezien de juiste keuze was valt te bezien. RKC Waalwijk had namelijk de beschikking over een alleraardigst team dat op een keurige negende plaats eindigde in de Eredivisie en thuis o.a. wist te winnen van Feyenoord en ook Ajax een punt wist af te snoepen.

In de voorbereiding op dat seizoen mocht Leon overigens nog wel zijn wedstrijdjes spelen met het eerste elftal maar meer zat er niet in. Tijdens zijn tweejarig verblijf was hij dan ook speler van het beloftenteam. Heeft hij er spijt van? Nee zeker niet, want opnieuw bleven er onuitwisbare herinneringen over.  Leon:”Even terugkomend op het eerste elftal. Natuurlijk is het jammer dat ik het ook daar niet heb gehaald. Maar toen ik daar net kwam was de selectie van het 1e ook niet mals. Toen speelden er nog namen als Zeljko Petrovic, Ricky Hoogendorp, Robert Fuchs, Khalid Bouhlarouz, Serginho Greene en Rob van Dijk. Martin Jol was daar trainer van het 1e, en de beloften werden getraind door Adri Bogers en Zeljko Petrovic.

Maar al bij al heb ik daar zeker genoten. Het was wel een hele warme club, ook omdat het lekker klein was. Een beetje vergelijkbaar als bij Helmond Sport. Ik kende vrij snel iedereen in en rondom de club. Je merkte uiteraard wel dat het een paar niveautjes hoger was. Marcel Brands zat daar toen ook nog, die drukte samen met Martin Jol daar destijds wel zijn stempel. De twee zaken die me van RKC het meest zijn bijgebleven zijn allereerst mijn twee goals in een competitiewedstrijd tegen Jong Feyenoord thuis in het Mandemakers Stadion. We wonnen die wedstrijd tegen een zwaar door spelers van 1 versterkt Jong Feyenoord met 2-1. De tegentreffer van Feyenoord werd gemaakt door Leonardo.

Het andere is de afscheidswedstrijd van Zeljko Petrovic. Daarin speelden de Petrovic All Stars tegen RKC 1 aangevuld met wat beloftespelers waaronder ik. Bij de Petrovic All Stars stonden onder andere Davor Suker en Pedrag Mijatovic in het veld. Davor Suker scoorde in die wedstrijd een wereldgoal van eigen helft. Dat was toen wel vrij indrukwekkend om mee te maken.”

Stage in Slovenië bij Publikum Celje
Een ander hoogtepunt...of misschien beter gezegd dieptepunt... of laten we het gewoon houden op een heel opmerkelijk voorval vond eveneens plaats tijdens zijn tijd bij RKC Waalwijk. Leon:” Ik ben nog ooit in mijn RKC-tijd met een teamgenoot uit Den Haag op een stage geweest in Slovenië bij Publikum Celje. Ik kreeg een telefoontje van mijn zaakwaarnemer dat ik op stage kon samen met een teamgenoot bij een club uit Slovenië. Ik moest hiervoor wel dezelfde dag nog op het vliegtuig stappen. Veel tijd om na te denken was er dus niet, waardoor ik besloot om te gaan.

Goed en wel in het vliegtuig bleek er ook een Belgische collega van onze zaakwaarnemer mee te vliegen, die ons het werkelijke verhaal achter deze ‘stage’ vertelde. Er waren daar twee weken eerder al twee Belgische spelers op stage geweest, en die waren goed bevonden. Die hadden een contract aangeboden gekregen, waar zij in eerste instantie mee akkoord gingen. Maar op het laatste moment hadden ze uiteindelijk toch besloten dat ze daar niet wilde gaan spelen.

De vliegtickets waar wij mee vlogen waren dus eigenlijk voor hen geboekt. Maar, zo werd ons verzekert, zouden we enkele trainingen mee kunnen doen én vervolgens een oefenwedstrijd spelen tegen Panathinaikos om ons te laten zien. En we dus kans maakten op een contract. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Slovenië was ik mijn voetbaltas kwijt. Geen kleding of voetbalspullen dus. Dat was dus al vrij een dramatisch situatie.

Daar aangekomen bij die club zei die Belgische zaakwaarnemer, wacht maar even hier buiten dan ga ik eerst even naar binnen om te praten. Wat bleek nu, ze hadden daar een Kroaat als trainer, en die was helemaal niet op de hoogte van dit alles. Die zat met smart te wachten op de twee Belgische jongens die zijn team zouden komen versterken. Toen die Belgische zaakwaarnemer hem dus vertelde dat die jongens uiteindelijk hadden afgezegd en hij twee andere Nederlandse spelers bij had, flipte die Kroaat hem helemaal uit! Wij hoorde dit buiten maar al te duidelijk, en hadden meteen in de gaten dat dit hem niet ging worden. En we hadden pas voor vier dagen later een vliegticket terug.

