Joris van Nisselrooij: “Door Geldrop is mijn sociaal netwerk veel groter geworden”

Pierre van den Eeden: “Joris is echt een top gozertje! Zo zie je maar dat een club ook een sociale functie heeft, ook voor mensen met een beperking”

Voetbal is meer dan alleen het eerste elftal of een speler van dat eerste elftal. Voetbal is namelijk ook de trainer, de grensrechter, de verzorger, de kantinebeheerder, het bestuurslid, de supporter of een vrijwilliger. Je kunt het zo gek niet bedenken, maar we dragen allemaal wel een steentje bij aan de schoonheid van onze geliefde sport.

(Door Peter Bussers) Daarom vandaag ook een artikel over een heel bijzondere jongeman, namelijk Joris van Nisselrooij uit Geldrop. Joris, voetballiefhebber pur sang, heeft Cerebrale Parese maar weet ondanks zijn handicap op zijn manier te genieten van voetbal. Zoals hij zelf zegt: "Voetbal heeft mij mijn hele sociale netwerk opgeleverd, zo waardevol!"

Cerebrale Parese
Wat is Cerebrale Parese nu eigenlijk? Cerebrale Parese is eigenlijk een verzamelnaam. Het is een aandoening waarbij je moeilijker kunt bewegen, omdat je de spieren niet goed kunt aansturen. Dit komt door een beschadiging in de hersenen. Deze beschadiging is meestal al voor of tijdens de geboorte ontstaan en soms tijdens het eerste levensjaar. Een Cerebrale Parese wordt ook aangeduid met de afkorting CP.

In Nederland worden elk jaar ongeveer 400 kinderen met Cerebrale Parese geboren. Ieder persoon met Cerebrale Parese is anders. De één zit in een rolstoel en heeft veel hulp nodig, terwijl de ander nauwelijks last heeft van de aandoening. Er zijn drie vormen van Cerebrale Parese. Het onderscheid wordt gemaakt aan de hand van het probleem dat je hebt met bewegen.

Sem Fransen
Zo heb ik bijna tien jaar geleden al eens een artikel mogen maken met Sem Fransen uit Aarle Rixtel. De inmiddels 23-jarige Sem kreeg met de geboorte een herseninfarct en heeft daardoor Cerebrale Hemiparese wat wil zeggen dat er in zijn rechter lichaamshelft een hogere spierspanning is. Ondanks dat heeft hij altijd goed kunnen sporten en heeft het verder geen invloed of belemmeringen opgeleverd.

Sem deed niets liever dan voetballen en gelukkig voor hem kon hij deze sport dan ook ‘gewoon’ uitoefenen. Hij speelde voor het Beek en Donkse Sparta’25 en kwam op een gegeven moment zelfs in aanmerking voor het Nederlandse CP-team. (CP-voetbal is een sport die alleen internationaal, Europees- en Wereldkampioenschap, beoefend kan worden. Op de Paralympische Spelen van 2016 in Brazilië werd nog CP-voetbal gespeeld. Helaas staat de sport niet meer op het Paralympische programma. Er wordt zeven tegen zeven gespeeld op een kleiner voetbalveld 75m x 55m, het doel is ook kleiner 5m x 2m)

Via een talenten dag, welke destijds werd georganiseerd op het trainingscomplex van Feyenoord, wist de toen 14-jarige Sem zich in de kijker te spelen en kreeg hij meerdere malen een uitnodiging voor het Nederlands CP-team. A dream come true kun je wel zeggen voor Sem die dus behalve in het groen-wit van Sparta’25 ook in het Oranje mocht gaan spelen. Zo speelde hij o.a. een interland tegen Japan.

