“De kinderen moeten vooral plezier hebben, blijven bewegen en een balletje trappen”, dat waren de woorden die Johan Cruijff eens uitsprak en die aansluiten bij zijn Foundation. ‘Ruimte waar kinderen zich kunnen ontwikkelen, ruimte om vrienden te maken en ruimte waar de kinderen hun fysieke en mentale gezondheid kunnen verbeteren. Ruimte om het beste uit jezelf te halen. Het is tegenwoordig een heel issue geworden en terecht.
(Door Peter Bussers) ‘Vroeger’ was dit allemaal anders. Kinderen speelden volop op grasveldjes, op schoolpleintjes en op straat. Overal waar je ook keek waren jongeren bezig en vaak was het voetbal wat zij speelden. Trainingsjacken op de grond als palen en voetballen maar. Wedstrijden naspelen, wedstrijdjes spelen. Het was altijd prachtig om het te doen en om het te zien. Een jongen die ook altijd was te vinden op één van die veldjes was de inmiddels 28-jarige Brian Boogers. Brian was gek van sporten, was gek van voetbal en was het liefst met zijn vriendjes met de bal bezig. Trucjes oefenen en partijtijes spelen. En dat Brian er wat van kon was al snel duidelijk. Brian was één met de bal. Brian was een talentje.
De jeugdjaren bij UNA
Op reeds vierjarige leeftijd ging Brian onder voetbal bij de mini’s van UNA en dat was geen verrassing. Broer Tommy speelde al bij UNA en vader Ton was jarenlang speler van het eerste elftal en droeg geruime tijd de aanvoerdersband. Na de mini’s kwam Brian in de F6 terecht en in het daaropvolgende jaar in de F1. Vervolgens ging het hard met de aanvaller die al snel liet zien wat hij met de bal kon. Brian:” In de F1 speelde ik met spelers die 1 jaar ouder waren. Ik was zelf 1e jaars F en speelde met jongens die 2e jaars F waren. Na 1 jaar F1 ging heel mijn team over naar de E3 ,destijds een talententeam voor eerste jaars E. Ik mocht zelf nog een jaar in de F1 spelen maar voor mijn ontwikkeling vond men het een goed idee om mij ook door te schuiven naar de E3. Ik heb toen 1 jaar in de E3 gespeeld. Vervolgens ging UNA D3 het jaar daarop in een competitie spelen met o.a. PSV D3, Willem II D3 en FC Den Bosch D3. Dit team mocht alleen maar uit 2e jaars E spelers bestaan. Aangezien ik in de E3 al met jongens speelde die 1 jaar ouder waren ging ik ook mee naar de D3. Ik was dus eerste jaars E toen ik in de D3 ging spelen. De andere jongens waren 2e jaars E. Dit was een hele mooie competitie om je zelf te ontwikkelen als speler en ik heb vervolgens 2 jaar in de D3 gespeeld tegen alle bvo’s uit de regio.”
Het avontuur bij Willem II
Brian viel op met zijn spel maar niet alleen bij UNA, ook bij een tweetal BVO’s namelijk PSV en Willem II. Een jongensdroom natuurlijk want welke jongen droomt er nu niet van te mogen spelen voor een profclub en misschien later ooit in het grote stadion voor heel veel toeschouwers. Brian mocht een aantal trainingen afwerken bij zowel Willem II als PSV en met goed gevolg. Willem II was zeer geïnteresseerd in de jonge Brian Boogers en nam contact op met de ouders van Brian. Doordat PSV nog niets van zich had laten horen ging de 10-jarige Boogers het avontuur aan bij het Tilburgse Willem II. Dat betekende overigens ook dat hij moest stoppen met tennis, iets wat hij vier jaar heeft gedaan naast het voetbal.
Maar zoals eerder aangegeven…..een jongensdroom, zou je tenminste zeggen. Brian zelf was er echter rustig onder. Brian:” Ik was toen 10 jaar oud en dan wil je het liefst zo vaak en zo veel mogelijk voetballen. Ik was er wel redelijk nuchter onder maar mijn teamgenoten waren uiteraard heel blij voor mij. Op die leeftijd heb je ook nog niet echt het besef wat het allemaal inhoudt. Je wil gewoon zo veel mogelijk voetballen en plezier maken.”
