Frank Weijers laat het achterste van zijn tong zien met een lach en een traan

Vandaag een voetbalverhaal met één van de grootste voetbaltalenten dat de voetbalvereniging UNA ooit heeft voortgebracht. Een jongen die reeds op jonge leeftijd in belangstelling stond van PSV en FC Eindhoven. Een jongen ook die daar niet op in ging en vervolgens op 15-jarige leeftijd al zijn debuut mocht maken in het vaandelteam van de toenmalige Veldhovense eersteklasser.

(Door Peter Bussers) Een man die vervolgens op pas 22-jarige leeftijd de overstap maakte naar het betaalde voetbal en furore zou gaan maken bij Helmond Sport. Een man ook die nog zou uitkomen voor RBC, Haarlem en FC Eindhoven en eventjes de overstap leek te maken naar de Eredivisie. Een man die ook nog in België zou gaan spelen en in de Eredivisie van het zaalvoetbal en na zijn voetbalcarrière succesvol was als coach. We hebben het hier over klasbak Frank Weijers.

 “Een loodzware periode”

Wat was het een heerlijke maandagmorgen. Een maandagmorgen waarop ik vertrok naar Veldhoven om een interview aan te gaan met voetbaldier Frank Weijers. Aangekomen in Veldhoven kreeg ik eerst een rondleiding door zijn mooie huis en belandde wij uiteindelijk in zoals Frank zelf aangaf; zijn ‘mancave’. Een mooie kleine ruimte die was gevuld met mooie voetbalherinneringen; shirtjes aan de muur, foto’s en prijzen. Verder stond er een klein barretje met wat barkrukken. Een perfecte plek eigenlijk om dat gesprek aan te gaan met een man die op het voetbalveld een beetje gek kon zijn en precies wist wat hij wilde, maar buiten dat veld een gevoelsmens was en is. Een man die in het twee uur durende interview het achterste van zijn tong durfde te laten zien en emotie durfde te tonen. Het werd een morgen met mooie verhalen en soms ietwat waterige ogen. Dat was de maandagmorgen, dat is voetbal, dat is Frank Weijers.

Frans Weijers
Frank kreeg de liefde voor het voetbal thuis met de paplepel ingegoten van zijn vader Frans. Drie jaar voor de geboorte van Frank, in 1967, verkaste Frans, die al op 15-jarige leeftijd mocht debuteren in het eerste elftal van Waalre, naar het Veldhovense UNA.

Hij wist zich daar direct te profileren en was zeer regelmatig doeltreffend. Frans maakte zoveel indruk dat hij in het seizoen 1968-1969 zou vertrekken naar Eerstedivisionist FC Eindhoven waar hij twee jaar voor zou gaan spelen. Het eerste jaar verliep desastreus, FC Eindhoven eindigde op een gedeelde vijftiende plaats waarna het het beslissingsduel tegen De Volewijckers verloor en FC Eindhoven zodoende afdaalde naar de Tweede Divisie.

In die Tweede Divisie werd FC Eindhoven vervolgens vierde en was Frans Eindhovens topscorer met tien doelpunten. Daarna keerde hij terug bij UNA.

Een eigen willetje
Frank was op dat moment vier jaar en was toen al altijd met de bal bezig. Elke middag na school een balletje trappen en op zondag mee met zijn vader naar het voetbalveld. Nee niet om voetbal te kijken, maar zelf te voetballen, als het kon de hele dag lang. Frank: “Daar lag voor mijn gevoel ook de basis waardoor ik het zo ver heb kunnen en mogen schoppen. Constant maar weer trainen op alles en nog wat. Ik voetbalde ook nooit met jongens van mijn eigen leeftijd, die wilden niet met mij voetballen en vonden mij te goed. Ik speelde vooral met en tegen oudere jongens en achteraf gezien is dat gewoon heel erg goed geweest voor mijn ontwikkeling.”

Op achtjarige leeftijd, eerder kon destijds niet, werd Frank vervolgens aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging UNA. Vanaf de allereerste minuut dat Frank zijn geel zwart tenue aantrok en zijn voetbalschoenen, wist hij iedereen en alles te overtuigen van zijn voetbalkunsten. Frank scoorde goal op goal en was simpelweg te goed. Daar waren ze bij UNA ook al heel snel achter gekomen, waardoor hij al snel in een hogere leeftijdscategorie werd geplaatst.

Frank was echter geen makkelijke jongen, althans op het voetbalveld dan. Thuis was hij eigenlijke een rustige, ingetogen jongen, maar als hij op dat voetbalveld stond dan gebeurde er iets met hem. Frank wist namelijk heel goed wat hij wilde en hoe het in zijn ogen moest.