Joris van Nisselrooij
Sem heeft dus een milde vorm van Cerebrale Parese, bij de eveneens 23-jarige Geldroppenaar Joris van Nisselrooij ligt het allemaal anders. Joris, die overigens tien jaar lang klasgenoot was van Sem, zit vanaf kleins af aan in een elektrische rolstoel en heeft spastische Cerebrale Parese. De spasticiteit is ontstaan door een zuurstofgebrek bij de geboorte. Hierdoor heeft Joris spierspanning in zijn spieren, wat ervoor zorgt dat hij zich moeilijker kan bewegen en niet altijd controle over zijn spieren heeft. De spastische Cerebrale Parese komt overigens het meest voor: zo’n 70% tot 80% heeft deze vorm.

Klein wereldje
Kinderen en jongeren met CP kunnen vaker dan leeftijdsgenoten last hebben van emotionele, sociale of gedragsproblemen. Voor Joris was het ook allemaal niet even makkelijk.

Joris zat op school in Eindhoven waar hij speciaal onderwijs volgde. Iedere dag werd hij met een taxi vanuit huis naar school gebracht en weer terug. Dat waren voor hem lange dagen, want hij werd al rond half acht opgehaald en kwam pas rond vier uur weer thuis. Joris had wel enkele contacten in de buurt, maar daar hield het dan ook wel mee op. Zijn wereldje was jammer genoeg ook vrij klein. Gelukkig gingen mensen wel relatief goed met hem om en kreeg hij alle steun, begrip en positiviteit van naaste om zich heen.

Joris: “Ja gelukkig was dat zeker het geval. Bij mij zijn volwassenen en kinderen vaak goed met mij omgegaan toen ik jonger was, want als mensen met mij praatte, hadden ze vlug genoeg in de gaten dat ik geestelijk goed in orde was. Ik heb ook zeker leuke dingen mogen meemaken. In de tijd dat ik nog op het speciaal onderwijs zat, heb ik ook vrijwel alle basisschooljaren de Geldropse avondvierdaagse meegelopen met de klas van mijn zus Jolein en neef Teun. Zij zaten in dezelfde klas. Geregeld kom ik klasgenoten van hen uit die tijd nog tegen bij de voetbalvereniging of in het dorp en dat haal ik dan nog weleens aan. Dat zijn leuke jeugdherinneringen.

Natuurlijk zijn en waren er ook weleens mindere momenten en zou je net als ieder ander je normaal voort willen bewegen. Vooral omdat je dan kunt gaan en staan waar je wil. In het verleden en ook nu nog natuurlijk moet ik vrijwel alles wat ik wil doen plannen en rekening houden met de toegankelijkheid. Daar staan mensen niet altijd bij stil, maar dat is ook niet geheel onlogisch als je lichamelijk niets of weinig mankeert.

Over het algemeen kan ik goed omgaan met het feit dat ik in een rolstoel zit, omdat mijn ouders en verdere familieleden me altijd gestimuleerd hebben om naar de dingen te kijken die wel kunnen. Natuurlijk zijn en waren er momenten dat ik geconfronteerd word dat ik in een rolstoel zit en dat bepaalde dingen niet gaan die voor leeftijdsgenoten wel mogelijk zijn, maar daar probeer ik niet te lang in te blijven hangen, omdat mijn situatie immers niet zal veranderen. Er kan heel veel, als je oplossingsgericht blijft denken. De vraag is vaak of de mensen om je heen ook zo denken, maar ook dat is een wisselwerking. Dat het niet makkelijk is en dat ik weleens baal, moge ook duidelijk zijn, maar veranderen doen we de situatie niet.”

De liefde voor PSV en voetbal
Het is mooi om te zien hoe Joris omgaat met zijn handicap en bepaalde situaties. Wat ik zelf heb mogen ervaren is dat hij een ongelofelijk aardige, enthousiaste, welbespraakte nette jongen is. Een jongen vol belangstelling, waardering en die als het kan niemand tot last wil zijn. Een jongen die gewoon zijn bijdrage wil leveren en probeert te genieten, daar kun je alleen maar waardering voor opbrengen.