Het werd één groot mooi avontuur, iets wat hij nooit zal gaan vergeten, een sprookje. Jammer genoeg wel een sprookje met een verkeerde afloop. Maar dan nog, deze ervaring neemt niemand hem af. Zeven jaar lang speelde hij in de jeugdopleiding van Willem II en beleefde hij hoogtepunt na hoogtepunt. Brian speelde prachtige buitenlandse toernooien tegen de beste teams van Europa. Ook trainde hij vier à vijf keer per week waardoor hij zich zo ontwikkelde dat hij er nu nog profijt van heeft. Je kunt het als één groot feest zien, een feest voor elke voetballiefhebber.
Brian:” In mijn eerste jaar werden we gelijk kampioen en speelde ik met Willem II D2 tegen UNA D1. PSV D2 versloegen we met 3-1 thuis en ik scoorde een mooie goal waardoor we kampioen werden. In de jaren daarna hebben we mooie toernooien in het buitenland gehad. Ik heb tegen hele mooie clubs mogen spelen, onder meer tegen Barcelona, Arsenal, Manchester United en natuurlijk mijn eigen cluppie Ajax!”
Terugkeer naar UNA en het debuut
Maar zoals gememoreerd kwam er jammer genoeg een einde aan het avontuur bij Willem II. Brian, een tenger mannetje, kwam fysiek te kort en moest de vereniging verlaten. Brian keerde hierop terug bij de club waar het allemaal begon voor hem namelijk UNA. En daar was hij zoals eerder wederom vrij succesvol. Tijdens zijn eerste periode bij de jeugd van UNA werd hij viermaal kampioen met zijn team en werd hij, ofwel zijn maatje Bart van Ruth, topscorer.
Bij terugkeer leverde Brian met zijn teamgenoten van de A1 een topprestatie door vierde te worden in de 2e Divisie. Brian voelde zich goed en presteerde goed en mocht op zondag ook vaak mee met het eerste of tweede elftal. Het debuut liet echter vooralsnog op zich wachten.
Dat debuut kwam er echter wel vrij snel, namelijk op 18 april 2010 thuis tegen Dijkse Boys. UNA kwam destijds uit in de Hoofdklasse en bezette een plaats in de middenmoot. Tegenstander Dijkse Boys was terug te vinden in de top van de ranglijst. Een zware tegenstander dus zeker ook gelet op het feit dat UNA al vier wedstrijden op rij niet wist te winnen. Maar daar kwam op 18 april verandering in. UNA nam een 2-0 voorsprong mede door toedoen van Brian Boogers die een strafschop kreeg toegekend. Dijkse Boys kwam nog wel terug en op gelijke hoogte maar zag de drie punten (4-3) uiteindelijk naar UNA gaan. Brian had een uitstekend debuut en werd in zijn allereerste wedstrijd dan ook uitgeroepen tot man of the match. Zijn eerste doelpunt voor het vaandelteam van UNA scoorde hij een week later in het uitduel tegen degradatiekandidaat Schijndel. UNA won met 0-2.
Doelpuntenmachine Boogers
En daar bleef het niet bij. Brian Boogers was helemaal los en was een vaste waarde geworden in het eerste elftal van UNA. Maar niet alleen Brian Boogers was los ook UNA. De ploeg uit Zeelst werd namelijk in het seizoen 2010-2011 kampioen in de Hoofdklasse en mocht door naar de hoogste klasse van het amateurvoetbal: de Topklasse. Daar ging het in het eerste jaar nog mis en degradeerde de ploeg terug naar de Hoofdklasse.
Maar UNA kwam ijzersterk terug en werd opnieuw direct kampioen in de Hoofdklasse en werd vervolgens tweemaal op rij knap tweede in de Topklasse. En Brian Boogers........tsja Brian was zoals gezegd los, was geweldig, zelfs in het jaar dat het degradeerde uit de Topklasse. Brian nam namelijk veertien doelpunten voor zijn rekening. In de laatste twee seizoenen in de Topklasse scoorde hij twee jaar op rij achttien doelpunten en in totaal vond hij zevenenzestig keer het net in vijf jaar tijd!
Natuurlijk kom je dan in de belangstelling te staan, zo werkt dat nu eenmaal in het voetbal. Deze keer had eerstedivisionist Achilles’29 interesse in de toen 23-jarige aanvaller. Brian:” In het 2e jaar Topklasse speelde we in oktober thuis tegen De Treffers. We wonnen die wedstrijd met 2-1 en ik scoorde mijn 9e en 10de goal van het seizoen. Achilles ‘29 zat die wedstrijd voor mij op de tribune en een week later werd ik benaderd om voor Achilles ‘29 te gaan spelen.” En zo ging Brian Boogers zijn volgende avontuur aan.