Die Kroaat wilde helemaal niks van ons weten, dus het maximale wat die zaakwaarnemer nog had kunnen regelen was dat we mee konden trainen met het 2e team als we dat wilde. Mijn maat en ik hadden hier uiteraard helemaal geen zin meer in. Het was gelukkig mooi weer daar, dus toen hebben we besloten om maar vier dagen vakantie te nemen. We zijn daar elke dag wat gaan zwemmen, en we konden gratis eten (en drinken) in een restaurant waarbij we alles op de rekening van die club ‘Publikum’ mochten zetten. Dat was dus nog wel netjes geregeld. Maar uiteindelijk een vrij bizar avontuur.”

Terug naar amateurs en debuteren op 22e jarige leeftijd
Halverwege het tweede seizoen bij RKC Waalwijk was het al snel duidelijk dat er flink gesneden zou gaan worden in de contracten en dat het contract van Leon zou aflopen. Na een goed eerste jaar, met mogelijk uitzicht op een selectie bij het eerste elftal,  en een minder tweede jaar, mede door een blessure, kwam er een einde aan het betaald voetbal avontuur. Er bestond nog wel interesse van één of twee eerste divisie teams, maar Leon kon niet overtuigen.

Dat betekende dat Leon op 22-jarige leeftijd  terug zou keren naar de amateurs en voor het eerst ook zou uitkomen voor een eerste elftal. Een rare gewaarwording zou je eigenlijk zeggen zeker als je ziet op welke leeftijd de meeste jongens debuteren. Maar ja, de pas 22-jarige middenvelder had er al een ‘hele voetbalcarrière’ opzitten waar menigeen jaloers op zou zijn. Zag Leon het als falen? Als een grote teleurstelling? Het antwoord was nee. Zo nuchter hij bij het vertrek bij PSV was zo nuchter was hij nu ook. Leon: “Aan de ene kant was het natuurlijk wel wat teleurstellend dat het in het profvoetbal niet ging lukken voor mij, maar ik kan me niet herinneren dat ik er echt kapot van was. Dit kwam denk ik vooral omdat het heel geleidelijk duidelijk werd, en dat het destijds ook voor de meeste van mijn medespelers zo eindigde.

Omdat ik inmiddels ook mijn HBO diploma in de pocket had was het ook niet zo dat ik in een zwart gat viel. Ik was me er langzamerhand wel van bewust dat ik gewoon aan mijn maatschappelijke carrière kon beginnen. Met daarnaast een leuk balletje trappen bij de amateurs.”

Drie clubs in drie jaar tijd
Dat balletje trappen ging Leon, mede door oud teamgenoot van Helmond Sport en HBO-studiegenoot Jeroen van Bussel, doen bij DBS in Eindhoven. DBS, toen nog aan de Botenlaan spelend en waar je toentertijd voor een van de twee doelen op het hoofdveld niet een te hoge voorzet kon geven omdat die anders in de boom zou blijven hangen, kwam destijds uit op het een na hoogste amateurniveau, de 1e Klasse C.

Leon had het ook enorm naar zijn zin en eindelijk leek er dan ook een soort van vastigheid te komen. Met nadruk op leek, want nauwelijks een half jaar later werd Leon benaderd door een zaakwaarnemer voor een overstap naar België, naar SK Moelingen. Hoewel Leon het dus enorm naar zijn zin had voelde het voor hem als een laatste kans om msschien toch nog in het betaald voetbal terecht te komen. Het werd een regelrechte teleurstelling. Leon: “Ik moest samen met een andere Nederlandse jongen degradatie proberen te voorkomen daar, met een aantrekkelijke premieregeling. Maar wanneer de degradatie enkele wedstrijden voor het einde van het seizoen onafwendbaar was werden we per direct bedankt voor onze diensten.

Ik was dus heel erg blij dat ik weer terug kon naar DBS, want daar wist ik wel wat ik had. Inmiddels zaten die al op het nieuwe complex. Ik heb daar vervolgens nog een vol seizoen gespeeld met o.a. ‘good old’ Michael Drummen en mijn oud PSV-jeugd teamgenoot Bas Lases.” Na DBS speelde Leon, die steeds vaker met blessures te maken kreeg, nog één jaar voor hoofdklasser OJC Rosmalen mede door oud-trainer van de beloften van Helmond Sport Mark den Brok.