 Frank: “Trainen was niet zo mijn ding. Natuurlijk prachtig hoe elke vrijwilliger zich inzette en laat ik ook duidelijk zijn dat ik daar dankbaar voor was. Maar eerlijk is eerlijk; ik was wel een klein klootzakje. Ik kreeg eens te horen; ‘we gaan eerst wat pieren uit de grond trekken’. Ik was er dan ook gelijk klaar mee en gaf aan dat hij dat zelf maar moest doen. Ik wilde voetballen, punt. Het was allemaal te speels naar mijn zin en ik was ook al veel verder dan de rest. Ik werd dan boos en ging dan ook naar huis. Ik had een buurjongen, die een paar jaar ouder was en daar leerde ik veel meer van, technisch gezien dan. ”

Zo stapte Frank vrij regelmatig het veld af wat overigens verder geen consequenties had voor de wedstrijden. De trainers wisten namelijk verdomd goed, dat Frank er elke wedstrijd weer genoeg in zou leggen.

Geen zin om naar Frankrijk af te reizen
Frank had zoals zo veel andere jongens de droom in het betaalde voetbal terecht te komen. Hij wilde zijn vader achterna. Die kans om een begin te maken aan die droom kwam ook al snel. Terwijl Frank speler was van de D1 meldde zich PSV namelijk bij de Familie Weijers. Frank mocht een drietal proeftrainingen meedraaien onder Jan Reker en wist ook daar te overtuigen. Hij mocht vervolgens ook mee naar Frankrijk, maaaaaaaar daar ging het mis!

Frank: “Ja het verliep allemaal prima bij PSV, maar om een trip naar Frankrijk te maken had ik geen zin in. Ik was thuis enig kind en was best papa’s en mama’s ‘kiendje’, een behoorlijk verwend nest. Ik had zoiets; ik voetbal hier en niet daar! Als ze het mij nu zouden vragen, zou ik meteen ja zeggen maar toen wilde ik gewoon thuis zijn. Thuis was belangrijk, was veilig, familie was en is belangrijk voor mij. Ik wilde niet weg ondanks de droom die ik dus had.”

Wel Eindhovens elftal maar geen Brabants elftal
Frank bleef dus bij UNA waar hij ook bleef schitteren. Zo werd hij logischerwijs ook vaak opgeroepen voor het Eindhovens elftal dat o.a ook wedstrijden speelde tegen het Kempisch elftal. Frank: “Ja, zo speelde je vaak met en tegen spelers van bv PSV. Ik weet nog wel dat we een keer tegen het Kempisch elftal speelde en dat Eric Viscaal toen een teamgenoot van mij was. Wij wonnen en ik scoorde drie keer. Waar ik op dat moment heel moeilijk mee kon dealen was dat Viscaal vervolgens werd opgeroepen voor het Brabants elftal en ik niet. Puur omdat hij bij PSV speelde. Ik heb toen ook meteen aangegeven dat ze mij niet meer hoefden uit te nodigen, ik kon het niet begrijpen en wilde het op dat moment ook niet begrijpen. Wat jij zelf ook al aan gaf; ik had een eigen wil en een eigen mening. Ik was, net als mijn vader, een beetje gek op het voetbalveld. Iets wat je in mijn ogen overigens ook wel nodig hebt om de top te bereiken.”

Op dat moment rijst dan denk ik ook bij iedereen de vraag: ‘Heb je er nu met terugwerkende kracht geen spijt van?’ Frank: “Nee spijt niet. Zo was ik nu eenmaal. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht waar ik zou zijn geëindigd als ik wel met PSV was meegegaan en ik ook vaker had getraind en gespeeld met spelers zoals Viscaal. Maar dat is allemaal achteraf, je weet het nooit. Ik ken genoeg spelers die ook bij PSV hebben gezeten, maar die het ook niet hebben gehaald. Bij PSV spelen is geen garantie dat je dan ook de top bereikt.”

Debuteren op 15-jarige leeftijd en interesse van FC Eindhoven
Geen PSV dus, geen Brabants elftal maar wel UNA 1. En misschien is dat nog wel een grotere prestatie. Frank speelde dus telkens een leeftijdscategorie hoger, maar ging toen op een gegeven moment van de C-Top direct naar de A-Top. Hij kreeg zelfs al wat speeltijd toebedeeld bij het eerste elftal dat destijds uitkwam op eerste klasse niveau. Een jaar later werd Frank definitief opgenomen in de selectie en kwam hij ook steeds meer aan spelen toe bij UNA 1, of zeg maar gerust heel vaak.

Tsja en als je als 16-jarige al wedstrijden mee mag spelen met het vaandelteam dan komt er logischerwijs ook interesse. Deze keer was het niet PSV maar FC Eindhoven dat interesse toonde in de jonge aanvaller. Frank: “Natuurlijk super mooi, zeker ook omdat mijn pa daar had gespeeld. FC Eindhoven wilde mij dan echter weer terug in de jeugd hebben en dat was iets wat ik zelf totaal niet zag zitten. Ik wist het zelf al wel, maar zoals altijd nam ik ook toen de definitieve beslissing in samenspraak met mijn pa.

Ik had toen al en eigenlijk altijd wel zoiets van; als ze mij echt willen, dan moeten ze met een contract komen. Dat geeft vertrouwen en geloof in iemand. Iemand als amateur binnenhalen komt bij mij persoonlijk niet goed over. Je hebt dan als speler ook altijd een achterstand. Iemand met een contract zullen ze simpelweg eerder opstellen, dat is mijn gevoel of misschien wel beter gezegd een feit.”

