Martijn Henst (NWC): “Spelen tegen Veerman, De Jong en Bergwijn is natuurlijk vet”

Een nieuw voetbalverhaal. Deze keer ging de reis naar Asten, naar Martijn Henst. Martijn is momenteel speler van tweedeklasser NWC.

(Door Peter Bussers) Komende zondag zou hij met zijn team, bij gunstige uitslagen, de periode kunnen pakken.
Het zou een nieuw hoogtepunt kunnen zijn voor de 28-jarige aanvoerder, die kan terugkijken op een al hele mooie carrière bij Helmond Sport. Ook weet hij Diabetes een goede plek in zijn sportleven te geven.

Sportfamilie
De familie Henst bestaat uit vader Peter, moeder Wilma en de kinderen Martijn, Tom en Marlinde. Sporten stond en staat nog steeds hoog in het vaandel bij het gezin uit Asten. Zo is fietsen of beter gezegd wielrennen iets waar vooral vader Peter en de jongere broer van Martijn, Tom, hun plezier uit halen.

Vader Peter deed daarnaast ook nog voetballen en wist zelfs het eerste elftal te behalen van Vessem. Na de verhuizing naar Asten meldde hij zich aan bij de plaatselijke voetbalvereniging NWC, waar hij zijn carrière als keeper afsloot in het vijfde elftal. Moeder Wilma was actief in het volleybal.

Ook dochter Marlinde was vaak op het sportveld te vinden maar dan bij de plaatselijke hockeyclub HCAS. Martijn, onze hoofdrolspeler en de oudste van de drie kinderen, hield er net als zijn vader en broertje ook wel van om soms wat kilometers te maken op de fiets. Zijn hart heeft echter altijd bij het voetbal gelegen.

Directe interesse van PSV
Martijn ging in zijn jeugdjaren vaak met zijn vader mee naar het voetbalveld, om daar lekker net als vele andere kinderen tegen het balletje te trappen. Hij genoot zichtbaar om met zijn vriendjes te mogen voetballen, daar op het sportpark maar ook op de pleintjes dicht bij huis. Toch werd hij pas op zevenjarige leeftijd definitief aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging, daar hij eerst zijn zwemdiploma’s moest behalen.  

Martijn begon nog in de F7, kwam daarna in F3 te spelen en vervolgens de F1. Op dat moment kwam er al snel interesse vanuit PSV. Wim van Oosterhout, toentertijd jeugd coördinator bij NWC, bracht het nieuws bij de negenjarige Martijn Henst. Wat er volgde waren drie stagetrainingen op De Herdgang bij PSV. Trainingen met goed gevolg ook, want Martijn mocht door naar de volgende ronde om nog een keer enkele trainingen af te werken. Althans dat was de bedoeling.

Martijn: “Ik zou inderdaad nog wat trainingen mogen afwerken, maar raakte toen in die eerste training geblesseerd aan mijn enkel. Doodzonde natuurlijk, maar eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik het wel zou hebben gered. Ze waren op zoek naar wat technische spelers en dat was nou net wat ik niet echt was.

Op dat moment is het natuurlijk jammer dat het stopt, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. Je weet wel dat je bij PSV bezig bent, maar hebt op die leeftijd nog niet het besef wat er echt speelt, waar je aan begint.”

De nuchterheid overheerste bij zowel Martijn als zijn ouders. Leuk natuurlijk dat hij een kans kreeg bij PSV maar meer ook niet. Martijn: “Ik heb het eigenlijk nooit echt als speciaal ervaren. Wat betreft mijn ouders; natuurlijk waren ze blij voor mij en trots op mij. Maar er komt natuurlijk ook wat bij kijken, ook voor hen. Denk hierbij bv aan het vervoer, maar dat deden ze met veel plezier.”

Avontuur bij Helmond Sport
Martijn bleef dus bij NWC en ging van de F1 over naar de E1. Het opmerkelijke destijds was dat Martijn in de F-jes nog een aanvaller was en in de E1 als verdediger werd gepositioneerd. Het maakte voor hem niets uit, het talent is aanwezig of is er niet. En je kunt wel zeggen dat Martijn barstensvol talent zat, want binnen de kortste keren stond de volgende betaald voetbalorganisatie op stoep. Deze keer was het Helmond Sport wat interesse toonde.