Eerstedivisionist Achilles’29
Brian Boogers deuteerde in het betaalde voetbal op vrijdag 7 augustus, vier dagen na zijn verjaardag. Tegenstander was...........jawel, zijn cluppie Jong Ajax. Kan het nog mooier zou je haast zeggen? Brian speelde de volle negentig minuten en won voor ruim 3000 toeschouwers na een 0-1 achterstand met 2-1 van een ploeg waar ook Donny van de Beek en Andre Onana deel van uit maakten. Het was de eerste van de tien overwinningen die zouden volgen.
Brian mocht de eerste negen competitiewedstrijden in de basis beginnen en kwam uiteindelijk tot 21 basisplaatsen en moest verder genoegen nemen met negen invalbeurten. Brian kwam in zijn eerste jaar tot vijf doelpunten. Zo scoorde hij zijn eerste doelpunt op 20 november in het uitduel tegen MVV (1-1) en kwam hij verder tot scoren tegen Helmond Sport, Fortuna Sittard, Telstar en FC Dordrecht.
Brian:” Ik heb een heel leuk eerste jaar gehad waarin ik veel heb gespeeld. We draaiden een goed seizoen. We haalden 39 punten in de Jupiler league wat voor ons toen een prima prestatie was. We hadden een groep met veel spelers die ik kende uit de Topklasse. Achilles ‘29 had dat jaar eigenlijk de beste spelers uit de Topklasse gehaald waardoor we een hele leuke groep hadden. Op dat moment was Achilles’29 de beste ‘amateurclub’ van Nederland. Ze gingen naar de Jupiler League en ik wilde altijd voor een grote amateurclub spelen of in het betaalde voetbal. Daarom koos ik er ook voor om de stap te maken. Ik wilde 1x in alle stadions spelen.”
Het tweede jaar verliep een heel stuk minder of zeg maar gerust slecht. Brian begon nog wel in de basis uit tegen Fortuna Sittard, waarin hij ook scoorde, maar mocht daarna nog maar twee keer vanaf het begin starten. Verder mocht hij twaalf keer invallen. Achilles’29 draaide een allerbelabberdst seizoen in allerlei opzichten. Zo werd het team uit Groesbeek laatste in de competitie en verkeerde het in grote financiële problemen.
Brian:” De club kwam inderdaad financieel in de problemen en we werden met 4 spelers in de winterstop teruggezet naar het tweede elftal. Sportief gezien ging het slecht en er moest budget vrij komen om nieuwe spelers te halen. Ik heb er toen voor gekozen om de club in de winterstop te verlaten en terug te keren naar UNA wat inmiddels in de tweede divisie speelde.
Terug op het oude nest
De toen 25-jarige keerde dus terug bij de club waar zijn hart ligt. Spijt van zijn tijd bij Achilles’29 heeft hij allerminst. Brian:”Kijk…… het tweede seizoen kun je wel als dieptepunt zien maar als ik zie wat ik daar allemaal heb mogen meemaken dan stemt mij dat tevreden. Vooral de uitwedstrijden tegen Cambuur, NAC en Go Ahead Eagles vormen een absoluut hoogtepunt. Is toch gewoon prachtig om voor zoveel publiek te mogen spelen!”
Je vraagt je overigens wel af of dit wat doet met een speler; het min of meer niet kunnen redden in het betaalde voetbal? Maar ook hier is de blonde aanvaller heel nuchter in. Brian:”Wat ik heb mogen meemaken is gewoon prachtig en niet voor velen weggelegd. Het was voor mij ook niet moeilijk om terug te keren want ik had altijd goed contact met UNA gehouden en kwam nog regelmatig kijken waardoor ik alle jongens nog goed kende.”
Inmiddels speelt Brian al weer drie jaar voor UNA. Brian kon in zijn eerste half jaar, toen hij verhuurd werd door Achilles’29, UNA niet behoeden voor degradatie. Twee seizoenen terug wilde de ploeg uit Zeelst koste wat het kost terugkeren in die 2e Divisie. UNA was ook dichtbij maar moest toezien hoe Jong Vitesse er met de titel van door ging. Vitesse, dat thuis met 5-0 won van UNA maar in Zeelst met 1-0 verloor, eindigde vier punten voor de Zeelstenaren.