Kampioenschap voor UNA
Geen PSV, geen FC Eindhoven maar ´gewoon´ eersteklasser UNA voor de jonge talentvolle aanvaller. Frank wist genoeg indruk te maken maar kon niet voorkomen dat UNA in een vrije val terecht kwam. In het seizoen 1981-1982 kwam UNA nog uit in de Hoofdklasse, maar vier seizoenen later stond het ineens in de 3e Klasse te spelen. Maar liefst drie degradaties in vier seizoenen tijd en de terugkeer in de 3e Klasse na maar liefst ruim twintig jaar tijd.

De daaropvolgende jaren draaide UNA, met een productieve Frank Weijers binnen de gelederen, steevast in de top van de ranglijst. Tweemaal was er een derde plaats en tweemaal werd het tweede en werd het kampioenschap op een haar gemist.

Het seizoen 1989-1990 leek op eenzelfde manier af te lopen. Met nog één duel te gaan stond UNA één punt achter koploper Someren. UNA kreeg de nummer tien Liessel op bezoek terwijl koploper Someren de nummer vier Veloc zou ontvangen. Someren ging verrassend met 1-4 onderuit, terwijl UNA Liessel kleineerde (8-0) en dus de titel wist te pakken.

Frank: "Een ongelofelijk mooie dag was dat. Ik wist vooraf al dat het mijn laatste wedstrijd voor UNA zou gaan worden, ik was zo gebrand om het nog een keer te laten zien en daarnaast hadden wij dus ook nog kans op het kampioenschap. Ik zorgde zelf toen voor de 1-0 en was later ook verantwoordelijk voor de 7-0. Bij de overige zes doelpunten was ik ook telkens betrokken. Een heerlijke overwinning en een heerlijke wedstrijd voor mezelf. Vervolgens moesten we twintig minuten wachten op de uitslag bij Someren waarna het feest dus kon los barsten."

Frans Körver en Helmond Sport
Eindelijk weer een succesvol seizoen voor UNA, maar een nog mooier seizoen voor Frank zelf die dat jaar twintig keer doeltreffend was. In één van de thuiswedstrijden stond namelijk Frans Körver langs de lijn, die getipt was door de oom van Jeroen van der Schoot die toentertijd scout was van Helmond Sport. Deze had hem al regelmatig zien voetballen, op het veld en in de zaal want ook daar was Frank actief en eveneens een opvallende speler.

Frank: “Ja misschien zullen mensen het niet verwachten, maar ook in de zaal kon ik goed vooruit. In mijn ogen zelfs beter dan op het veld. Ik speelde al vanaf mijn twaalfde t/m mijn zestiende in de zaal bij Incomba, bestaande uit een echte vriendengroep. Ouders kwamen daar ook altijd kijken en raakten door het zaalvoetbal ook goed bevriend met elkander. Sterker nog; er werden vriendschappen voor het leven opgebouwd.

We speelden de wedstrijden altijd op een zondagmorgen competitie en wisten zelfs een keer Nederlands kampioen te worden met dat team.” Maar zoals eerder aangegeven stond op een gegeven moment de trainer van Helmond Sport, Frans Körver, langs de lijn. Frank speelde een verre van goede wedstrijd, maar wist met één actie de wedstrijd te beslissen en Körver te overtuigen van zijn voetbalkunsten.

Frank: “Het was inderdaad geen beste wedstrijd, maar in de slotfase ging ik een actie aan, wist vier à vijf man te passeren en scoorde vervolgens het enige doelpunt in dat duel. Op maandagmorgen kreeg ik vervolgens een telefoontje van Körver waarin hij aangaf diezelfde middag nog een gesprek aan te willen gaan met mij. Tevens zei hij tegen mij: ‘Frank die goal die je gisteren maakte die ga jij ook in het betaalde voetbal maken’.

Dit gaf mij wel zo’n enorm goed gevoel. Kijk ik was toen al tweeëntwintig en had het betaalde voetbal eigenlijk al uit mijn hoofd gezet. Maar ineens sprak ik Iemand die echt in mij geloofde. Op dat moment maakte het mij ook niets uit wat voor contract het zou worden, het waren de woorden die het hem deden!”

Tien kilo te zwaar en afzien
Frank was niet de enige speler die de overstap maakte van een amateurvereniging naar Helmond Sport. Zo kwam o.a. keeper Rein van Duijnhoven over van LONGA, John Heijster en Marcel Boelaars over van Geldrop en Jan Martens van Handel. Het was een leuke mooie hechte (vrienden)groep en wat achteraf zou blijken ook een succesvolle groep.

Een prachtig jaar dus, overigens wel met een minder goed begin. Frank verrichte zelf namelijk wel wat trainingsarbeid in de zomer, maar was simpelweg een tien kilo te zwaar bij aanvang van het seizoen. En dat heeft hij ook gemerkt. In de voorbereiding ging de groep namelijk op trainingskamp in Luxemburg en Duitsland. Natuurlijk prachtig om een keer mee te mogen maken, maar wat was het afzien!

