Buitenspel/Topper van Toen Does van Veen: ‘Mentaliteit en slimheid typeerde '

Toppers in het amateurvoetbal zijn er voldoende, met name eind vorige eeuw en begin deze eeuw, toen het amateurvoetbal meer centraal stond dan in de huidige tijd. Met de nieuwe ontwikkelingen is er voor de huidige amateurvoetballer meer dan alleen voetbal.

Vaak hoor je van oud-amateur- voetballers niet zo veel meer. Sommigen zijn trainer geworden en sommigen vervullen een taak binnen een club. Maar het overgrote deel is niet of nauwelijks meer betrokken bij het amateurvoetbal. Er zijn al behoorlijk wat oud-spelers voorbij gekomen in deze rubriek op AVE. We gaan nu verder met Does van Veen oud-speler van o.a. Tongelre en DBS en in de zaal van KW Langhout Reizen en De Bever Boys.

Palmares
Does van Veen maakte furore in zowel het veld- als het zaalvoetbal. De linksbenige verdediger annex middenvelder stond bekend om zijn onverbiddelijke speelstijl. Met een ijzeren mentaliteit en het nodige gif wist hij menig directe tegenstander uit de wedstrijd te spelen. Een confrontatie met Van Veen betekende voor veel aanvallers een vervelende middag.

Successen op het veld
In de jaren ’80 en ’90 was Van Veen een bekende naam binnen het amateurvoetbal. Via Tongelre maakte hij de overstap naar DBS, waar hij zijn hoogtijdagen beleefde. Met een aantal andere prominenten spelers bereikte hij met DBS binnen een aantal jaren vanuit de 4e klasse de top van het amateurvoetbal.

Carrière in het zaalvoetbal
Naast zijn veldcarrière kende Van Veen ook veel succes in de zaal. Jarenlang was hij actief bij KW Langhout Reizen, maar in 1993 maakte hij de overstap naar het zaalvoetbalteam van John de Bever. De eigenzinnige Bosschenaar, bekend van zijn muziekcarrière en eerdere successen als zaalvoetballer, richtte zijn eigen team op: De Bever Boys.

Hij haalde een aantal toppers binnen zoals Pascal Langehuizen, Ferry van Zon en René Maréchal, en ook Does van Veen werd overtuigd om zich aan te sluiten bij De Bever Boys. "Ik moet winnaars hebben die het achterin dichthouden. Ik en Pascal zorgen wel voor de doelpunten," waren de woorden van De Bever.

Het bleek geen loze belofte: in 1994 haalde De Bever Boys de finale van het Nederlands kampioenschap zaalvoetbal, gespeeld in een uitverkochte Maaspoort tegen het gerenommeerde team van De Schoenenreus. Ondanks een minimale bezetting — met slechts één wissel en geen coach — leverde het team een heroïsche prestatie. De finale werd helaas verloren, maar het bereiken ervan was al een huzarenstukje.

We blikken met de goedlachse Does van Veen terug op zijn imposante carrière in zowel het veld- als zaalvoetbal. In de onderstaande vragen vertelt hij over zijn mooiste momenten, de veranderingen in het amateurvoetbal en waarom mentaliteit voor hem altijd het verschil maakte op het veld.

Ø Stel je even nader voor aan de bezoekers van Amateurvoetbaleindhoven:
Ik ben Does van Veen, ik word 63 in maart en ben al 41 jaar getrouwd met Anita. We hebben twee kinderen, José en Chris, van 41 en 39 jaar, en ik ben een trotse opa van vijf kleinkinderen: Jordin (15), Jaro (13), Lara (12), Collin (8) en Julie (7).
Ik kom uit een groot gezin van twaalf kinderen – vijf broers en zes zussen – waarvan helaas één zus ons inmiddels is ontvallen.
Ik werk al het grootste deel van mijn leven in de bouw, zwaar werk, maar nog altijd met plezier.

Ø Je bijnaam Does – hoe is die ontstaan?
Iedereen kent me als Does. Als iemand “Gerrit” roept (mijn echte naam), kijk ik niet eens om.
Vroeger werden kinderen vaak vernoemd naar familieleden, zeker bij ons op het kamp. De oudste bij ons thuis werd genoemd naar opa van vaderskant, die Gerrit heette. Toen ik aan de beurt was, werd ik vernoemd naar opa van moederskant – ook een Gerrit. Dat zorgde voor verwarring, dus gebruikten ze opa’s bijnaam: “den Does”.
En nu ben ik zelf opa Does!

Ø Wat doe je tegenwoordig in het dagelijks leven?
Ik werk nog steeds vier dagen per week in de bouw. Het is zwaar, dus ik ben van plan om over een jaar of drie te stoppen. Verder genieten Anita en ik van het leven. We gaan graag op vakantie – vooral naar Spanje en Kroatië – en we maken graag weekendjes weg. Fietsen, lunchen, eropuit.
We hebben lang op de kleinkinderen gepast (vooral Anita), maar die worden ouder, dus we krijgen steeds meer tijd voor onszelf. Twee van mijn kleinzonen voetballen, bij Tongelre en bij DBS. Thuis rommel ik graag in en rondom het huis. We zijn vier jaar geleden verhuisd naar de rand van Tongelre – lekker rustig, met een grote tuin.