Vorig jaar leverde UNA aan kwaliteit in maar wist desondanks toch nog knap vijfde te worden achter kampioen FC Volendam en TEC, OFC en Goes. Brian zelf behaalde wel een hoogtepunt. De goalgetter maakte zijn 100ste doelpunt voor het vaandelteam van UNA.
Een teleurstellende start
Op het moment van schrijven kun je wel stellen dat het niet best gaat met UNA. Na twee prima jaren in de 3e Divisie is het team nu terug te vinden in de onderste regionen. Daar waar het niet hoort te staan. UNA ging op de eerste speeldag direct onderuit tegen Blauw Geel’38/JUMBO (3-0) en leed daarna een uiterst pijnlijke nederlaag tegen ADO’20 (1-5). Vanaf speelronde drie ging het langzaam maar zeker beter met UNA al liet het spel wel vaak te wensen over. De ploeg bleef zeven wedstrijden op rij zonder nederlaag. Op zich een goed resultaat natuurlijk alleen wist het van die zeven wedstrijden slechts twee wedstrijden te winnen.
Qua punten schiet dat natuurlijk niet op en kom je ook niet weg uit de onderste regionen zeker niet als je vervolgens dan ook weer twee wedstrijden op rij verliest en weer terug bij af bent. Maar wat is nu de reden van die stroeve start en waar zou dit UNA nu moeten kunnen eindigen in de competitie?
Brian:” We hebben ten opzichte van vorig jaar kwaliteit ingeleverd, dat is de voornaamste reden voor de stroeve start. Ondanks dat zijn onze eerste 11 nog steeds van een hoog niveau die mee moeten kunnen doen om de bovenste plekken in deze competitie. Helaas hebben we nog geen enkele wedstrijd kunnen spelen met onze sterkste 11 omdat we veel blessures hebben. Ondanks de blessures staan we voor ons doen te laag op de ranglijst en dit moet veel beter.
We moeten nu eerst zorgen dat we weg komen van de onderste plekken. Tijdens de winterstop moeten we de balans op maken en kunnen we nog wel wat plekken stijgen op de ranglijst en heel misschien mee doen om een periode. Maar laten we eerst maar eens van de onderste plekken af komen voordat we omhoog gaan kijken.”
Er is dus nog genoeg werk aan de winkel voor de ploeg uit Zeelst waarbij pech ook een rol speelt. Het toch wel plotselinge en onverwachte vertrek van trainer Ger Demin werkt daar ook niet echt aan mee. Brian:” Dit was inderdaad wel een verrassing voor de groep. We wisten natuurlijk dat de resultaten slecht waren en dan weet je dat dit misschien kan gebeuren. Ger heeft zelf aangegeven dat de chemie tussen de staf en hem zelf ontbreekt. Dit was voor hem een reden om er mee te stoppen. We respecteren zijn keuze en we moeten verder.
Persoonlijk vind ik het echter jammer dat hij er mee gestopt is maar ik kan het wel begrijpen. Het werd hem ook niet makkelijk gemaakt door de spelersgroep. We hebben zelf een lastige groep en vooral de oudere jongens presteerden niet goed. Vaak krijgt een trainer dan de schuld maar ik vind dat je naar je zelf moet kijken. Ik heb geen trainer nodig om goed te presteren. Mede door aantal blessures heb ik ook nog niet mijn beste seizoen tot nu toe, dat moet ook beter!”
De vraag blijft nu wel: hoe nu verder en wat kunnen/mogen we nog verwachten van UNA dit seizoen? Brian:” Zoals ik al eerder zei moeten we eerst maar eens weg zien te komen van de degradatiezone. Dit gaat wel lukken want we hebben een te goed elftal om uiteindelijk in de problemen te komen. Persoonlijk weet ik niet of ik zelf nog voor de winterstop in actie kom omdat ik een scheurtje in mijn meniscus heb. Het is nu tot de winterstop proberen zoveel mogelijk punten te halen en dan gaan we de balans op maken. Zorgen dat we in de winterstop iedereen fit krijgen en dan kunnen we nog een hele leuke 2e seizoenshelft gaan draaien. We moeten wel beseffen dat het 5 voor 12 is en dat we gewoon punten moeten gaan halen!”
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?