Column Roland Roefs: 'Huub Napoleon, unne kleine skonne miens'

Wie amateurvoetbal volgt, kent Huub Vermeulen. Huubke kunnen we zeggen, want hij heeft de Maradonna-lengte. Daarom noemden we hem bij Bladella wel eens Napoleon.

(Door Roland Roefs) Huub is mijn mentor. Hij was hoofdtrainer in Bladel en ik mocht destijds bij hem (2016/17) mijn TCII halen. Met Huub kun je lachen maar ook winnen. Op tijd een geintje maar op het veld was het altijd messcherp. Er werd op het randje getraind. We hadden Geert van Overbeek erbij en die speelde de eindpartij alsof het finale Champions Leaugue was. Menigmaal had ik de telefoon al in de hand om een ambulance te bellen maar het viel mee, hij had de bal ipv een knieschijf geraakt. Huub zorgde voor deze beleving, dat kon hij als geen ander. Strakke organisatie, keihard werken.

We promoveerden dan ook in 2018, ik was assistent bij 1 en trainer van de 17-1.  Topjaar, 17-1 kampioen op zaterdag en op zondag promoveren in de nacompetitie. 2-0 tegen Braakhuizen. Mooiste vond ik zelf dan dat het supertalent en jeugdspeler Niek Jansen de 1-0 maakte en later met een wereldsliding op de penaltystip een goal voorkwam.  Cas Vosters maakte de 2-0 op een manier die hem never nooit nog eens lukt; uit stand met links in de kruising vanaf de 16.  Het was feest, Huub(ke) had het geflikt. Niet met de beste spelers van de 3e klasse, wel het beste team, een vechtmachine. Ik heb van hem een en ander mogen leren.

Belangrijkste was dat er gelachen kon worden op zijn tijd, waarna er op het veld geen compromissen waren, het was gas geven met zijn allen. Zo moet het ook (denk ik). Ik herinner me dat ik de warming up deed met de spelers, en Huub stond achter het reclamebord te kijken. Cas Vosters, altijd in voor een grapje, riep naar Huub: “Huub je moet niet achter dat reclamebord blijven staan, want dan zie je niks van de wedstrijd”.  Daar kon iedereen, ook Huub zelf, enorm mee lachen. Maar een half uur later, net voor de wedstrijd, was iedereen vlijmscherp, klaar voor 90 minuten strijd.

En dan kwam nog dat ene dingetje. Het dingetje wat ik meteen heb overgenomen en altijd bij mijn eigen teams ben gaan toepassen. Het dingetje van Huub. Hij zette de pupil van de week in het midden, alle spelers eromheen, hand op de schouders. Hij hield zijn peptalk en sloot af met “Wat gaan we doen?”  Spelers en staf schreeuwden dan “ Winnen!!”  en als jonge honden ging iedereen het veld op, scherp. Zelf heb ik altijd de geblesseerden in het midden gezet, en bij thuiswedstrijden de pupil van de week erbij. Ik wou dat alle spelers naar de geblesseerden keken en beseften dat ze moesten genieten van hun hobby, van het feit dat ze vandaag lekker mochten voetballen omdat niet iedereen dat geluk had die zondag (of zaterdag). Ik weet niet of het punten oplevert, dat weet niemand. Maar als er 1 speler scherper van wordt is het goed. Het geeft sowiezo een gevoel van saamhorigheid, van teamspirit. En dat is in mijn ogen de helft van succes in het amateurvoetbal. Kwaliteit van de spelers is uiteraard bepalend, maar de teamspirit bepaald wat je eruit haalt. Geleerd van Huubke, Napoleon;  Klein van postuur, groots als mentor/leider.