Ø Hoe was het leven na je actieve voetbalcarrière als 1e elftalspeler?
In het begin was dat echt afkicken. Je werkt de hele week, iedereen traint en speelt wedstrijden, en ineens val je daar buiten. Dat was moeilijk. Maar na verloop van tijd richt je je op andere dingen. Je wordt ouder en het leven verandert.

Ø Heb je na je spelerscarrière nog iets binnen het amateurvoetbal gedaan?
Toen ik stopte, had ik Anita beloofd dat ik er écht mee zou stoppen. Ons leven draaide altijd om voetbal – alles en iedereen moest zich aanpassen – dus Anita keek er eigenlijk wel naar uit. “Nu is het mijn tijd!”, zei ze. 😅
Toch kwam Angelo van de Heuvel langs en vroeg of ik zijn assistent wilde worden bij het eerste van Mierlo Hout. Dat heb ik een jaar gedaan, maar het was niks voor mij. Al die verplichtingen, en de mentaliteit van de spelers was niet meer zoals vroeger. Ik ga nu ook bijna nooit meer kijken, behalve soms bij m’n kleinzonen. De mensen die ik kende bij de clubs zijn er niet meer, en de mentaliteit is veranderd. Voor ons was voetbal vroeger echt nummer 1.

Ø Wat waren je hoogtepunten als 1e elftalspeler?
Bij Tongelre waren dat de kampioenschappen van de 3e naar de 1e klasse. Ik speelde al op m’n 17e in het eerste elftal, met allemaal Tongelrese jongens en trainer Chris van Lint. Daarna speelden we in de hoofdklasse onder Henk Dekkers.

Theo Baak haalde me vervolgens naar DBS, waar ik de mooiste jaren van mijn leven heb gehad. Kampioenschappen, op de platte kar door Strijp, met Kees van de Ketel erbij – wat hebben we gelachen! We speelden jaren in de hoofdklasse, zelfs tegen PSV, en dat leverde altijd mooie feesten op. Ook de jaarlijkse weekendjes weg met het hele elftal waren fantastisch. Te veel mooie namen om op te noemen. En dan de derde helft op de Botenlaan: Tieske achter de bar die ons geklets aanhoorde, en later Fien, die zelfs porkies voor ons bakte. Na DBS ging ik terug naar Tongelre, waar ik nog samen met mijn zoon Chris in het eerste speelde – een bijzonder moment!

Ø En het dieptepunt?
Dat was de wedstrijd tegen Panningen. Ik kreeg rood en werd vervolgens een half jaar geschorst – op het veld én in de zaal. Tot op de dag van vandaag vind ik dat een onterechte uitspraak.

Ø Welke spelers zijn je het meest bijgebleven?
Jeroen van de Berk, Rob Visser, Frans Verbeek, Toon van Veen, Humphrey en Ritchie Schiffer – en nog véél meer!
In de zaal waren John de Bever, Pascal Langhuizen, Grünholz en Hankie Latemea echte toppers.
Later richtten we een vriendenelftal op bij Cibatax, met Anil Badloe, Frans Verbeek, Rob Visser, Toon van Veen en Humphrey Schiffer. Een geweldige tijd!

Ø En de trainers die indruk maakten?
Chris van Lint bij Tongelre en Noud van Buul en Harrie van de Wildenberg bij DBS.
Als ik aan Harrie denk, hoor ik hem nog zeggen: “Jongens, het is vandaag geen weer om te trainen, we gaan toepen!”
Na een kampioensfeest liep ik samen met Harrie nog van de Ketel naar café De Leeuw in Veldhoven – ik had met Guus, de eigenaar, om een vat bier gewed dat we kampioen zouden worden. Dat vat gingen we natuurlijk samen soldaat maken… al lukte dat niet helemaal meer! 😄
En dan Noud: als we slecht speelden, vloog het dienblad met thee door de kleedkamer!
Samen met Annie was hij er altijd bij. De beste trainer die ik heb gehad.

Ø Tot slot: een paar korte reacties
DBS: De mooiste tijd van m’n leven.

John de Bever: Fantastisch. Die kwam soms met krukken binnen, tegenstander blij dat hij niet meedeed… en dan na rust alsnog invallen en er een paar inschieten!

Strijpse Ketel: Er waren jaren dat ik daar twee à drie keer per week zat. Wat een gezelligheid bij Kees, die veel te vroeg is overleden. We hebben daar zóveel plezier gehad.

Ø Wie zou je graag nog in deze rubriek willen zien?
Rob Visser.