Jordy van der Heijden na de ziekte van Perthes: “Zonder mijn familie had ik dit nooit kunnen bereiken”

Wat blijft het toch leuk en dankbaar werk om artikelen te mogen schrijven. Zeker op het moment dat men niet alleen het achterste van de tong durft te laten zien, maar dat er ook een bepaalde emotie loskomt bij de desbetreffende persoon.

(Door Peter Bussers) Dat alles gebeurde onlangs toen ik op bezoek ging in Dommelen bij de 28-jarige Jordy van der Heijden en vader Pieter van der Heijden.

Het (voetbal)verhaal van Jordy heeft wel zo’n beetje alles en de uitdrukking ‘vallen en weer opstaan’ is hem dan ook niet vreemd.

De jeugdjaren
Zoals bij vele jongeren was ook Jordy in de jeugdjaren eigenlijk alleen maar bezig met voetballen. Het werd hem ook met de paplepel ingegoten door zijn vader, de 62-jarige Pieter van der Heijden. Pieter was en is een echte verenigingsman, heeft alles wel zo’n beetje doorlopen, elke functie uitgeoefend en speelde zelf tijdens de jeugdjaren van Jordy in de selectie van Dommelen.

Iedere zondag ging de jonge Jordy met zijn vader mee naar het voetbalveld, in eerste instantie om alleen ook maar tegen dat balletje aan te trappen. Op latere leeftijd ging hij de wedstrijden van zijn vader ook echt bekijken. Hij genoot zichtbaar en het was dan ook niet verwonderlijk dat hij op 5-jarige leeftijd al werd aangemeld bij de mini’s van Dommelen. Pieter:” Ja dat was ook iets wat hij zelf graag wilde. Ik ben zelf ook van mening dat je kinderen altijd zelf de keuze moet laten maken over wat ze willen gaan doen. Dan gaat het van harte, een kind dwingen om iets te doen werkt in mijn ogen niet.”

Interesse Willem II
Jordy speelde vrijwel altijd in het hoogste team van elke leeftijdscategorie en viel op. Zo werd hij in de beginjaren al vervroegd doorgeschoven naar de E1. Jordy had dus zeker wat in zijn mars en dat was niet alleen opgevallen bij Dommelen maar ook daarbuiten. Pieter: “Wij hebben hier in Dommelen altijd een kersttoernooi in de Belleman. Johan van Heertum werkte destijds bij de KNVB en kwam toen gewoon zomaar een kijkje nemen bij dat toernooi. Ik hoorde hem op een gegeven moment nog zeggen: ‘Goh wie is da menneke daar, die springt er wel echt uit’. Vervolgens hebben ze het scoutingsapparaat van Willem II ingeschakeld en zodoende zijn ze toen ook enkele wedstrijden komen kijken bij Jordy. Dommelen werd daarover destijds ingelicht en wij kregen het op onze beurt weer van Dommelen te horen.”

Je weet op dat moment natuurlijk dat het alleen maar interesse is en dat dit pas het begin zou kunnen zijn van een lange maar misschien wel mooie weg. Zekerheid heb je logischerwijs natuurlijk nog niet, maar ja het idee alleen al dat je in dat shirt van Willem II zou mogen spelen moet al iets prachtig zijn. Op dat moment moet het ook heerlijk nieuws zijn geweest voor zowel Jordy als zijn familie. Niets was echter minder waar. De nuchterheid overheerste, de waakzaamheid overheerste en Jordy zelf was toen misschien nog wel te jong om het allemaal te beseffen.

Jordy:” Ik moet ver teruggaan om hier nog iets van te kunnen herinneren. Ik weet eigenlijk niet hoe ik daar zelf in stond. Sterker nog; in eerste instantie wist ik daar volgens mij ook niets van af dat Willem II zou komen kijken naar mij.”

Pieter: “Hij wist daar inderdaad niets van. Wij werden als ouders wel ingelicht en je kunt wel voorstellen dat wij enorm trots waren dat te horen. Maar toch waren wij tegelijkertijd ook heel nuchter daaronder, omdat ik mij ook had verdiept in het één en ander en inmiddels wist hoe die verenigingen te werk gingen/gaan. Kijk; iedereen zit in dezelfde vijver te vissen en de kans dat je het betaalde voetbal daadwerkelijk gaat halen is heel erg klein.”