Opnieuw mocht Martijn redelijk wat trainingen volgen en speelde hij tevens een testwedstrijd, met succes! De Helmondse voetbalvereniging was onder de indruk en Martijn zou speler gaan worden van Helmond Sport. Een wederom trots gevoel zou je dan ook zeggen of niet? Martijn: ”Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik in het begin niet echt door had wat Helmond Sport echt was. Ik wist natuurlijk dat de voetbalclub hoog speelde maar niet zoals PSV. Op het moment dat je daar bezig bent krijg je het langzaam maar zeker wel beter door, krijg je het besef dat het ook echt wel hoger is dan bv NWC. Maar nogmaals, ik was jong, ik was tien jaar en wist eigenlijk ook totaal niet waar ik aan begon. Ik wilde gewoon maar één ding en dat was voetballen, heel veel voetballen!”

Helmond Sport had het aanvankelijk allemaal uitstekend voor elkaar. De spelers werden, voordat er noodgedwongen moest worden bezuinigd, met busjes altijd netjes opgehaald en thuisgebracht. Het bespaarde vader Peter en moeder Wilma veel tijd. Martijn: “Het was een super leuke tijd. Ik was destijds namelijk ook niet de enige vanuit Asten die bij Helmond Sport speelde. Onder andere Arne van Geffen, Youri van Brussel en Sam Strijbosch liepen daar ook allemaal rond, allemaal in verschillende leeftijdscategorieën. Het hielp mij ook, of misschien beter gezegd het hielp ons ook in het avontuur bij Helmond Sport. Het was gewoon allemaal top geregeld. In een latere fase werden we namelijk nog wel opgehaald met busjes maar kwamen onze ouders ons beurtelings ophalen. Het was top!”

Voor een jonge jongen moet het natuurlijk prachtig zijn dat je voor een betaald voetbal organisatie mag spelen. In het begin had het daar echter allerminst de uitstraling van. De jeugdteams werkten namelijk de trainingen af naast het stadion en speelde haar wedstrijden aanvankelijk op de velden bij de Helmondse amateurvereniging Oranje Zwart. Op het moment dat er kunstgras kwam te liggen in het stadion, werkten alle teams daar haar thuiswedstrijden af…….totdat……Helmond Sport samen ging met VVV Venlo.

Vreemde gewaarwording fusie Helmond Sport VVV Venlo
Martijn begon bij Helmond Sport in de D2 (D2 was tweedejaars E) en promoveerde een jaar later naar de D1. Op dat moment was Johan van Lierop, tegenwoordig uitkomend voor Bruheze, één van de teamgenoten van Martijn. Met dat team werd Martijn ook kampioen in een competitie met o.a. Roda JC, Fortuna Sittard, Top Oss, FC Den Bosch. Na het kampioenschap werd Martijn speler van de C2 om een jaar later uit te gaan komen voor het inmiddels gefuseerde Helmond Sport/VVV C1.

Martijn: “Dat had toentertijd eigenlijk best wel een impact. Het hoogste team van elke leeftijdscategorie speelde toen in het VVV stadion en de tweede teams bij Helmond Sport. Het was dus telkens een lange afstand afleggen om je thuisduel te kunnen spelen. Natuurlijk is en blijft het geweldig in een echt stadion te spelen, of het nu bij Helmond Sport is of bij VVV. Het is en blijft een happening.

Maar dat is niet echt wat mij is bijgebleven uit die tijd. Wat ik mij kan herinneren was dat het vooral allemaal wennen was, ik bedoel dan die fusie. Het Limburgse is toch een andere omgeving. Ik weet nog dat we in de C1 een trainer kregen vanuit VVV, dus het Limburgse. Wat opvallend was, was dat alle ‘Helmondse’ spelers op de bank zaten behalve ik en dat het rest van het team bestond uit spelers van VVV. Een dubbel gevoel kun je wellicht voorstellen. Blij omdat ik wel mocht spelen, maar minder omdat de rest op de bank zat. Het waren min of meer twee groepen.

Natuurlijk begon er op dat moment te spelen dat de situatie was ontstaan omdat er ook een trainer van VVV voor de groep stond. Het zat niemand echt lekker, waarop ik mijn mond open trok en mijn gevoel liet spreken. Daar kreeg ik toen trouwens ook de complimenten voor van de hoofd jeugdopleiding. Na het gesprek wat er op volgde waren het niet langer meer twee kampen maar werd het een eenheid met sprekende resultaten ook.

Steven Bergwijn, Frenkie de Jong en Henk Veerman, de ontwikkeling
Die sprekende resultaten behaalde Martijn o.a toen hij speler was van de B1. Met dit team speelde Martijn nacompetitie voor promotie naar de Eredivisie. Het team behaalde zelfs de finale. In die finale trof het toen Excelsior waartegen het thuis 2-2 gelijkspeelde en uit met 3-2 verloor.