Geloof me dat het niet altijd makkelijk zal zijn om leeftijdsgenoten tegen een balletje te zien trappen of een andere sport te zien uitoefenen, terwijl hij dat zelf ook maar al te graag had gedaan daar hij van kleins af aan al sportgek, maar vooral voetbalgek is. Zo is hij ook liefhebber van Formule 1, darten, maar is hij vooral verzot van PSV.

Joris: “Binnen onze familie zijn we allemaal fanatiek PSV-supporter, dus is voetbal sportkeuze 1 dat thuis aanstaat op TV. Mijn vader heeft met een van mijn ooms en mijn helaas veel te vroeg overleden opa lang een seizoenkaart gehad, dus de liefde voor PSV zit al vanaf het begin in mijn genen. Mijn vader heeft me nooit extra geënthousiasmeerd voor voetbal, mijn liefde voor de sport heeft zichzelf ontwikkeld. Wel vindt mijn vader het natuurlijk leuk dat ik net zo kan genieten van PSV als dat hij dat doet.

Ik denk dat ik zo rond mijn 10e jaar PSV nauwlettender ben gaan volgen. Het WK van 2010 staat mij namelijk nog helder voor de geest en sindsdien werd mijn interesse voor voetbal verder aangewakkerd. Dat WK was mijn eerste echte bewuste voetbalherinnering. Met het Philips Stadion om de hoek en de clubvoorkeur binnen onze familie, was de keuze vlug gemaakt natuurlijk. Ik heb momenteel geen seizoenkaart, maar ben samen met mijn vader en broer wel bij vrijwel alle topwedstrijden te vinden in het stadion.

Mijn ouders hebben gelukkig kunnen realiseren dat we een aangepaste bus hebben waar we mee naar de wedstrijden kunnen. Iedere vader en zoon zal zich kunnen voorstellen dat dat mooie momenten met elkaar zijn. Een doelpunt vieren of genieten van een flegmatieke speler die voetbaltechnisch een mooie actie uitvoert, verveeld nooit natuurlijk. Wat dat betreft hebben we met PSV, zowel voor de buis of in het stadion, dit seizoen niet te klagen.

Mijn eerste wedstrijd in het stadion was overigens op 23 februari 2012. PSV speelde toen tegen het Turkse Trabzonspor in de groepsfase van de Europa League (4-1). Het toeval wil dat we toen kaarten kregen van huidig PSV/av-voorzitter Kees Raaijmakers. Mijn pa heeft lang met hem samengewerkt en zij werkten toentertijd bij hetzelfde autobedrijf. Ik heb daarna nog vele mooie wedstrijden mogen zien: van de wedstrijden tegen Manchester United en CSKA (2015-2016), tot de kampioenschapswedstrijd tegen Ajax in 2018 en van de bekerfinale van 2022 (2-1 PSV) tot de wedstrijd tegen Messi en co. (FC Barcelona-thuis, 2018-2019). Voor iedere voetballiefhebber blijven dat de krenten in de pap.”

VV Geldrop
Vanaf ongeveer zijn dertiende jaar is Joris vaak te vinden bij zijn andere grote liefde op voetbalgebied, VV Geldrop. Joris bezocht, vaak samen met zijn ouders, de wedstrijden en trainingen van zijn jongere broer Willem (momenteel O19-2) en dat doet hij eigenlijk nog steeds. Het liefst mist hij geen duel of training en zeker in het begin kon hij dan, mocht het nodig zijn, ook telkens een beroep doen op zijn vader of moeder die hem dan brachten.

Vanaf zijn veertiende ging Joris steeds vaker zelfstandig naar de club toe en begon hij intensief de wedstrijden van zijn neef Teun te volgen. Het leverde Joris veel plezier en mooie momenten op. Joris: “Gelukkig ligt de voetbalclub vijf minuten van ons huis, dus dat geeft een grote mate van vrijheid, waardoor ik niet hoef terug te vallen op mijn ouders, tweelingzus, jongere broer Willem, andere mensen uit mijn netwerk of de taxi.