Frank: “Haha ja dat kun je wel zeggen.  Weet je ik heb bij UNA nooit echt mijn ware voetbalkarakter hoeven te laten zien. Heel veel mensen dachten aanvankelijk dat mijn karakter niet goed was. Ik was in delen van de wedstrijd best wel onzichtbaar, maar zodra ik de bal kreeg dan gebeurde er wel iets. Ik begon dan te dribbelen en wist van daaruit ook vaak doeltreffend te zijn.

Bij Helmond Sport was dat anders. Ik had betere/gelijkwaardige spelers om mij heen, was bij aanvang van het seizoen conditioneel zeg maar gerust enorm zwak, had het fysiek zwaar en was dus zelf ook te zwaar. Het enige geluk toen, was dat ik niet de enige was op dat moment, want ook de andere spelers die van een amateurvoetbalvereniging waren overgekomen hadden het enorm zwaar. Hierdoor kreeg ik voor mezelf meer tijd om mij beter aan te passen.

Toch bleef het zo enorm zwaar. We trainden drie keer op een dag, iets wat ik totaal niet gewend was. Ik weet nog dat het zo warm was en dat ik een keer na de laatste training niet één, niet twee, maar drie colaatjes pakte. Zo’n enorme dorst. De volgende morgen kwam dat ook in de bespreking terug. Gelukkig niet bij naam maar er werd wel aangegeven dat er mensen bij zaten die te zwaar waren en die dan ook nog drie colaatjes durfden te nemen. Ik wist genoeg, ik werd zo klein.

Ik weet ook nog dat ik naar mijn pa belde om te laten weten hoe het ging. Ik zei: ‘Hij is hartstikke gek geworden, dit is niet normaal wat we hier moeten doen. Ik ben totaal naar de klote’. Mijn pa dacht dat ik naar huis wilde en besloot daarop naar Trier te rijden, waar we op dat moment waren. Haha, toen ik hem zag zitten dacht ik; wat is dit nou? Maar dit gaf ook aan hoe het bij ons in de familie ging en wat hij allemaal voor mij heeft gedaan en betekent.”

Scoren bij debuut
Helmond Sport had destijds vier aanvallers ter beschikking namelijk Jürgen Streppel, Patrick Kraus, Geert Braems en dus Frank Weijers. Daar Helmond Sport het 4-4-2 systeem speelde leek Frank buiten de boot te gaan vallen omdat Streppel en Kraus voor coach Körver zekerheidjes waren. Frank had echter het geluk dat Streppel geschorst was voor het eerste competitieduel waardoor hij direct in de basis mocht beginnen. Het werd een onvergetelijke avond voor de 22-jarige aanvaller uit Veldhoven.

Helmond Sport nam het voor 2500 toeschouwers op tegen BVV Den Bosch, dat in het voorgaande jaar was gedegradeerd uit de Eredivisie. De Bosschenaren kwamen op slag van rust op 0-1. Direct na rust kwam Helmond Sport op gelijke hoogte door…….jawel Frank Weijers, wat het 1000ste doelpunt betekende voor Helmond Sport in het betaalde voetbal. Het werd nog allemaal mooier want ruim een kwartier voor tijd zorgde Patrick Kraus vervolgens voor de 2-1 en de uiteindelijke zege.

Contractverlenging en tweede plaats topscorerslijst
Frank Weijers maakte indruk met zijn tomeloze inzet en werd al snel een publiekslieveling. Hij was een kwelgeest voor elke verdediging en maakte snel naam. In het tweede competitieduel uit tegen Excelsior werd hij matchwinnaar (0-1) en ook in zijn vierde duel thuis tegen FC Dordrecht was hij doeltreffend. Na een gelijkspel uit tegen FC Eindhoven, liet hij in het gewonnen thuisduel tegen VC Vlissingen het net tweemaal bollen en was hij gedeeld tweede op de topscorerslijst. Vijf doelpunten in zes wedstrijden.

Tsja hoe raar kan het leven lopen. Zo sta je nog als 22-jarige in de 3e Klasse te spelen en ben je enkele maanden later een ‘bekende speler’, speel je dus in het betaalde voetbal en  sta je op de topscorerslijst achter Ton Cornelissen van NAC, maar sta je bv boven Pierre van Hooydonk (RBC),  Jack de Gier (Den Bosch) en Jurrie Koolhof (De Graafschap).

Frank: “Ja het was ongelofelijk wat er allemaal gebeurde. Zes keer scoren leverde mij ook direct een nieuw contract op. Het was een prachtige tijd. Sowieso heel die periode bij Helmond Sport. Ik durf nu achteraf ook wel te zeggen dat ik nooit bij Helmond Sport weg had moeten gaan. Helmond Sport was mijn club, daar hoorde ik. Hard werken, niet zeiken maar poetsen. Genieten, gezellig samen zijn, alles stond mij daar aan. Helmond Sport paste voor 100% bij mij.”

Tweede vader
Frank, die dat eerste seizoen met Helmond Sport knap vijfde zou eindigen en clubtopscorer zou worden met zestien doelpunten (elfde op de topscorerslijst), had het dus geweldig naar zijn zin bij Helmond Sport en dat had hij voor een groot gedeelte te danken aan zijn coach Frans Körver. Vanaf het eerste minuut voelde hij het vertrouwen van de Limburger. De eerste woorden die hij zei zal Frank ook nooit meer vergeten. Körver had niet alleen geloof in zijn pupil, maar was bovendien ook een tweede vader.