Vanaf de C1 speelde Martijn met zijn Helmond Sport/VVV in de competitie overigens ook alleen nog maar tegen ander BVO-clubs. Zo mocht het ook aantreden tegen het grote PSV en Ajax. Vaak speelde Helmond Sport/VVV dan wel tegen het tweede elftal van die leeftijdscategorie. Bij Ajax liep daar dan bv een Carel Eiting rond en bij PSV een Steven Bergwijn

Op 16-jarige leeftijd beleefde Martijn een ander absoluut hoogtepunt. De jonge verdediger mocht toen namelijk zijn debuut maken voor de beloften in een duel tegen Jong FC Volendam. Martijn mocht invallen bij een 3-0 achterstand en kreeg toen Henk Veerman tegenover zich als directe tegenstander. Martijn: “Op dat moment is het invallen natuurlijk al geweldig. Maar als je nu met terugwerkende kracht gaat nadenken over tegen wie je allemaal hebt mogen spelen, dan is dat natuurlijk gruwelijk vet.  Zo heb ik dus tegen Henk Veerman mogen spelen. In de jeugd heb ik echter met Helmond Sport ook tegen Willem II mogen spelen, waar toen Frenkie de Jong één van de tegenstanders was. Ik weet nog dat ik toen van een speler kreeg te horen: ‘Jonge, bij Willem II loopt een speler rond met de naam Frenkie en die is wel zo gruwelijk goed’. Zo’n aparte naam Frenkie blijf je dan ook altijd onthouden. Wat ik ook nog weet was dat ook Steven Bergwijn, die toen voor PSV speelde, uitzonderlijk goed was.

Jeugdelftallen KNVB
Mooie hoogtepunten dus voor Martijn die ook al snel de aanvoerdersband droeg. Een ander hoogtepunt was toch wel de uitverkiezingen voor de jeugdelftallen bij de KNVB. Bij de districtselftallen onder 13, 14 en 15 kreeg hij regelmatig een uitnodiging Martijn: “Ik voelde mij natuurlijk enorm vereerd door die uitnodigingen, het was ook telkens weer een fantastische ervaring. Zeker als je in aanmerking kunt komen voor selectiewedstrijden voor het Nederlands elftal onder vijftien jaar. Jammer genoeg heb ik dat niet weten te behalen. Kijk; voetballen kon ik wel maar ik kwam gewoon naar aller eerlijkheid op andere aspecten te kort. Niets meer, niets minder. Ik kon mezelf niets verwijten want ik weet dat ik er alles aan heb gedaan.”

Hoewel Martijn het oranje shirt nooit heeft mogen dragen, kan hij eigenlijk alleen maar terugkijken op een prachtige periode met vele hoogtepunten. Zoals eerder aangegeven mocht hij op reeds 16-jarige zijn debuut maken bij het beloften elftal maar mocht hij destijds ook al meetrainen met het eerste elftal. Martijn: “Zo’n mooie en aparte ervaring. Echt mogen meetrainen met de grote mannen. Ik weet nog wel dat wij, als jeugdspelers, wel in een ander kleedlokaal zaten dan de eerste elftalspelers. Het was ook spannend maar verder verliep het best wel oke, al moet ik wel zeggen dat ik bv bij een partijspel wel echt alleen maar de hakken zag van Stanley Elbers, haha.”

Doldwaze situatie
Op het moment dat Martijn overging naar de A-jeugd was er nog maar één elftal over. Vele spelers mochten toen ook al mee met de beloftenploeg waaronder Martijn zelf. Er ontstond een doldwaze situatie wat je eigenlijk bij een BVO-ploeg niet zou kunnen voorstellen. Het beloftenteam van Helmond Sport/VVV was namelijk geen vast team. Het team bestond uit jongens van de selectie van Helmond Sport, jongens uit de selectie van VVV aangevuld met jeugdspelers van Helmond Sport/VVV A1. Het team trainde dus nooit samen, maar speelde wel haar competitiewedstrijden.

Je kunt het haast niet voorstellen, maar daar sta je dan voor een wedstrijd met spelers met een Helmond Sport-trainingspak aan en spelers met een VVV-trainingspak. Maar hoe zat het dan met de resultaten? Kun je die dan wel behalen? Martijn: “Het was eigenlijk best grappig en wij hebben best wel wat aardige wedstrijden gespeeld. Natuurlijk waren het niet steeds verschillende spelers die zouden spelen. Ik weet nog wel dat we een keer uit moesten naar Jong Heracles. Wij stonden op dat moment vijfde, Heracles vierde. Bij rust stonden wij 0-1 voor. Ik mocht de tweede helft starten en uiteindelijk wonnen wij met 0-3 tegen een ploeg met o.a. Bel Hassani en Simon Cziommer, die toen rood kreeg in die wedstrijd. We sloten dat jaar overigens af met een zevende plaats (van de elf) en Heracles met een derde plaats.