NWC: veruit mijn mooiste periode
Waar de meeste tijdens hun voetbalcarrière slechts voor één vereniging uitkomen had Leon op 25-jarige leeftijd dus als zes clubs versleten. Een jonge jongen die dus al veel mee had gemaakt. Voor PSV, RKC en Helmond Sport was utgekomen, in het Philips Stadion en De Braak had gespeeld, tegen en met bekende spelers mocht spelen, deelnam aan/op grote internationale jeugdtoernooien in het binnen- en buitenland en dus ook aanvankelijk stage mocht lopen in Slovenië.

Kan het mooier? Nee zou je zeggen maar toch volgde er voor hem een prachtige periode en misschien wel mooiste in zijn carrière in het mooie en gezellige Asten bij de toenmalige tweedeklasser NWC. En dat terwijl Leon in die periode bij NWC juist ook nog kreeg te maken met zwaar blessureleed. Ondanks alles genoot Leon met volle teugen, elke keer weer. Hij voelde zich op zijn plek, het klopte gewoon helemaal en de resultaten waren daarbij ook prima. NWC was in het verleden namelijk lange tijd een ploeg die uitkwam in ofwel de derde of vierde klasse. Begin jaren 2000 ging het echter slecht en speelde het in het seizoen 2002-2003 zelfs vijfde klasse. Maar langzaam klom het weer omhoog en schreef het met Leon Langedijk binnen de gelederen historie door in 2011 voor het eerst naar de 1e Klasse te promoveren. Ja eindelijk was daar vastigheid voor Leon, was er sportief succes en kwam hij er ook achter hoe leuk die derde helft was!!!

Allemaal leuk, aardig en gezellig met jou, maar kende gij eigenlijk ook wel voetballen?

De laatste stadsbus aan de verkeerde kant van de weg genomen....
Leon:” De tijd bij NWC was  qua combinatie van sportief niveau en gezelligheid veruit mijn mooiste periode. We hadden daar een hele gezellige groep met meerdere jongens waarmee ik eerder gespeeld had bij PSV en Helmond Sport. Het was echt een hechte groep die voor elkaar door het vuur ging. Jongens met BVO ervaring aangevuld met jongens met tomeloze inzet en loopvermogen. Dit ging op de zondagen na de wedstrijd ook altijd door in de kantine en vervolgens in het dorp. Ik heb daar regelmatig de laatste stadsbus aan de verkeerde kant van de weg genomen, zodat ik op station Eindhoven belandde in plaats van station Helmond. Ik werd voor de wedstrijd thuis in Helmond opgehaald door een teamgenoot of door assistent trainer Erwin Thijs. Zodat ik er niet met de auto heen hoefde. Dat werd allemaal geregeld.

Sportief was het ook fantastisch. We speelde altijd mee voor de bovenste plekken en nacompetitie in de 2e klasse (H). Met onze promotie naar de 1e klasse als hoogtepunt, zonder dat er betaald werd. Dat was geweldig. Maar ondanks dat er niet betaald werd, waren de randvoorwaarden wel op en top geregeld. Qua kleding, vervoer naar wedstrijden met een bus, en een geweldige sponsorgroep van lokale ondernemers. Zij waren elke thuiswedstrijd vertegenwoordigd, en stelde na de wedstrijd voor de jongens een vat bier ter beschikking. Daarnaast was er in januari een volledig verzorgd trainingskamp waarbij ze zelf ook mee gingen. Dat zorgt natuurlijk voor een geweldige sfeer en betrokkenheid.

Ik begon daar overigens wel in mineur. Ik scheurde op mijn 2e training mijn kruisband helemaal af. Dat seizoen kon ik dus meteen afschrijven. Mooi was, dat ik me wel al helemaal thuis voelde gedurende dat seizoen en ik al helemaal opgenomen was in de groep, en ze op een gegeven moment zeiden : “allemaal leuk en aardig en gezellig met jou, maar kende gij eigenlijk ook wel voetballen”? Gelukkig heb ik dat daar wel kunnen laten zien. Ik ben ook erg trots dat ik daar als Helmondse jongen in totaal 6 jaar, waarvan 3 jaar als aanvoerder heb mogen spelen. Nog steeds heb ik af en toe contact met oud spelers en andere mensen van die club.”

Back home
Hoe mooi ook zijn periode bij NWC was, voor Leon was het op een gegeven moment tijd om ‘back home’ te gaan. Terug naar de vereniging waar het voor hem allemaal begon en waar hij ook zijn voetbalcarrière wilde beëindigen. Terug naar MULO. Het was voor Leon overigens wel een loodzware beslissing maar ook eentje die te verklaren viel. Leon was op dat moment 31 jaar en had inmiddels ook twee kinderen.