Aandacht
Een scout van Willem II kwam dus kijken en was onder de indruk. Enige tijd later viel dan ook een brief op de mat bij de familie Van der Heijden in Dommelen. De nuchterheid bleef echter overheersen, zo ook bij de Jordy. Jordy: “Ja, wij zijn sowieso op dat gebied heel nuchter. Je hebt natuurlijk nog niets, geen verwachting en je weet ook niet goed wat het allemaal inhoudt.”

Jordy werd samen met zijn ouders uitgenodigd bij Willem II om een gesprek aan te gaan, destijds met hoofd jeugdopleiding Jan van Loon. Pieter: “We kregen een heel  verhaal te horen, allemaal leuk en aardig, maar ik zat nog steeds met de voorkennis en vertrouwde het eigenlijk allemaal niet zo. Hij gaf op een gegeven moment aan dat Jordy welkom was als speler van Willem II, waarop ik hem vroeg: ‘Wat houdt dat eigenlijk allemaal in voor ons als ouders zijnde?’ Het zou betekenen dat wij zes weken lang, na die tijd zou pas een beslissing worden genomen, vier keer in de week op en neer moesten rijden naar Tilburg.

Wij hadden meteen zoiets van; hoe moeten wij dat in godsnaam gaan doen? Wij hebben namelijk nog twee kinderen meer en die verdienen net zoveel aandacht als Jordy. Daarbij zal er ook gewoon gewerkt moeten worden door ons. Dit gaf ik ook bij hem aan waarop ik een antwoord kreeg dat voelde als; ‘dat is dan jullie probleem’. Vervolgens hebben we de keuze gemaakt om er niet op in te gaan.”

Was het een teleurstelling? Jordy: “Ik kan me dat moeilijk herinneren, maar met terugwerkende kracht kan ik wel zeggen dat ik het allemaal heel goed begrijp dat ze toen die beslissing hebben genomen. Wij zijn als familie heel hecht en ja mijn broer en zus verdienen inderdaad net zoveel aandacht.”

Ziekte van Perthes
De reden waarom Jordy zich dat allemaal moeilijk kan herinneren heeft zo zijn oorzaak. Natuurlijk was hij toen ook pas acht jaar en is dat wellicht al een reden geweest dat moeilijk terug te kunnen halen. De grootste oorzaak was echter dat er in die jaren nog veel meer gebeurde wat zijn leven en dat van zijn familie compleet op zijn kop zette. Een heftig verhaal kun je wel zeggen en dat zag ik tijdens het gesprek met Jordy en zijn vader Pieter vooral terug bij laatstgenoemde. Pieter kreeg namelijk regelmatig waterige ogen, je kon gewoon de pijn en het verdriet van toen nog terugzien. Het leverde een aandoenlijk beeld op, het gaf mij persoonlijk kippenvel, het raakte ook mij.

Jordy bleef Dommelen dus trouw en kwam in de D1 te spelen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zou je zeggen. Het ging ook goed totdat één van zijn trainers opmerkte dat hij niet goed liep, dat hem iets hinderde. Jordy zelf had nergens last van en wilde alleen maar voetballen. Maar toch zat het allemaal niet lekker bij Pieter en zijn vrouw Annemiek die zich alsmaar meer zorgen begonnen te maken.

Pieter ging een gesprek aan met Henk van Hulst, die tennistrainer was van verschillende profs en tevens looptrainer was bij Dommelen. Pieter: “Wij waren al verschillende keren bij een dokter geweest en ook in het ziekenhuis. Hij had ook al zoveel bezoekjes gebracht aan fysiotherapeuten maar telkens kregen we te horen dat er niets te vinden was. We wisten niet meer wat te doen en zaten eigenlijk met onze handen in het haar. Gelukkig kon ik dus Henk een beetje en legde hem het verhaal voor. Met hem samen zochten wij een dokter op. Jordy moest op de tafel gaan liggen waarop de beste man met zijn been aan de gang ging. Na nauwelijks vijf minuten wist hij het al en gaf aan dat het niet goed was. Hij ging meteen bellen en zorgde er voor dat Jordy in een versneld project terecht zou komen.”