Een ander memorabele wedstrijd was op een maandagavond uit tegen SC Heerenveen. Wij moesten toen van alles regelen met school om bij die wedstrijd te kunnen zijn. Wij wonnen die wedstrijd, na een ruststand van 1-1, met 2-3. Bij SC Heerenveen speelde toen o.a. Ramon Zomer en Yannick Wildschut.”

Teleurstellingen
Martijn mocht dus als A-speler al meetrainen met het eerste elftal van Helmond Sport, speelde soms ook zijn wedstrijden bij het beloftenteam van Helmond Sport (in totaal 208 minuten tegen 2x Heracles, ADO Den Haag en FC Volendam) maar slaagde er uiteindelijk niet in om ook zijn minuten te maken voor Helmond Sport 1, althans in een officiële wedstrijd dan. Martijn: “Als tweedejaars A mocht ik met het eerste elftal wel een oefenduel mee doen uit tegen ZSV. Super leuk natuurlijk om dan een shirt met eigen nummer en je naam er op te krijgen. Heel bijzonder. Bij rust stonden wij volgens mij met 0-2 voor of zo. Ik mocht toen de tweede helft beginnen en uiteindelijk wonnen wij toen met ik dacht 0-9. Ik had toen overigens gewoon gezonde spanning maar ook niet meer dan dat. Uiteindelijk heb ik meerdere oefenwedstrijden met Helmond Sport 1 mogen spelen.”

Op een gegeven moment kwam Martijn regelmatig met blessures te zitten. Voetbaltechnisch gezien kon hij het op zich wel aan, maar qua fysiek en snelheid kwam hij toch echt wel te kort. Het werd hem ook allemaal een beetje teveel leek het wel. Hij ging terug naar de A en trainde ook nog maar één keer in de week mee met het eerste elftal.

Op een gegeven moment gingen Helmond Sport en Martijn met elkaar in gesprek, met de vraag hoe nu verder in de toekomst. Het liet allemaal even op zich wachten, daar Helmond Sport ook eerste wilde weten wie er nu daadwerkelijk allemaal zou vertrekken en wie er zouden komen. Uiteindelijk nam Helmond Sport de beslissing uit elkaar te gaan. Martijn: “Natuurlijk baal je dan wel op dat moment, daar ben ik eerlijk in. Je weet op dat moment dat je betaald voetbalcarrière er op zit. Maar als ik heel eerlijk ben zag ik het ook wel aankomen, je voelt het gewoon. Gelukkig heb ik altijd mijn contacten onderhouden met mijn vrienden uit Asten. De knop moest ook om, ik wilde mijn school afmaken en voor een maatschappelijke carrière gaan. Ik had ook snel weer contact met NWC en kon dingen ook snel een plaats geven. Het enige wat ik zelf nog wel beetje moeilijk vind, is dat ik geen officiële minuten heb kunnen maken voor het eerste elftal. “

Het overlijden van oud-ploeggenoot
Op zich kon Martijn toen op dat moment dus alles wel een plaatsje geven, althans….Een maand nadat Helmond Sport de beslissing had genomen niet verder te gaan met Martijn, kreeg hij echter nog heftiger nieuws te horen. Zijn oud-ploeggenoot Beau Vilters was namelijk op 18-jarige leeftijd om het leven gekomen bij een auto-ongeluk. Martijn: “Op dat moment zie je dat voetbal maar een bijzaak is. Beau was mijn maatje achterin bij Helmond Sport/VVV voor zo ongeveer zeven jaar. Zeven jaar samen hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Samen veel gelachen, je kent het ook wel die kleedkamerhumor. En dan ineens krijg je te horen dat hij er niet meer is. Ik was er echt goed kapot van, heb daar een hele poos mee rondgelopen. Dat ik weg moest bij Helmond Sport was op dat moment peanuts. Beau zelf had bij VVV overigens anders wel een kans gekregen, daar ben ik van overtuigd.

Het deed veel pijn. Met ploeggenoten zijn wij toen ook nog verschillende keren bij elkaar gekomen, om het verdriet zo goed mogelijk met elkaar te delen. Het was heftig. Zeker ook dat afscheid in het VVV stadion. Heftig maar tegelijkertijd ook een mooi afscheid. Zijn ouders hebben toen vervolgens ook het initiatief genomen om een jaarlijks terugkerend toernooi te organiseren. Wij kwamen toen ook elk jaar op dat toernooi om elkaar weer even te zien, een soort van te herdenken en tegelijkertijd vrijwilligerswerk te doen. “

Terug op het oude nest
Martijn stond al langere tijd in contact met NWC, zelfs al voordat Helmond Sport de beslissing nam niet door te gaan met hem. Het waren telkens ook fijne waardevolle gesprekken waaruit bleek dat ze Martijn graag terug zagen keren op het oude nest. Ook de toenmalige trainer Henry van Alebeek zag het zeker in hem zitten en andersom ook. Martijn: “Ik merkte inderdaad meteen dat hij een goede visie had op het voetbal, dat hij wist wat hij wilde. Daarbij heb ik zelf ook nooit het gevoel gehad ergens anders of hoger te willen voetballen dan bij NWC. Nee daar bij mijn vrienden, in mijn woonplaats, bij dat cluppie wilde ik maar al te graag terugkeren.”