Frank: “Frans was degene die mij een kans heeft gegeven, die mij begreep. Hij wist wat er door mij heen ging. Zeker op het moment dat mijn vader en moeder in scheiding lagen. Je weet op zo’n moment dan niet wat je overkomt, zeker daar familie voor mij/ ons dus zo enorm belangrijk is. Het is dan fijn om iemand te hebben waar je er mee over kunt praten en dat kon ik met Frans. Frans ontfermde zich echt over mij en was als een tweede vader. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.”

Frank zou in totaal drie seizoenen spelen voor Helmond Sport waarvan twee seizoenen onder coach Frans Körver. In die twee seizoenen startte Frank zeventig van de vijfenzeventig wedstrijden in de basis, mocht hij vijf keer invallen en miste hij slechts één duel. In die vijfenzeventig wedstrijden kwam Frank tot maar liefst drieëndertig doelpunten.

Betaald voetbal inruilen voor amateurvoetbal….of toch niet
In het seizoen 1992-1993 ruilde Körver Helmond Sport in voor VVV en kwam Henk Rayer. Het zou geen succes worden. Rayer werd in februari ontslagen en Helmond Sport zou uiteindelijk dertiende worden. Het was ook niet het seizoen van Frank, die deze keer ‘slechts’ tot zeventwintig wedstrijden zou komen en acht doelpunten.

Frank: “Het derde seizoen was een minder leuk seizoen. Wij bivakkeerde in de onderste regionen en zelf kreeg ik ook wat met blessures te maken. De klik die wij in de eerste twee jaar hadden was eigenlijk weg. Spelers vertrokken, Frans Körver vertrok en Rayer kwam. Ik had daar ook gewoon niet zo de klik mee. Op een gegeven moment moet je dan een beslissing maken wat te doen. Ik heb in die jaren bij Helmond Sport ook altijd nog gewerkt en wilde mij ook door ontwikkelen. Ik wilde op een goede manier weer het bedrijfsleven in kunnen, want ik had echt wel het besef dat dat vroeg of laat zou gaan gebeuren

UNA bood mij toen eigenlijk die gelegenheid, of deden mij althans een voorstel. Ik zou dan ook terugkeren bij UNA, echter kwam er een kink in de kabel, iets waar de voetbalvereniging toen niets aan kon doen. Het bedrijf waar ik zou gaan werken kon de afspraak niet nakomen. Er was teveel onzekerheid en daarvoor wilde ik mijn betaald voetbal carrière niet opgeven.”

Een nieuw avontuur bij HFC Haarlem
Wat nu te doen? Zou er nog iets komen? Ja was het antwoord. Eveneens eerstedivisionist Haarlem nam op een gegeven moment contact op met Frank om een gesprek aan te gaan. Haarlem had verregaande interesse in de goalgetter, maar dat zou ook betekenen dat hij elke dag richting Haarlem zou moeten rijden of zelfs daar zou moeten gaan wonen. Daarop had Frank toentertijd zijn antwoord wel klaar!

Frank: “Haha, ja, ik zei: dat ga ik echt niet doen  Ze wilden dat ik daar op een soort van vakantiepark zou gaan zitten. Dat ik er op maandag naar toe zou rijden om daar dan twee dagen te blijven. Woensdag terug en dan donderdag en vrijdag weer naar dat park toe. Ik zag het echt niet zitten. Ik woonde net samen en we hadden net een huisje gekocht in Veldhoven. Nee voor mij was het simpel; dat was niet wat ik wilde. Ik heb ook altijd zoiets gehad van: mocht ik echt gaan verhuizen dan moet er ook een goed contract klaar liggen, moet ik ook echt het gevoel hebben dat er vertrouwen en geloof is in mij. Dat vond ik toen niet het geval.”

Haarlem zag Frank toch graag komen, toen als opvolger van Piet Keur, en kwam toen met een oplossing.. Op maandag en dinsdag zou hij met Willem II gaan meetrainen en op donderdags en vrijdag zou hij dan naar Haarlem afreizen. Op zaterdag zou dan hij vervolgens rechtstreeks naar de te spelen wedstrijden toe rijden.

Frank presteerde ook in Haarlem prima en deed waar hij altijd goed in is geweest; doelpunten maken. In zijn tweede duel uit tegen RBC wist hij voor het eerst het net te vinden dat seizoen. Uiteindelijk zou hij veertien keer trefzeker zijn voor de uiteindelijke nummer vijftien Haarlem, wat goed was voor een gedeelde tien plek op de topscorerslijst. Haarlem wilde Frank ook maar al te graag behouden, maar de aanvaller besloot anders.

Frank: “Haarlem was het gewoon niet voor mij. Ik was de sfeer ook bij Helmond Sport gewend. Eerst lekker bikkelen en dan na de wedstrijd nog heerlijk samen zijn. In Haarlem lag dat totaal anders. Na amper een uur was iedereen al vertrokken en dan zat ik daar nog alleen als Brabander die ook nog een rit van twee uur voor de boeg zou hebben. Nee dat stootte mij enorm tegen het hart.