Het ongeloof was groot, de angst was groot en er was zoveel onzekerheid. Het verhaal Willem II was peanuts vergeleken met wat er toen gebeurde met Jordy en zeg maar gerust met heel de familie. Jordy mocht van de ene op de andere dag niets meer.

Jordy: “Het was zo onwerkelijk. Vanaf vierjarige leeftijd trapte ik al tegen een bal. Er ging geen dag van de week voorbij dat ik niet met een bal bezig was en dat mocht ik ineens niet meer. Voor mijn gevoel zou ik ook heel mijn leven lang niet meer kunnen en mogen voetballen. Pieter: “Hij mocht niet meer voetballen, maar daar bleef het niet bij. Hij mocht geen traplopen, hij moest stilzitten en kwam zelfs in een rolstoel te zitten. Hij moest rust pakken, in de hoop dat zijn klachten dan uiteindelijk zouden verminderen.”

Uiteindelijk werd bij Jordy de ziekte van Perthes geconstateerd. Op diverse röntgenfoto’s zag men dat zijn heupkop aan het afbrokkelen was en dat was niet zomaar te herstellen met rust. Pieter:” Met een kijkoperatie hebben ze eigenlijk heel zijn been een soort van uit elkaar getrokken om foto’s te kunnen maken en tot de constatering te komen dat hij de ziekte van Perthes had. “

De familie was aangeslagen. Zo heb je een gezond kind en zo heb je ineens een kind in rolstoel die alles lijkt te worden ontnomen. De familie is en was echter zoals eerder aangegeven hecht en sterk, liefdevol en dat liet het daar toen ook maar weer eens zien. Samen de schouders eronder en die knop om. Op zoek naar mogelijkheden.

Jordy: “Je leeft min of meer in een soort van rollercoaster. Ik ging in een rolstoel naar school en werd min of meer toch als anders gezien. Je kunt niet mee met de andere kinderen op school, niet gymen etc. Je baalt op dat moment enorm, maar tranen gelaten heb ik toen niet veel. Je moet toch door, hoe dan ook. Gelukkig gingen mijn vriendjes en klasgenoten er ook wel goed mee om en werd er altijd wel een rol gecreëerd voor mij zodat ik er toch bij hoorde. Het heeft mij geholpen en gesterkt”

Ondertussen gingen de onderzoeken verder om te kijken wat te doen. Het was ook een vrij nieuwe ziekte dus het was ook moeilijk te bepalen hoe dit aan te pakken. Jordy wachtte enkele operaties waarbij er op een gegeven moment een ijzeren pin werd gezet zodat zijn heupkop niet verder zou gaan afbrokkelen. De pin bleef zo’n jaar zitten en langzaam maar zeker mocht hij ook weer meer gaan ondernemen. De verwachting was echter dat hij voor 80% gewoon zou kunnen bewegen maar dat bv het sporten een moeilijk verhaal zou gaan worden.

Jordy baalde maar ging niet bij de pakken neerzitten. Nee Jordy was een sterke jongen en was vastberaden toch weer tegen die bal te gaan trappen. Hoe dan ook! Anderhalf tot twee jaar lang vechten, eerst een jaar in de rolstoel, daarna een jaar vol operaties en onderzoeken en die pin er in. Maar Jordy slaagde er in zijn doel te bewerkstelligen. Jordy slaagde er in weer tegen een bal te gaan trappen.

Pieter:” En daar moeten wij Henk van Hulst dankbaar voor zijn. Door hem kwamen wij in een versneld project. We waren anders waarschijnlijk in een veel langdradiger traject terecht gekomen, een ander soort traject ook. Jordy had daardoor dan ook langer in een rolstoel moeten zitten, waarschijnlijk tot zijn achttiende. Tevens had hij dan waarschijnlijk ook echt nooit meer gevoetbald.”