NWC was op dat moment tweedeklasser nadat het het jaar daarvoor na één jaar, je mag wel zeggen, troosteloos was gedegradeerd uit de 1e Klasse met slechts vijftien punten uit zesentwintig wedstrijden.

Zware jaren
Martijn kwam te spelen in een team met veel spelers waarmee hij ook nog in de beginjaren bij NWC had gespeeld. Een leuke groep zoals hij zelf zei, al bleven de resultaten wel achter. Het eerste seizoen, met direct een basisplaats voor Martijn, verliep aanvankelijk heel erg goed. NWC pakte zeventien punten uit de eerste acht wedstrijden maar begon nadien steeds slechter te draaien. De resultaten waren niet om naar huis te schrijven en Martijn werd daar het slachtoffer van en kwam in de slotfase op de bank te zitten.

Van Alebeek vertrok en Eus Marijnissen kwam. Het werd wederom een jaar om snel te vergeten. Marijnissen vertrok alweer in januari en NWC sloot het seizoen af met een teleurstellende tien plaats. Het was ook het jaar waarin enkele vaste waarden besloten te stoppen aan het einde van het seizoen waaronder Martijn Ghielen, Martijn Mulder en Arne van Geffen. Kon het nog dramatischer? Ja!

In het daaropvolgende seizoen, 2017-2018, degradeerde NWC namelijk na veertien jaar weer terug naar de 3e Klasse. Martijn: “Het was een heel vervelend seizoen waarin we als groep echt wel wat kwaliteit hadden ingeleverd en daar nog geen vervangers voor terug hadden gekregen. Hoewel iedereen het wel lastig had tegen ons, wisten wij gewoon te weinig te winnen. Slechts vier keer wisten wij de overwinning te pakken dat seizoen. Het leverde ons uiteindelijk de nacompetitie op, wat voor mij persoonlijk ook een dieptepunt vormde. We speelden tegen FC Engelen en verloren met 0-2. Ik liep toen in dat duel ook nog een rode kaart op, puur uit frustratie over hoe het seizoen ook was gelopen. Dom natuurlijk.”

Was er nog wel iets positiefs te melden? Ja voor Martijn persoonlijk eigenlijk wel. De toen pas 21-jarige verdediger werd in dat seizoen ook voor het eerst als aanvoerder gebombardeerd. Martijn: “Best wel apart eigenlijk als 21-jarige. Ik moet ook zeggen dat ik er echt wel over heb nagedacht of ik dat moest doen, of ik het niet te snel vond. Maar weet je; we hadden wel een paar oudere jongens, maar voor de rest zat het qua leeftijden dichtbij elkaar. Dat maakte het een stuk makkelijker voor mij en zelf is het ook wel iets wat bij mij past. Leidinggeven hoort denk ik wel bij mijn kwaliteiten. Daarbij was ik ook bij Helmond Sport lange tijd aanvoerder.”

Terug naar de 2e Klasse

Los van het aanvoerderschap brachten de eerste drie jaar dus weinig voor Martijn, maar ook voor NWC. In drie jaar tijd verloor het maar liefst 38 van de 76 wedstrijden en degradeerde het dus naar de 3e Klasse, een klasse waar het in het seizoen 2004-2005 voor het laatst in uitkwam.

Drie jaar min of meer kommer en kwel dus, maar dat zou allemaal goed komen in het seizoen 2018-2019. Het eerste jaar in de 3e Klasse. Het werd al vrij snel duidelijk dat de Astense formatie duidelijk een maatje te groot was voor haar tegenstanders. In de voorbereiding op dat seizoen werd er al volop gewonnen zoals o.a. een knappe overwinning bij de toen eersteklasser Deurne. In de districtsbeker was het ook driemaal succesvol en in de competitie ging het helemaal los. NWC won voor de winterstop tien van haar elf wedstrijden en speelde alleen gelijk tegen de uiteindelijke nummer drie SC Helmondia. NWC pakte de periode en stond bij de winterstop al ver voor op de concurrentie. En dat bleef ook zo. NWC speelde na de winterstop tweemaal gelijk en won zes wedstrijden, Op 7 april pakte het vervolgens het kampioenschap in het thuisduel tegen SV Laar door met 9-0 te winnen. NWC was op dat moment de eerste kampioen binnen het district Zuid I en Zuid II.