Maar er was meer. FC Utrecht toonde namelijk interesse in mij, alleen konden FC Utrecht en Haarlem er toen niet uitkomen. Daar was ik best woest om en baalde ik ook enorm van. Zo zie je ook maar dat dat wereldje ook heel vies en eng kan zijn.”

Op naar België
Er zou een nieuw avontuur volgen in België bij Dessel Sport. Het gevoel dat Frank bij Helmond Sport had, kreeg hij ook bij de Belgische vierdeklasser (nu 4e Divisie Nederland). Er was een direct een klik en nog voor aanvang van het seizoen kreeg Frank te zien waar hij mee te maken zou gaan krijgen. Op 10 juni 1994 trouwde Frank namelijk en hij besloot dan ook een delegatie van Dessel Sport uit te nodigen op de receptie. En dat heeft hij geweten!

Het bleef niet alleen bij de receptie, nee ze bleven tot in de late uurtjes. Frank: “Haha, ja dat was geweldig. Het was zo gezellig bij de receptie, dat ik zei dat ze langer mochten blijven. ’s Morgens belde de voorzitter mij toen op. ‘Amaai, amaai, wat was het toch gezellig’ kreeg ik te horen. Vervolgens zei hij dat hij wel een probleempje had; hij was namelijk zijn kunstgebit verloren/kwijt geraakt hahaha.”

Frank zou in totaal twee seizoenen uitkomen voor Dessel Sport. Twee succesvolle jaren waarin het team wist te promoveren van de 4e Klasse naar de 3e Klasse Nationaal. Frank werd daar ook tweemaal topscorer van die klasse met 25 en 22 doelpunten.

Sentiment FC Eindhoven
Frank had het dus geweldig naar zijn zin en maakte furore. Hij stond regelmatig in de dagbladen aldaar. Zo ook toen hij in een wedstrijd, die in 0-6 eindigde, driemaal voor rust en driemaal na rust wist te scoren. Het leverde automatisch ook weer interesse op, ook vanuit Nederland. Deze keer was het FC Eindhoven dat aan de deur klopte.

Frank: “Weet je ik wilde eigenlijk helemaal niet weg, maar FC Eindhoven wilde mij zo graag. Daarnaast speelde ook absoluut mee dat mijn pa daar natuurlijk ook heeft gespeeld. Ik wilde hem ook trots en blij maken en dit was voor mij de kans om dat te doen.”

Het leverde niet op waarop hij had gehoopt. Frank werd gepositioneerd aan de zijkant, iets wat hij totaal niet ambieerde. Frank was niet happy en kwam pas in zijn tiende competitiewedstrijd voor het eerst tot scoren. Die wedstrijd stond toen overigens misschien wel symbool voor dat seizoen; het was het net allemaal niet. FC Eindhoven kwam met 3-0 voor tegen Telstar en speelde uiteindelijk nog 3-3.  Uiteindelijk zou Frank uitkomen op negen doelpunten. Vijf van die negen doelpunten maakte hij toen in de laatste tien wedstrijden.

Het tweede seizoen verliep zowaar nog dramatischer. Frank liep in de voorbereiding al een ernstige blessure op wat hem lange tijd aan de kant hield. In november begon hij weer langzaam met trainen, waarna trainer Willem Leushuis hem graag bij de wedstrijdselectie wilde halen in het bekerduel uit tegen SC Heerenveen. Frank: “Ik was er voor mijn gevoel nog niet klaar voor, maar dan doe je het toch maar vanwege de smeekbede en om de groep niet in de steek te laten.

Maar nogmaals het gevoel was niet goed. In aanloop naar de tweede seizoenshelft wilde Leushuis vervolgens een gesprek met mij. Hij pakte de VI erbij en liet mijn statistieken zien van de verenigingen waarvoor ik ook had gespeeld. Hij vroeg zich af waarom ik dit niet bij FC Eindhoven kon brengen. Ik was echt met stomheid geslagen. ‘Meent u dit?’ vroeg ik hem. Ik kon het gewoon niet geloven en moest hem uitleggen dat ik een speler ben voor het 4-4-2 systeem, geen buitenspeler ben en dat ik buiten dat ook een tijd geblesseerd was geweest.

Op dat moment was het eigenlijk ook klaar voor mij en met mij. Voor mij persoonlijk is het ook één van de slechtste trainers die ik ooit gehad heb.”

Het plezier en de doelpunten terug bij RBC
Frank, die in het laatste seizoen bij FC Eindhoven slechts een keer tot scoren kwam, was het plezier kwijt en wilde het graag hervinden. Dat deed hij bij eveneens eerstedivisionist RBC uit Roosendaal. Frank vormde daar samen met John Lammers het aanvalskoppel en was weer helemaal happy.

Dat was ook te zien aan de cijfers, althans bij die van Frank dan. RBC zelf werd namelijk slechts twaalfde dat seizoen, maar Frank wist in de eerste acht wedstrijden al zes keer te scoren. Samen met zijn aanvalspartner Lammers zorgde hij uiteindelijk ook voor de helft van de totale productie.