De terugkeer, de onvrede en de nieuwe uitdaging
Zes weken na de operatie, toen de pin werd gezet, trapte Jordy alweer tegen een bal aan. Dat mocht destijds ook. Doktoren gaven toen zelf aan te ontdekken wat hij nu wel en niet kon. En geloof me; dat deed Jordy ook. Jordy was enorm gemotiveerd en gedreven. Jordy: “Het gevoel van de eerste keer weer tegen een bal te trappen na zo’n moeilijke jaren is gewoonweg niet te beschrijven. Het had alles. Er was opluchting maar ook grote spanning en angst wat ik nu wel of niet zou kunnen.”

Jordy ging weer trainen en behoorde eigenlijk ook al snel weer tot de betere spelers. Het elftal waar hij in terecht zou komen was op dat moment nog niet belangrijk. Nee puur dat hij weer aan het voetballen was, was zijn grootste overwinning.

Op een gegeven moment werden de nieuwe indelingen bekend gemaakt, waarbij Jordy in een lager c-elftal zou komen te spelen. Dat stootte vader Pieter tegen het hart. Pieter: “Het was gewoonweg verbazingwekkend, misschien wel een wonder, hoe snel Jordy terugkwam op zijn ‘oude’ niveau. Mijn inziens behoorde hij op dat moment ook tot de betere spelers, of beter gezegd: hoorde hij in de C1 te staan. Dommelen dacht daar echter anders over. Ik vond dat ze teveel op de “dokter zijn stoel gingen zitten” en dan word ik eerlijk gezegd niet de makkelijkste. Ik weet echt wel dat je als vader anders tegen dingen aan kijkt op dat moment, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik heel objectief kan zijn.”

Erik van der Palen, destijds speler bij Dommelen, hij zou trainer worden bij De Valk C1 wist van de situatie. Hierop is er contact opgenomen met Jordy met de vraag, heb je interesse om mee naar De Valk te gaan. Jordy had daar wel oren naar en verkaste zodoende naar buurman De Valk, waar hij in een selectieprocedure terecht kwam tussen de C2 en C1.

Jordy: “Ik zag het echt als een kans. De hoogste elftallen van de C, B en A jeugd speelden op dat moment op divisie-niveau. Er lag echt een uitdaging op mij te wachten en het echte plezier was weer terug.” Jordy ging die uitdaging ook vol aan en kwam uiteindelijk wederom als winnaar uit de bus. Jordy kwam in de C1 te spelen, B1 te spelen en speelde tijdens die periode ook al enkele wedstrijden voor de A1. Het zag er allemaal geweldig uit voor de jonge aanvaller, die zich ook uitstekend ontwikkelde. Met nadruk op zag, want de jeugdopleiding stortte eigenlijk compleet in waardoor er ook geen A-jeugd meer zou zijn.

Terug op het oude nest
Jordy besloot daarop terug te keren naar Dommelen waar hij in de A1 zou komen te spelen. Pieter: “Ik ben met Jordy naar De Valk gegaan en keerde ook met hem samen terug bij Dommelen. Ik weet bijna zeker dat Jordy bij De Valk was gebleven als het daar niet op zijn gat was gegaan. Dat hij vervolgens de keuze maakte naar Dommelen te gaan was dan ook zijn keuze, daar wilde ik niet meer over oordelen.

Jordy maakte opnieuw indruk, deze keer bij Dommelen A1 en mocht zelfs al zijn eerste minuten maken bij het eerste elftal. Het eerste elftal was in het seizoen 2012-2013 nog met overmacht kampioen geworden in de 4e Klasse en speelde dus in het jaar, dat Jordy terugkeerde bij Dommelen, op 3e klasse niveau.

Dommelen begon dat seizoen niet eens onaardig maar zakte richting de winterstop behoorlijk af na drie dikke nederlagen waarin het maar liefst vijftien doelpunten moest incasseren. Op 10 januari 2014 nam Dommelen het vervolgens in een oefenduel op tegen de latere kampioen van de 4e Klasse Smerdiek. Dommelen won het duel met 10-1 en de trotse Jordy maakte zijn allereerste minuten in het 1e elftal als invaller. Jordy: “Het was natuurlijk helemaal geweldig om mijn debuut te mogen maken toen. Ik als jonge jongen tussen al de grote mensen is natuurlijk wel een belevenis. De wedstrijdbespreking is heel anders, hoe de mensen met elkaar omgaan is heel anders, de warming up. Er gaat een soort van wereld voor je open.”