Uiteindelijk zou NWC op 63 punten uitkomen, wat een record was voor de vereniging. NWC behaalde maar liefst 15 punten meer dan de nummer twee Liessel en 25 punten meer dan de nummer drie SC Helmondia. Het team van trainer Roel Nabuurs brak nog meerdere records dat jaar. Zo scoorde het maar liefst 78 keer in dat seizoen en kreeg het slechts 15 doelpunten tegen.

Clubtopscorer Chesron Geuns deelde destijds, in een interview met Omroep Brabant, ook een pluim uit aan de Astense verdediging die onder leiding stond van Martijn. Geuns: “Wat ook heeft geholpen is onze ijzersterke defensie; wij weten als aanvallers dat twee goals vaak genoeg zijn om een wedstrijd ook te kunnen winnen. Dat geeft veel rust."

Martijn werd dat seizoen bij het amateurvoetbalgala ook genomineerd voor speler van het jaar, welke uiteindelijk zou worden gewonnen door Thijs van Pol. Martijn: “Ik had een super stabiel seizoen in een natuurlijk goed draaiend elftal. Maar dat ik werd genomineerd destijds had voor mijn idee meer te maken met onze teamprestatie dat seizoen. Dan nog blijft het natuurlijk leuk om genomineerd te worden. Wij werden toen dat seizoen overigens ook uitgeroepen als team van het jaar.”

Corona
NWC mocht dus al weer snel terug naar de 2e Klasse, een klasse waar het ook minimaal in behoort te spelen. De competitiestart was redelijk te noemen, met overigens wel een prachtige overwinning op buurman Someren. Rond de winterstop bivakkeerde het team rond de middenmoot. Na de winterstop speelde het nog vijf wedstrijden voordat het seizoen werd afgebroken vanwege de corona. NWC sloot het seizoen af met een zevende plaats.

Het daaropvolgende seizoen kwam het slechts tot drie wedstrijden, toen de competitie wederom vroegtijdig werd afgebroken. Het was een moeilijke periode. Toch ging Martijn zelf  er redelijk goed mee om. Martijn: “Tijdens die moeilijke periode voor zoveel mensen heb ik mijn energie in andere hobby’s weten te leggen. Ik ben gaan hardlopen en heb toen ook nog eens een halve marathon gelopen. Daarnaast ging ik toen ook veel wielrennen met mijn broertje. Ik had toen gewoon geen zin om bij de pakken neer te zitten en ik moet zeggen dat ik die coronaperiode dan ook wel behoorlijk goed doorkwam. Natuurlijk is het lastig dat je niet mag voetballen, maar nogmaals ik vond er iets leuks voor terug. Ik ging ook uitdagingen aan met die andere hobby’s en wilde me steeds verbeteren.”

Diabetes
Ondanks dat er dus niet gevoetbald kon worden was Martijn enorm fit, goed in conditie en klaar om aan een nieuw seizoen te beginnen. Althans dat dacht hij. Toen de coronaperiode bijna was afgelopen kreeg Martijn wat lichamelijke klachten. Martijn: “Ik merkte dat ik was afgevallen. Op zich wil dat natuurlijk nog niet veel zeggen maar toch zat het mij niet lekker. Mijn broertje heeft namelijk suikerziekte en ik begon enkele symptomen daarvan te herkennen bij mezelf. Ik viel dus af en moest veel plassen. Ik kon ook enorm veel drinken maar dat resulteerde er ook in dat ik daarna al snel naar de toilet moest.

Ik besloot daarop de dokter te bezoeken. Ik gaf hem aan wat ik mankeerde en zei hem ook dat mijn broertje suikerziekte had. Jammer genoeg was mijn broertje toentertijd zelf op vakantie want anders had ik mezelf wel getest met een priksetje van hem. Dat ging dus niet, maar bij de dokter kwam er dus uiteindelijk wel uit wat ik zelf al dacht: ik had suikerziekte.

Het viel mij ook enorm zwaar in het begin. Ik kon het ziektebeeld en wist wat het betekende en wat ik voortaan zou moeten gaan doen. Ik moest en moet alles tellen wat ik eet, de koolhydraten wat ik eet tellen. Ik moet dan ook spuiten, maar dat niet alleen. De suikerziekte heeft ook invloed op het sporten. Er zijn volgens mij zoiets 69 factoren die impact kunnen hebben op mijn suikerspiegel zoals bv stress en inspanning. Ik moest helemaal gaan ontdekken hoe ik mijn waardes kon vasthouden tijdens wedstrijden en trainingen. Hoeveel ik voor de wedstrijd zou moeten spuiten of eten, tijdens de rust etc.