RBC had ook iets weg van zijn eerdere tijd bij Helmond Sport. Het harde werken, de sfeer en de gezelligheid na de wedstrijd. Dat was ook iets waar hij naar op zoek was. Geen reden om weg te gaan zou je zeggen. In november echter zocht Helmond Sport alweer contact met Frank en in december nog een keer. Het streelde Frank enorm maar dan nog. Frank hoefde niet perse weg, maar wilde wel graag praten met RBC en tevens het gevoel krijgen dat ze ook echt met hem verder wilde. Dat gebeurde niet.

Frank: “Ik ben gewoon iemand die zegt wat die denkt, die weet wat hij wil. Ik ben ook iemand die duidelijkheid wil hebben, ik wil weten waar ik aan toe ben. Niet zeveren over alles en nog wat, daar koop ik niets voor en geeft mij ook geen rust. Ik hoefde inderdaad niet weg, maar ik kreeg niet waarop ik hoopte en besloot daarom een besluit te nemen en te verkassen naar Helmond Sport.”

“Ik heb niet gebracht wat ik wilde en moest brengen”

Op 19 augustus 1990 speelde de aanvaller uit Veldhoven zijn eerste wedstrijd voor Helmond Sport, waarin hij dus ook wist te scoren. Bijna negen jaar later, op 13 augustus 1999, keerde hij terug op De Braak en wist hij direct in zijn eerste (thuis)wedstrijd tegen FC Groningen opnieuw doel te treffen. Hoopgevend zou je zeggen voor de toen 32-jarige aanvaller. Niets was minder waar.

Frank kreeg steeds vaker last van fysieke problemen en kon simpelweg niet overtuigen. In de 49 wedstrijden die hij zou gaan spelen voor Helmond Sport kwam de Veldhovenaar ‘slechts’ tot twaalf doelpunten.

Frank: “Wat ik eerder al aangaf; ik had nooit bij Helmond Sport weg moeten gaan. Helmond Sport was gewoon mijn club. Daar wilde ik prijzen pakken, eeuwig topscorer worden, ik wilde naam maken daar, de meeste wedstrijden hebben op mijn naam en dat is mij niet gelukt en dat vind ik zo ontzettend jammer. De laatste twee seizoenen, mijn afscheidsjaren van het betaalde voetbal, waren echter gewoonweg teleurstellend. Ik heb niet gebracht wat ik moest brengen, zo eerlijk moet je dan ook zijn. Dat Helmond Sport na twee jaar mijn contract niet verlengde was dan ook niets meer dan terecht. Mijn lichaam was eigenlijk ook wel een beetje op

Ja en dat weet je eigenlijk dat het er op zit. Spijtig. Tegelijkertijd ben ik echter ook wel trots wat ik uiteindelijk nog allemaal heb bereikt en mee heb mogen maken. Het zijn herinneringen voor het leven die ze mij niet meer afnemen. Mooie hoogtepunten zoals bv het spelen tegen een nog piepjonge Ruud van Nistelrooy die destijds bij FC Den Bosch speelde. Ik weet nog dat we toen uit met 0-3 wonnen en ik drie keer scoorde.

Een ander hoogtepunt is bv het spelen in een vol stadion tegen PSV met Romario binnen de gelederen. PSV zou korte tijd daarna moeten aantreden tegen Feyenoord en wij kregen de opdracht hetzelfde systeem als Feyenoord te spelen. Geweldig, zeker ook omdat wij met 2-1 wisten te winnen en ik de winnende maakte.”

Kort avontuur bij Lille en terugkeer op het oude nest bij UNA
Na Helmond Sport volgde nog een kort avontuur bij het Belgische Lille, dit om de sfeer proberen terug te krijgen zoals hij die eerder heeft mogen beleven bij Dessel Sport. Het bleek een vergissing, niets leek op wat hij bij Dessel heeft mogen mee maken en na een half jaar verliet hij de Belgische vereniging om terug te keren op de plek waar het allemaal begon voor Frank, namelijk UNA.

Frank: “Dat was misschien wel één van de minste beslissingen die ik heb gemaakt.. Ik heb daar helemaal niet meer gebracht wat ik moest brengen. Ik ging van vier keer in de week naar twee keer in de week trainen, terwijl ik van mijn lichaam meer moest doen, maar minder deed. Ik kwam vervolgens tot spierblessures, mijn lichaam was helemaal op, het was klaar.”

Desondanks beleefde de toen 35-jarige aanvaller nog wel enkele hoogtepunten bij UNA. Zo speelde het in het seizoen 2002-2003 in de KNVB-beker in de poulefase tegen Helmond Sport, FC Den Bosch en Geldrop. UNA verloor haar eerste wedstrijd met 0-1 tegen Helmond Sport, maar was daarna wel te sterk voor Geldrop en FC Den Bosch. Geldrop werd met 2-0 verslagen en FC Den Bosch 0-1. Alle doelpunten kwamen toen op naam van …….jawel…..Frank Weijers. In de tweede ronde werd UNA vervolgens uitgeschakeld door RKC Waalwijk.