In zijn tweede jaar A mocht Jordy, die bij zijn team weinig scoorde maar vooral de man van de assist was, vervolgens vaker mee en nam hij regelmatig als wisselspeler plaats op de bank van het eerste elftal. Dat gebeurde ook bij enkele competitiewedstrijden, waar hij ook zijn minuten begon te maken.

Definitief in selectie Dommelen en interesse EFC
Het was dan ook wel logisch te noemen dat Jordy bij de overgang naar de senioren in de selectie werd opgenomen. Jordy speelde in het begin vaak twee wedstrijden op zondag. Allereerst bij het tweede elftal, waar hij regelmatig het net wist te vinden, en daarna nog bij het eerste elftal dat nog steeds uitkwam op 3e Klasse-niveau.

Al snel werd hij een onbetwiste speler voor Dommelen en leverde hij tal van assists af. Ondanks twee magere seizoenen van Dommelen, met een achtste plaats en de degradatie naar de 4e Klasse, wist Jordy zich toch te manifesteren. In het seizoen 2019-2020, wat werd afgebroken door de corona, kwam hij tot vijf doelpunten en kwam er interesse vanuit EFC Eersel dat dat seizoen de competitie afsloot met een eerste plaats in de 2e Klasse en promotie naar de 1e Klasse.

Je mag het vertrek naar EFC dan ook oprecht de zoveelste persoonlijke overwinning voor de ijzersterke Jordy noemen. Jordy: “EFC had via via gehoord dat ik het wel eens hogerop wilde proberen. Zodoende geraakten wij ook in gesprek. Voor mij een misschien toch wel een soort van droom. Weten dat je eigenlijk niet meer of nauwelijks kunt sporten en dan gevraagd worden door een eersteklasser. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken.

Ik heb ook nooit spijt gehad van die keuze. Ik heb daar zoveel nieuwe ervaringen opgedaan en zoveel fijne nieuwe jongens mogen leren kennen. Ik moet zeggen dat het daar sportief ook wel goed ging, ik pikte mijn wedstrijdjes mee met het eerste elftal, mijn doelpuntjes en het zag er allemaal best goed uit. Ik was ook tevreden totdat die corona weer om de hoek kwam kijken. Het leven stond weer op haar kop, voor iedereen. Je kon nauwelijks tegen een balletje trappen en op de één of andere manier verdween toen ook het plezier. Ik had op een gegeven moment sowieso moeite net het constant heen en weer rijden zonder ook maar een wedstrijd te spelen.

Ik kon/mocht ook bij EFC blijven wat natuurlijk een groot compliment was maar wat ik al eerder zei; het plezier verdween. Bij Dommelen wisten ze hier ook van af en zodoende kwam de vraag vanuit Dommelen om opnieuw op gesprek te komen. Ik ben gaan praten en voor de tweede keer teruggekeerd bij de club waar het allemaal voor mij begon."

Hoogte- en dieptepunten
Het eerste seizoen bij terugkeer bij Dommelen leverde zowel een diepte- als hoogtepunt op. Voor Dommelen werd het het eerste volledige seizoen na de coronaperiode waarin het in het seizoen 2019-2020 wel mocht promoveren van de 4e naar de 3e Klasse. Dommelen had het loodzwaar en kwam eigenlijk nooit echt uit de gevarenzone. Met nog één duel op het programma was Nijnsel al gedegradeerd en stond Dommelen twee punten voor op Budel en één op Wilhelmina Boys. Reusel Sport stond op een gelijk aantal punten. Nog niets aan de hand dus, maar de laatste speeldag bracht donkere wolken boven Dommelen. Reusel Sport, Wilhelmina Boys en Budel wonnen namelijk hun wedstrijd terwijl Dommelen met 2-3 onderuit ging tegen Hoogeloon. Gevolg: nacompetitie.