Ik had op zich geen angst voor de ziekte en geen angst dat ik niet meer zou kunnen voetballen, maar wel dat ik heel veel zou schommelen tijdens wedstrijden . Dat ik te hoog of te laag zou komen te zitten wat betreft mijn waardes, wat zou kunnen resulteren in flauw vallen of out gaan. Inmiddels kan ik er goed mee omgaan en weet ik wat ik moet doen, maar zeker in het begin zat je tijdens de wedstrijd of een inspanning telkens een soort van je lichaam te scannen.”

Nieuwe uitdagingen met jonge selectie
Vanaf het seizoen 2021-2022 werd het voetbal weer hervat, kon het seizoen eindelijk weer helemaal worden afgemaakt. NWC kwam dus nog steeds uit in die 2e Klasse waarin het twee seizoenen op rij een plek in de middenmoot zou weten te bemachtigen.

Ervaren spelers zoals een Youri van Brussel, Jeroen van Deursen en Arne van Geffen verlieten vervolgens het team. De consequentie was dat NWC met een sterk verjongd team het nieuwe seizoen zou moeten ingaan (2023-2024) Martijn: “We wisten op dat moment niet zo goed wat we moesten verwachten. Waar we zouden staan. Twee aanvallers, namelijk Mees Janssen en Jip de Jong, kwamen over vanuit de jeugd. De kwaliteiten waren duidelijk, maar ja; zou het er ook uitkomen in een eerste elftal? Onze doelstelling was dan ook vrij duidelijk. We wilden hoe dan ook in de 2e Klasse blijven en niet opnieuw terugkeren in de 3e Klasse. De tweede klasse is ook een klasse waar mijn inziens NWC in moet spelen.”

NWC begon echter slecht aan het seizoen met drie fikse nederlagen (Bladella 3-0, Heeze 1-4 en Oirschot 4-0) en een gelijkspel tegen Wilhelmina’08. Martijn: “We hadden allemaal al meteen zoiets van: dat wordt een heel zwaar seizoen. We hebben toen ook meteen de koppen bij elkaar gestoken en namen een andere spelopvatting aan. Niet aanvallen maar het veld super klein houden en hopen op de snelheid van Mees en Jip voorin.”

Het bleek ook de juiste strategie. NWC begon punten te pakken en bleek een lastige tegenstander voor iedereen. In de resterende 22 wedstrijden verloor NWC nog maar 4 keer, waarbij de 0-2 tegen de uiteindelijke kampioen De Valk de grootste nederlaag was. Het bleef overigens tot op de laatste speeldag nog wel spannend omdat NWC in totaal ook maar liefst negenmaal gelijkspeelde. Martijn: “In mijn ogen was dat niet nodig geweest en hadden we al eerder afscheid moeten nemen van de gevaren zone. Toch was er ook een bepaalde opluchting bij de groep en dus ook bij mij, omdat het ook natuurlijk anders had kunnen lopen. De verschillen waren gewoon gedurende het gehele seizoen heel klein. Gelukkig stonden wij er in de wedstrijden dat het ook echt moest en dat vind ik wel knap.”

Op naar een periode?
Een nieuwe trainer kwam namelijk Sander Janssen. Een nieuwe trainer zorgde ook voor nieuwe doelstellingen. Martijn: “Inderdaad. Vorig seizoen was het meer voorzichtig, nu gaan we nadrukkelijker op zoek naar de goal. Je merkt gewoon ook dat bv Mees en Jip, eigenlijk nog tweedejaars A, veel hebben geleerd vorig seizoen. Dat ze zijn gegroeid. Hierdoor durven we ook hoger te gaan spelen. Daarnaast is de selectie ook breder geworden, sterker.”

Vol vertrouwen, zeker ook na het voorgaande seizoen, begon NWC dit seizoen aan de competitie en dat was terug te zien in haar resultaten. NWC versloeg direct in haar eerste wedstrijd de nummer twee van vorig seizoen Oirschot Vooruit en was daarna ook met kleine cijfers te sterk voor ZSV. De derde wedstrijd leverde misschien wat teleurstellend een gelijkspel op tegen Bruheze, maar een begin met zeven uit drie was zeker goed te noemen.

Je zag ook duidelijk een verschil met vorig seizoen wat betreft de spelwijze, zeker ook wat aangaande het aantal doelpunten die er ook zouden volgen in de daaropvolgende wedstrijden. NWC won namelijk met 3-4 bij Olympia’18, 5-0 tegen RPC en afgelopen zondag met 4-2 van Rhode. Tussendoor verloor het overigens wel pijnlijk in de slotfase van laagvlieger Schijndel (4-3).