Maar het was inderdaad een geweldige tijd met zoveel mooie herinneringen. Teun speelde destijds in de C1 en werd getraind door huidig 1e elftalspeler Joep van Vroenhoven en Mike van Dijk, die nu een trainersduo vormt met Jan Poortvliet bij RPC 1 en assistent is van Willem Weijs bij FC Eindhoven. Met zijn teamgenoten werd de band alsmaar hechter. Datzelfde gold ook voor de ouders, waarmee ik de wedstrijden bekeek, waarvan ik er nog velen wekelijks spreek op de club. Ik werd dan ook ieder jaar uitgenodigd op de afsluitings-BBQ’s die werden georganiseerd. Dat waren fantastische dagen. Ik denk dat ik voor alle jongens spreek die in die teams (van C1 t/m A1, nu JO15-1 t/m JO19-1) hebben gezeten, dat dat mooie herinneringen zijn. Niet voor niets hebben veel jongens uit die tijd de selectie van Geldrop gehaald, er was sprake van een geweldige teamdynamiek.

Daarnaast ben ik ook vaak gaan kijken bij neef Hein, broer van Teun. Hij kreeg vanuit zijn vriendenteam de kans om de aan te sluiten bij de B1, maar scheurde in de laatste wedstrijd bij zijn vriendenteam zijn kruisbanden, waardoor hij zich nooit echt meer heeft kunnen laten zien. Hij heeft samen met een aantal vrienden vorig jaar een vriendenteam opgericht, Geldrop 9. Ook bij hem sta ik, zoveel als mogelijk is, trouw langs de lijn en assisteer ik zo nu en dan in de coaching. Met ook die mannen ga ik ook graag de kantine in na afloop van een wedstrijd.”

Van wedstrijdverslagen tot omroeper
Doordat Joris door zijn neven en broer steeds meer betrokken raakte bij Geldrop, ging hij op zondag ook steeds vaker bij het eerste en tweede elftal kijken. Joris was een veel en graag geziene gast bij Geldrop en kreeg in 2017 de vraag voorgelegd of hij geen verslagen wilde gaan schrijven voor het eerste elftal. Joris: “Dit heb ik zo’n twee seizoenen gedaan, maar daar ben ik al even mee gestopt. Ik heb het namelijk ook druk met mijn HBO-studie. Ik heb namelijk na mijn tijd op het speciaal onderwijs de overstap gemaakt naar het regulier onderwijs. Daarnaast vind ik het na de wedstrijd leuk om in de kantine te blijven en met de jongens van selectie, onze vrouwenteams en alle andere lagere seniorenteams de zondagmiddag af te sluiten. Na een mooie zondag is het voor mij goed om lekker uit te rusten, met meestal, logischerwijs, Studio Sport aan.”

Wedstrijdverslagen schrijven zit er dus niet meer in, maar dat betekent niet dat hij nu niets meer doet voor de huidige tweedeklasser. Nee, Geldrop is zijn tweede thuis geworden, hij voelt zich daar happy, blij, op zijn gemak en vooral gewaardeerd. Joris: “Geldrop geeft mij werkelijk waar zoveel. Doordat ik zo’n 9 jaar geleden betrokken ben geraakt bij de club is mijn sociaal netwerk veel groter geworden. Daarnaast verdwijnen, wanneer ik op de club ben, de dagelijkse beslommeringen even naar de achtergrond en dat is natuurlijk prettig. Maar ik wil in dit interview ook benadrukken dat dat voor iedereen geldt. Wanneer je je begeeft in het verenigingsleven, kun je de  dagelijkse bezigheden even uitschakelen. Dat geldt dus ook voor mij. Ik denk dat we blij mogen zijn met de sportcultuur die we in Nederland hebben.