Pieter: “En juist die nacompetitie zorgde nog voor een hoogtepunt. We hadden het in de voorgaande jaren, op dat jaar in die 4e Klasse na, gewoon heel lastig. Vochten ook veel tegen degradatie en daar was gewoon niets aan. De selectie kwam zeg maar ook tekort. Maar die drie wedstrijden  waren geweldig, voor de vereniging maar ook voor Jordy zelf. Buren werd in de verlenging met 1-2 verslagen. Ook Vessem wisten we te verslaan in de verlenging door een doelpunt van Jordy en in de finale wonnen we door een doelpunt net voor tijd met 2-1. Jordy maakte toen overigens de gelijkmaker. Het was GE-WEL-DIG!”

Alles bleek overigens uitstel van executie te zijn. Een jaar later degradeerde Dommelen dan alsnog uit de 3e Klasse.

Geen kampioenschap maar nacompetitie
Wellicht kent iedereen het verhaal van vorig seizoen wel van de o zo spannende 4e Klasse E. Dommelen behoorde tot de gedoodverfde favorieten voor promotie. Jordy:” Ja je zegt het goed; promotie. Natuurlijk wil je graag kampioen worden maar dat was niet perse onze doelstelling. Wat we wel wilden is sowieso het behalen van de nacompetitie.”

Dommelen begon desastreus aan de competitie en liep al snel achter de feiten aan. Het team van trainer Daniel Voigt behaalde slechts één punt uit de eerste vier wedstrijden en werd bovendien uitgeschakeld in de districtsbeker. Toch was er geen reden voor paniek. Dommelen zou namelijk ijzersterk terugkomen.

Dommelen bleef tussen eind oktober en midden april maar liefst vijftien wedstrijden op rij ongeslagen, wist twaalf van die vijftien wedstrijden in winst om te zetten en pakte eigenlijk logischerwijs ook een periode.

Met nog drie wedstrijden op het programma leek er dan ook geen twijfel over mogelijk dat Dommelen ook de titel zou pakken. Toch ging het faliekant mis. Dommelen verloor twee keer en speelde eenmaal gelijk. Het was een teleurstellende periode maar zou ook een zware periode worden en dan in dit geval voor de familie Van der Heijden, dit ivm ook met een overlijden binnen de familie..

Jordy:” We hadden een prima trainer die echt wel kijk had op het spelletje en die ook wist hoe die het neer moest zetten. Een verademing na zoveel jaren met zoveel verschillende trainers. Daniël was een rustig persoon en die hield het ook rustig. Luisterde ook zeker naar de mening van de spelers. In het begin was het gewoon nog even zoeken maar hij wist het allemaal recht te trekken. Natuurlijk was het slot heel teleurstellend maar ook toen wist hij de rust te behouden en het vertrouwen te geven….en met succes kun je wel zeggen.”

Dommelen was in de eerste wedstrijd van de nacompetitie met 0-3 te sterk voor BMC, won daarna met 1-3 van DVG en versloeg in de finale Nooit Gedacht middels een prachtige vrije trap van ……..Jordy van der Heijden.

Emotioneel
Het was de ultieme beloning voor Dommelen maar zeker ook voor Jordy zelf. Ik zou zeggen; stel jezelf het verhaal eens voor van Jordy. Verplaats je in hem. Voel wat hij gevoeld moet hebben.

Het moment dat hij naar Willem II mocht maar dat het niet doorging. Het vervolgens belanden in een rolstoel met het uitzicht nooit meer te kunnen voetballen. Het vechten om terug te keren op het voetbalveld. De overgang naar De Valk maar tevens de teleurstelling van het wegvallen van de A aldaar. Interesse krijgen van een eersteklasser, succesvol zijn ook maar vervolgens die coronaperiode die ons overigens allemaal heeft getroffen. Het was vallen en opstaan en weer doorgaan.

Vervolgens was er dit jaar ook nog het overlijden van zijn opa dat hem hard aangreep. Jordy: “We wisten dat hij ongeneeslijk ziek was maar zoals ik al zei; we zijn een heel hechte familie en voelen ons gesterkt door elkaar. Mijn opa kwam ook kijken als die kon en vroeg anders wel altijd even na het lezen van de krant hoe het nu precies was gegaan. Hij had altijd aandacht, was enorm geïnteresseerd.