En dan is de vraag hoelang ga je nog door? Nou ik kan je zeggen: Leon wist niet van ophouden, niet alleen op het voetbalveld maar ook in de derde helft. Leon is zo’n man die je er graag bij wilt hebben; op en buiten het voetbalveld. Met MULO, beleefde hij net als bij zijn andere verenigingen, hoogte- en dieptepunten. In zijn eerste twee seizoenen degradeerde hij zelfs van de 3e Klasse naar de 5e Klasse. Het betekende voor MULO een historisch dieptepunt. Twee jaar later was MULO, met de inmiddels 36-jarige Leon Langedijk opnieuw terug te vinden in de 3e Klasse.

SV de Braak
In 2020 ging zijn cluppie samen met SC Helmondia en werd er een zaterdag- en zondagtak gevormd. Leon bleef actief bij het eerste elftal maar ging wel op zaterdag spelen. En opnieuw beleefde hij vorig seizoen een absoluut hoogtepunt. Als 39-jarige werd hij met SV de Braak kampioen in de 4e Klasse met prachtige cijfers. SV de Braak won 21 van haar 24 wedstrijden en wist maar liefst 136 keer het net te vinden. Dit jaar, in de 3e Klasse,  gaat het echter een stuk minder en knokt de ploeg tegen degradatie. Maar niet alleen met de ploeg gaat het minder maar ook met Leon zelf.

Sterker nog, het gaat zo slecht dat Leon na 28 jaar voetballen op hoog niveau heeft moeten besluiten te stoppen met voetballen. Een beslissing die hem zeer zwaar valt. Leon: “Uiteindelijk een erg lastige beslissing ja. Maar het was kiezen tussen ‘met hangen en wurgen’ mijn team nog uit de brand proberen te helpen, of mijn gezondheid voor de lange termijn. De randvoorwaarden speelden bij deze twijfel een grote rol. We kampen het hele seizoen al met onderbezetting qua spelers. Daarnaast staan we momenteel nog onderin te bungelen. Om dan te moeten gaan aangeven dat je ermee wilt stoppen is natuurlijk niet heel erg ideaal, en zwaar tegen mijn sportieve principes in.

Maar als je maanden lang met pijn in de knie opstaat en naar bed gaat, en je fysiek en daardoor ook mentaal op je laatste benen loopt in het veld, dan weet je dat het niet meer langer kan. Uiteindelijk heb ik er met zowel mijn fysio (Thijs van Pol), enkele teamgenoten, mijn vrouw, vader en enkele goeden vrienden goed over gesproken en toen was ik overtuigd dat stoppen de beste keuze was. Die moeilijke boodschap is vervolgens ook meer dan begripvol ontvangen door de technische staf en spelers en geeft me nu ook een hoop rust. Inmiddels sta ik ook weer in de ochtend op zonder pijn in mijn knie. Dat is toch ook wel prettig.”

Prachtige carrière met mooie en unieke cijfers
Het spelen op het hoogste nveau zit er dus op voor Leon Langedijk. Leon, die nog wel zijn balletje zal gaan trappen bij zijn vriendenteam, het negende elftal, en zich ook meer gaat richten op het tennis kan terugkijken op een waanzinnige mooie tijd met ontzettende mooie belevenissen en  avonturen.

Iets om trots op te zijn, waar je jaloers op kunt zijn en wat niet voor velen is weggelegd. Leon heeft er alles proberen uit te halen en we kunnen wel zeggen dat dat gelukt is. De cijfers zijn dan ook indrukwekkend. Leon speelde dus voor PSV, Helmond Sport en RKC Waalwijk. Daarnaast ook nog voor zes amateurverenigingen en waarbij hij  dus nog met zijn 40e jaar op 3e Klasse niveau speelde.

Leon speelde in het district Zuid I, Zuid II en Oost en speelde in de Hoofdklasse tot en met de 5e Klasse. Hij nam het met zijn team op tegen UNA maar ook tegen Boerdonk dat sinds mensenheugenis op het allerlaagste niveau speelt.  In zijn achttien jaar amateurvoetbal, en dan hebben we het niet over bekervoetbal of oefenwedstrijden, speelde Leon tegen maar liefst een kleine 150 amateurverenigingen!!!

Met NWC pakte hij één keer een periode en wist hij te promoveren naar de 1e Klasse. Met MULO wist hij van de 5e Klasse naar de 3e Klasse te promoveren en met SV de Braak van de 4e naar de 3e Klasse.

Ja het is echt zo....Leon kan met trots terugkijken op zijn voetbalcarrière en mag nu nog meer dan anders met een grote lach gaan genieten van zijn pilsje in de derde helft....proost!!

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.