Het neemt overigens niet weg dat ik het liefste zelf zou willen voetballen, maar ik weet dat dat niet mogelijk is en ik probeer het dan ook anders te benaderen, positief te benaderen. Dat doe ik door mezelf te begeven binnen de voetbalclub, zo kan ik alsnog erg betrokken zijn bij het voetballen en alles wat daarbij komt kijken.

Omdat ik de waardering krijg van iedereen binnen de club, voel ik dat ik onderdeel ben van de selectie en dus op een gelijkwaardige wijze deel uitmaak van de club, heb ik het feit dat ik zelf niet op het veld kan staan al geruime tijd een plek kunnen geven. Uiteindelijk moet je er zelf iets van proberen te maken in het leven, of je nu in een rolstoel zit of niet, dat blijft hetzelfde.

Daarom blijf ik mijn dingen doen bij mijn cluppie. Al heel wat seizoenen geleden zijn wij bij Geldrop gaan werken met commissies. De ons inmiddels in 2021 ontvallen Coen Mutsers, een clubman pur sang die zich met zijn kennis en expertise, samen met hele hoop anderen ingezet heeft voor een hervorming van ons jeugdbeleid, benaderde mij of ik niet iets in de communicatiestroom van onze club wilde doen. Dat wilde ik wel, waarna ik het beheren van de sociale mediakanalen voor mijn rekening ben gaan nemen. In dat kader stuur ik Peter ook altijd appjes met de tussenstand tijdens thuiswedstrijden, welke hij dan voor de Livescore op AVE kan verwerken.

Daarnaast ben ik al een heel wat seizoenen omroeper bij het jaarlijkse kerstzaalvoetbaltoernooi voor de jeugd. Ik roep dan om welke wedstrijden er op de planning staan en bedien het scorebord. Ik kan op die dagen genieten van al onze jeugd die dan op een fanatieke en ongedwongen manier met de bal bezig zijn. Ik denk dat we dat mogen toejuichen in een tijd waarin de digitalisering een steeds grotere rol inneemt in ons leven. Nu is zaalvoetbal compleet iets anders dan veldvoetbal, maar het blijft mooi om te zien welke ontwikkelingen spelers doormaken ten opzichte van eerdere jaargangen.

Toen Willem nog niet in de jeugdselectie voetbalde, ben ik ook enkele jaren trainer/coach geweest van zijn team. Verder heb ik afgelopen seizoen, wederom in de communicatiestroom, een bijdrage geleverd aan het organiseren van een reünie voor de lagere senioren (3e t/m 11e elftal, 1986 t/m 2000). Richting ons 100-jarig bestaan in 2026 zal ik ongetwijfeld ook mezelf inzetten voor de vereniging.”

Lekker dollen
Je kunt nu eigenlijk ook alleen maar je bewondering uitspreken voor Joris die op een meer dan geweldige manier omgaat met zijn handicap. Dat doe ik niet alleen maar velen met mij zoals Lars de Haas dat in 2018 ook deed in de rubriek ‘Profiel van de week’ op AVE.   

Wat is het heerlijk te zien hoe positief hij is, hoe belangrijk hij kan zijn voor de club op allerlei mogelijke manieren en hoe goed hij met mensen omgaat. Tuurlijk heeft hij ook mindere dagen, maar probeert hij met o.a. hulp ook van zijn ouders anders naar dingen te kijken en dat lukt hem goed. Het positieve, die lach op dat gezicht maakt de omgang makkelijk. Dat dwingt hij zelf af. Het maakt het ook dat mensen graag voor hem klaarstaan en iets voor hem willen doen en graag ook een dolletje maken.