Ik weet ook nog dat ik een keer voor een wedstrijd een filmpje kreeg van hem wat mij op dat moment enorm sterkte. In maart overleed hij. We zouden toen zondags moeten aantreden in de topper tegen Bergeijk. Ik kreeg ook de vraag voorgelegd of ik wel wilde spelen. ja natuurlijk was mijn antwoord. Ik wilde mijn zinnen verzetten en wilde het voor hem doen! “

Dommelen won het duel met Bergeijk ook met 1-0 door een doelpunt van Jordy zelf. Hoe mooi is dat! Jordy matchwinnaar in zo’n speciaal duel en dat huzarenstukje herhaalde hij dus bijna twee maanden later in het beslissende duel tegen Nooit Gedacht. Het was Jordy die een vrije trap prachtig binnenschoot.

Jordy: “Je kunt wel voorstellen dat de emotie heel hoog zat bij mij, maar niet alleen bij mij, maar ook bij mijn pa en ma. Eerst dat duel tegen Bergeijk waar mijn moeder met tranen in haar ogen stond. Tranen vanwege het overlijden van haar vader maar ook door het doelpunt van mij. Datzelfde gebeurde ook bij het duel tegen Nooit Gedacht. Geloof het of niet, voor aanvang van het duel had ik al tegen mijn moeder gezegd: ‘Dit gaan we voor opa doen’

Tsja en dan komt het ook nog allemaal uit, zo bizar, zo mooi. Opnieuw zag ik mijn moeder op mij afkomen met tranen in haar ogen. Ik zag zoveel in haar ogen, maar ook bij mijn pa. Zoveel emoties, zoveel herinneringen ook, de gedachten naar vroeger, hoe zwaar dat ook zij het hebben gehad. Ik heb dit misschien nooit echt gezegd, uitgesproken. Of misschien tussen neus en lippen door. Maar mijn familie is zo belangrijk geweest voor mij. Zij zijn er altijd voor mij geweest en al is het misschien maar Dommelen; zonder hen had ik dit nooit kunnen bereiken wat ik nu heb bereikt. Altijd stonden ze voor mij elkaar, zeker in die rotperiode. Ze hebben mij altijd gevolgd, ze hebben mij altijd gesteund. Elke wedstrijd stonden/staan mijn vader en moeder langs de lijn, zelfs elke training. Dat is gewoon echt goud.”

Pieter: “Zo mooi om te horen natuurlijk, maar wij zijn gewoon een hecht gezin, een gezin waarop ik zo trots ben. Wij zijn ook echt een voetbalfamilie en ik heb een echte voetbalvrouw die ook zo geniet van alles om haar heen.”

Beter dan ooit?
Inmiddels is het nieuwe seizoen alweer begonnen met Dommelen terug in de 3e Klasse. Jordy miste een groot gedeelte van de voorbereiding vanwege een trip naar Indonesië en moest aanvankelijk logischerwijs ook wachten op zijn kans bij de nieuwbakken trainer Guillaume van Wilgen.

De aanvaller moest in het begin nog genoegen nemen met invalbeurten maar lijkt hard op weg zijn plekkie in het basisteam te heroveren. Weer laat Jordy zien waar hij zo goed in is; het knokken voor iets en nooit opgeven.

Tegen RKVVO begon Jordy op de bank maar was hij de uiteindelijke matchwinnaar in het 3-4 (95e minuut) gewonnen duel. Ook tegen PSV begon Jordy op de bank. In het uitduel met Spoordonkse Boys schoot de aanvaller opnieuw de winnende binnen en in het thuisduel tegen Unitas’59 was hij zowaar nog belangrijker. Jordy scoorde de 1-1 en leverde daarna drie assists af waardoor er na negentig minuten een 4-4 op het scorebord te zien was.

In de laatste wedstrijd van Dommelen, uit tegen Brabantia, wist Jordy zijn vierde doelpunt van het seizoen te laten aantekenen. We kunnen dus wel stellen dat Jordy inmiddels enorm op dreef is geraakt en dat Dommelen het gewoon prima doet in de 3e Klasse. Dommelen bezet momenteel de achtste plaats met acht punten uit vijf wedstrijden.