Vorig seizoen scoorde NWC in totaal 35 keer in 24 wedstrijden, dit seizoen heeft het er al 22 in liggen in 7 wedstrijden. Martijn: “Ons strijdplan tegenwoordig levert ons inderdaad meer doelpunten op. Tegelijkertijd krijgen wij, met onze ervaren verdediging ook wel meer doelpunten tegen. Klagen hoor je ons echter niet, het heeft ons nu zover gebracht dat wij nog een kans hebben op een periode.”

NWC stond er dus inderdaad uitstekend voor. Ook wedstrijd nummer zes tegen Schijndel leek dan ook in een overwinning te gaan eindigen. Het lag ook in de lijn der verwachtingen. Schijndel had namelijk alleen haar eerste wedstrijd gewonnen en ging daarna maar liefst vier keer onderuit. Het verschil tussen beiden ploegen op de ranglijst bedroeg dan ook al tien punten. Bij rust stond het team van Sander Janssen nog met 2-3 voor, maar in de tweede helft ging het mis. Schijndel scoorde nog tweemaal en beide doelpunten vielen in de slotfase.

Het leverde NWC haar eerste verlies op, waardoor het ook de koppositie verloor. Afgelopen zondag herstelde NWC zich dus prima door concurrent Rhode te verslaan. Met nog één duel te gaan is NWC nu de nummer twee met één punt achterstand op de toch wel verrassende koploper SBC.

Laatstgenoemde ploeg moet zondag op bezoek bij het lastige Rhode, dat in het jaar 2024 op eigen veld slechts één keer heeft verloren. Rhode won zeven wedstrijden, speelde eenmaal gelijk en verloor slechts eenmaal.  Dit seizoen wist het al haar thuiswedstrijden te winnen en scoorde het acht keer en kreeg het slechts twee doelpunten tegen. NWC daarentegen wacht een loodzwaar duel uit tegen RKSV Heeze, dat afgelopen zondag de koppositie verspeelde door met 2-0 te verliezen bij Erp. De spanning zal komende zondag hoe dan ook groot zijn met SBC als grootste kanshebber, maar met NWC, Avanti’31 en RKSV Heeze ook nog als kanshebbers.

Martijn: “Het zal zeker spannend worden. Kijk onze doelstelling bij het begin van het seizoen was handhaving en als het enigszins kan ook meespelen om een periode. Dat doen wij nu. Ik denk wel dat we ook wel realistisch moeten blijven in de zin van; wij hebben nu wel best wel wat ploegen getroffen die waarschijnlijk onderin zullen gaan eindigen. De betere tegenstanders moeten we nog gaan treffen. Zo spelen wij bv in de komende weken nog tegen Heeze, Erp, Avanti’31 en SBC. Maar weet je de punten nemen ze ons niet meer af!

Ik kijk in ieder geval enorm uit naar die wedstrijden. Niet alleen vanwege de periode, maar ook omdat ik spelers tegen ga komen waarmee ik nog heb gespeeld in mijn tijd bij Helmond Sport. Zo zal ik o.a. Thijs Fonken (Handel) en Joost van Heck (SBC) nog gaan tegen komen en heb ik dit seizoen al gespeeld tegen Thijs Meulendijks (ZSV). Het zijn dan gewoon hele leuke en speciale wedstrijden.”

Wat is het wat Martijn nu uiteindelijk nog wil bereiken, waar ligt zijn persoonlijke doelstelling en hoe kijkt hij terug op zijn voetbalcarrière? Martijn: “Kijk die tijd bij Helmond Sport nemen ze mij niet meer af. Een ervaring voor het leven. Een ervaring die mij ook sterker heeft gemaakt als mens, je leert daar gewoon zo ontzettend veel als persoon zijnde. Op het werk krijg ik bv ook best wel wat complimenten dat ik super zelfkritisch kan zijn, een goede zelfreflectie hebt. Juist dat heb ik bv ook geleerd in die tijd bij Helmond Sport. Ik ben daar een sterker mens geworden.

Over de terugkeer bij NWC; ik heb er nooit spijt van gehad. Ik heb hier sowieso nieuwe vrienden aan overgehouden buiten de vriendengroep in Asten die ik al had. Ik wil ook gewoon bij NWC blijven voetballen. Er is wel ooit een soort van interesse geweest vanuit De Valk en Mierlo Hout, maar weet je; ik zit hier gewoon echt goed. Het is mijn cluppie. Eén van mijn persoonlijke doelstellingen heb ik vorig seizoen al behaald, namelijk het spelen van alle wedstrijden. Een andere persoonlijke doelstelling is om tien jaar aanvoerder te kunnen zijn bij NWC, ik denk dat dat ook wel heel speciaal is en niet veel mensen kunnen zeggen.”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.