Joris: “Ik probeer te blijven genieten van alles wat ik meemaak en daar hoort natuurlijk ook dat dolletje op zijn tijd bij. Soms maken de jongens, met name uit de selectie, grappen tegen mij die omwille van mijn rolstoelafhankelijkheid wat op het randje zijn of waarvan mensen die mij minder goed kennen denken: dat kun je niet maken, terwijl ik dan met de jongens niet meer bijkom van het lachen. Uiteraard zijn er grenzen, maar omdat je elkaar goed kent, is er altijd een natuurlijke mate van respect naar elkaar toe en dan kan er veel. Je zou het ook gewoon kunnen typeren als 3e helft humor, iets wat bij het amateurvoetbal hoort. Het geeft aan wat voor band ik heb met de jongens en hoe de groep met mij omgaat.

Maar ook de band die ik heb met andere mensen en die voor mij persoonlijk heel belangrijk zijn geweest bij Geldrop. Die mij op een bepaalde manier hebben geholpen. Ik wil nu dan ook van de gelegenheid gebruikmaken om er een aantal mensen uit te lichten die voor mij, met name in de beginperiode van onschatbare waarde zijn geweest, zonder daarbij afbreuk te doen aan anderen. Je hebt immers altijd twee partijen nodig om er een succes van te maken.

Neem Geert van Santvoort. Hij is onder meer onze materiaalman en leider van het 1e elftal en heeft voor mij een verrijdbaar hok gemaakt, zodat ik droog zit tijdens wedstrijden of trainingen. Daarnaast wil ik Peer Danielzik, Frans Evers, Mark Schaap en Jeske Molenschot benoemen. Zij zijn de oude (Peer en Frans) en huidige kantinebeheerders (Jeske en Mark) en zorgen of hebben gezorgd voor een geweldige sfeer in de kantine, waardoor zelfs niet-leden de weg weten te vinden naar sportpark De Kievit.

In dit rijtje mogen ook Wilco van der Pol, (huidig leider 2e elftal en leider in de C1 bij Teun) en Joep van Vroenhoven niet ontbreken. De heren hebben mij vanaf het begin zoveel als mogelijk betrokken bij activiteiten. Datzelfde geldt voor Ruud den Boer als het om de clubavonden gaat.

Verder wil ik ook oud-trainer Pierre van den Eeden benoemen. Er zijn al veel interviews verschenen waarin hij gecomplimenteerd werd voor zijn omgang met spelers en stafleden, maar dat geldt ook zeker voor overige betrokkenen zoals ik. Ik vind dat het dan ook mooi om te lezen dat hij nog een jaar verlengd heeft bij RKGSV. Wat het extra leuk maakt, is dat hij mijn achterneef Thomas van Nisselrooij bij de selectie heeft gehaald, dus zo nu en dan probeer ik ook een wedstrijdje mee te pikken in Gerwen.

Ook hebben voormalig jeugdcoördinator Adrie Meeuwesen en huidig jeugdcoördinator Martien van Litsenburg al en steeds veel voor mij betekend. Regelmatig vragen zij me naar mijn visie op het spelletje of de ontwikkeling van bepaalde jeugdspelers die ik vaak zie. Wellicht wil ik me in de toekomst in gaan zetten voor de interne scouting wat nu met name gebeurt in de onderbouw, als Willem over twee jaar bij de senioren voetbalt.”

‘We hebben een prima selectie, met voldoende groeipotentieel’

De sfeer zit er volgens Joris dus goed in bij Geldrop, de vereniging leeft, al blijven de resultaten wel achter voor het eens zo grote Geldrop. Geldrop was namelijk één van de toonaangevende amateurverenigingen binnen het amateurvoetbal en speelde maar liefst ruim vijfentwintig jaar op het hoogste niveau. Daarbij pakte het tussen eind jaren zeventig en de beginjaren negentig maar liefst zes keer de titel, werd het drie keer landskampioen bij de zondagamateurs en mocht het zich eveneens drie keer algemeen amateurkampioen van Nederland noemen.

Tijden zijn echter veranderd. In het seizoen 2007-2008 degradeerde Geldrop uit de Hoofdklasse en speelde het vervolgens vijftien seizoenen in de 1e Klasse. Daar was een vierde plaats het hoogst haalbare en mocht het nog wel driemaal deelnemen aan de nacompetitie, echter zonder succes. Vorig seizoen degradeerde de Geldroppenaren toch wel enigszins onverwacht uit de 1e Klasse en keerde het na 49 jaar terug in de 2e Klasse. Op dit niveau heeft het team het wederom moeilijk en staat het momenteel op een zorgelijke tiende plaats.

Joris is in dit geval ook weer optimistisch en ziet het allemaal nog wel goed komen. Joris: “Een aantal jaren geleden hebben we ervoor gekozen om in te zetten op vrijwel alleen maar eigen jeugd en/of jongens die in Geldrop wonen of vanuit het verleden een nauwe band hebben met de club. Dat brengt logischerwijs met zich mee dat we niet meer mee kunnen met het allerhoogste niveau van de jaren ‘80/ ‘90. Ik juich dit beleid alleen maar toe, omdat dit zorgt voor een sterke binding van de Geldropse gemeenschap met de club. In mijn beleving draait een vereniging daar ook op. En het motiveert jongens in de jeugdopleiding om na te streven het 1e of 2e elftal te halen.

De degradatie van vorig seizoen was pijnlijk en ook wat onnodig en ongelukkig in mijn ogen. Helaas speelden we te vaak gelijk of verloren we wedstrijden die we net zo goed gelijk hadden kunnen spelen of kunnen winnen. Ik ben de persoon er niet naar om veel terug te blikken en het veel te hebben over waar het misgegaan is. We moeten vooruit en ik ben ervan overtuigd dat we in 2024 ook in deze mooie en sterke 2e klasse goede prestaties neer kunnen gaan zetten.

Na de winterstop komen er hopelijk weer een aantal jongens terug van blessures en dan ben ik ervan overtuigd dat we weer gaan winnen. We hebben een prima selectie, met voldoende groeipotentieel. Ook in de jeugd lopen de nodige talenten rond. Als we er met z’n allen de schouders onder blijven zetten, moeten we weer terug kunnen keren naar de 1e klasse.

Misschien heeft dat wat tijd nodig, maar dat is wat mij betreft niet erg. Zolang de vonken van het trainingsveld afspatten, de wil er blijft om elkaar beter te maken en de jongens alles geven op zondagmiddag en elkaar blijven ondersteunen alle facetten die bij een training of wedstrijd komen kijken, zal ik de groep altijd blijven steunen, ongeacht wat de resultaten of omstandigheden ook zullen zijn.

De ambitie om terug te keren in de 1e klasse moeten we ook uitstralen, we blijven tenslotte nog steeds Geldrop en daar horen deze doelstellingen ook bij in mijn ogen. Als dat lukt, mogen we trots zijn met z’n allen. En als we weer in de 1e klasse zitten, en we draaien weer stabiel mee, weet je nooit wat er mogelijk is. Er zijn genoeg voorbeelden van dergelijke prestaties. Stap voor stap. Voor nu moet de blik vol op de huidige voetbaljaargang zijn, er zijn immers nog 14 wedstrijden te spelen!

Ik heb vertrouwen in de tweede seizoenshelft. Resultaten uit het verleden, geven geen garanties voor de toekomst en anderzijds zeggen ze niets over het verdere verloop van de competitie. Na de winterstop heeft iedere ploeg weer nieuwe energie en een frisse blik. Natuurlijk zitten de basisprincipes qua speelwijze er bij de ene ploeg beter dan bij de andere, maar het blijft voetbal en daarin is alles mogelijk.”

Herinneringen voor het leven
Zoals een speler kan terugkijken op hoogte- en dieptepunten heeft de 23-jarige Joris dat natuurlijk ook. Bij Joris liggen die hoogtepunten vooral op persoonlijk vlak. De kampioenschappen van broer Willem en neef Teun (periodekampioen) zijn natuurlijk prachtig, evenals het kampioenschap van Geldrop 2 vorig seizoen. Verder zijn voor hem de karaoke-avonden, de thema-avonden onvergetelijk, maar wat hem echt blij maakt zijn vooral de contacten die hij heeft opgebouwd binnen het voetbal met zoveel mensen. De contacten die zijn leven hebben verrijkt.

Joris: “Dat is absoluut waar. Voordat ik daarop in ga, wil ik het eerst nog even hebben over de avonden die worden georganiseerd binnen een vereniging. Die saamhorigheid op die avonden maakt in mijn ogen het amateurvoetbal. Als clubman kan ik dan ook erg genieten van het plezier dat anderen hebben.

Het echte mooie voor mij aan het amateurvoetbal of betaald voetbal is dat je zoveel mensen leert kennen en elkaar altijd nog wel ergens tegenkomt of op een andere wijze spreekt. Ik heb met een heel aantal jongens nog contact, en dat is heel waardevol. Of het nu Gideon Pieschel is (De Valk red.), Mark Werts, Patrick Philippart, Sidney Gakpo, Joep van der Velden, Koen van Kemenade, Mike van Dijk (allen RPC red.), Jorg Vroomen (laatstelijk Marvilde), jongens van buurtvereniging Braakhuizen of mannen uit het betaald voetbal als Tom Sas (FC Eindhoven red.) of Shurandy Sambo zijn (PSV red.), met allemaal heb ik een leuke en fijne band.

Pierre van den Eeden
Ik zie dat soort gasten niet heel vaak, maar als ik ze spreek op de app of tegenkom, voelt dat voor mij altijd heel warm, omdat je meer of mindere mate samen herinneringen hebt waar je telkens op terug kan kijken. En daar hoeven lang niet altijd titels de rode draad in te zijn geweest. Dat maakt voor mij de voetbalwereld ook zo mooi. En zoals al aangegeven Pierre.

Toevallig maakte hij, toen ik op het MBO zat, mijn schoolroosters en in de pauzes bespraken we natuurlijk uitgebreid het weekend en alles rondom de selectie. Eigenlijk heb ik ook, voordat William en Marco de hoofdtrainers werden, maar 1 trainer meegemaakt. Pierre heeft natuurlijk steun gehad van vele mensen binnen de club, maar hij heeft een heel betekenisvolle rol gespeeld in de sfeer die er nu nog heerst binnen de club. Een verbinder!”

Mooie woorden dus voor de huidige trainer van RKGSV Pierre van den Eeden die op zijn beurt ook wat te zeggen heeft over Joris. Pierre: “Ik ken Joris heel goed, het is een jongen die heel sociaal en slim is, ik vind het echt knap dat hij met deze beperking zo positief in het leven staat. Hij doet daar heel luchtig over en met een grap of zelf cynisme praat en lacht hij heel veel weg.

Toen ik bij Geldrop kwam had hij het thuis af en toe best wat lastig, maar sinds hij bij de voetbalclub is gekomen is hij helemaal opgeleefd, is hij altijd op de club en kan hij met iedereen overweg. Ik kan er alleen maar positief over zijn, hij komt zelfs nu nog af en toe nog bij Gerwen kijken. Echt een top gozertje en zo zie je maar dat een club ook een sociale functie heeft, ook voor mensen met een beperking, echt mooi om te zien!”.

De laatste woorden zijn voor de intens genietende Joris. “Ik vond het een eer om geïnterviewd te worden door een inmiddels toonaangevend medium als AVE. Ik zal immers nooit het balletje tegen het net aan kunnen schieten of 250 wedstrijden voor een eerste elftal kunnen spelen en dat in deze vorm dan toch mijn inzet gewaardeerd wordt, is een geweldige erkenning. Tot slot wens ik iedere amateurvoetballiefhebber het beste voor 2024 en wellicht zie ik u langs de velden.”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.