Negen maanden later was UNA vervolgens wel succesvol in de districtsbeker door in de finale Hoek met 1-0 te kloppen. Frank was deze keer niet de doelpuntenmaker maar de aangever.

Even rust en weer verder
Na zijn actieve voetbalcarrière deed Frank een stapje terug om samen met zijn vader een huis te gaan bouwen. Tijdens die periode werd hij al regelmatig door verenigingen gepolst om in het voetbal terug te keren als coach. Frank had namelijk al de papieren UEFA B en C, welke hij had behaald tijdens zijn periode bij FC Eindhoven.

Frank ging er vooralsnog niet op in, maar zoals ze altijd zo mooi zeggen; het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een jaar ging hij dan ook aan de slag bij UNA 2 waar hij zeer succesvol was. Drie jaar op rij werd hij met zijn team kampioen, maar het absolute hoogtepunt vormde toch wel het Nederlands kampioenschap.

Na UNA 2 volgde een reeks van ploegen. Zo was hij trainer van Bladella, Brabantia, De Valk, Deurne, SBC, Valkenswaard en Marvilde. Met Bladella, SBC, Brabantia, De Valk en Marvilde wist hij een periodekampioenschap te pakken. Met de laatste drie genoemde ploegen pakte hij ook nog eens één of meerdere kampioenschappen.

Familie o zo belangrijk
Frank begon zijn trainerscarrière dus bij Bladella, waar hij het super goed naar zijn zin had en tot op de dag van vandaag nog goede contacten onderhoudt en soms bezoekt. Hij was op zijn plek, zo happy en dus ook succesvol. Maar zoals eerder aangegeven staat zijn familie op plek nummer één, gaat zijn familie boven alles en dat was dan ook de reden waarom hij ondanks zijn geluk Bladella toch ging verlaten.

De schoonvader van Frank, lid van de Brabantia-familie, was op dat moment namelijk in zeer slechte gezondheid en was ook niet meer te behandelen. Frank wilde daarop maar één ding en dat was tegen hem zeggen: ‘ik ga trainer worden van jouw club en ga ze kampioen maken’. Hopende ook dat hij dat nog mocht meemaken. Frank was dan ook enorm trots zijn schoonvader mede te delen dat hij de job had gekregen bij Brabantia. Het was een prachtig mooi moment, voor hem, zijn vrouw, voor heel de familie.

Frank hield ook woord en werd direct in zijn eerste jaar kampioen in de 2e Klasse. Het jaar daarop pakte het een periode in de 1e Klasse, gevolgd door een nieuw kampioenschap in het derde jaar. Jammer genoeg kon zijn schoonvader dit allemaal niet meer meemaken en kwam hij te overlijden. Alle emoties kwamen eigenlijk bij elkaar in die jaren. Heel veel verdriet, trots maar ook blijdschap. Blij om het kampioenschap te kunnen pakken voor zijn schoonvader en zijn vrouw, voor zijn familie.

Een loodzware periode
De periode bij Brabantia was er dus één om nooit meer te vergeten, maar dat was die bij Marvilde ook. Het was een regelrechte rollercoaster waar Frank in terecht kwam. Het eerste jaar was er volop vreugde en heerste er een trots gevoel vanwege het behaalde kampioenschap.

Het tweede jaar daarentegen eindigde in mineur, eindigde eigenlijk beter gezegd in een hel. Marvilde vocht tegen degradatie, maar kon niet voorkomen dat het de nacompetitie in moest. In die nacompetitie trok het zich vervolgens terug. Triest, maar niet zo triest wat er nog allemaal meer gebeurde in de maanden daarvoor en daarna.

Eind maart werd het competitieduel Marvilde-Nemelaer namelijk in de rust gestaakt nadat Frank halverwege het duel onwel was geworden.

Frank: “Ik heb destijds niets voelen aankomen. Ik voelde mij niet ziek of zo en ging gewoon naar de club. Ik weet wel dat wij een belangrijke pot speelde tegen Nemelaer en ik weet ook dat ik dan wat meer gespannen kan zijn dan normaal. Maar dat was het dan ook. Na de bespreking echter ging ik mij wel slechter voelen. Na ongeveer tien minuten spelen wilde ik opstaan, maar merkte ik dat ik dat niet kon. Ik voelde mij beroerd en echt slecht. Bij rust gaf ik mijn assistent al aan dat het echt niet goed ging. Hij zou de bespreking op zich nemen en ik besloot in de masseurruimte op een tafel te gaan liggen. Mijn hartslag zat in mijn keel, was enorm hoog.

Na een poosje te hebben gelegen leek het wat beter te gaan en wilde ik ook opstaan. Meteen ging het echter weer mis en leek ik flauw te gaan vallen. Mijn hartslag was weer zo hoog en mijn schoonzoon, die er bij was komen staan en een speler van mijn team was, belde daarop meteen 1-1-2. Ik gaf nog aan: ‘Hoeft niet, komt goed, we gaan de drie punten pakken’. Stiekem wist ik wel beter. De schrik zat er ook goed in en uiteindelijk werd ik met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen werden er allerlei onderzoeken gedaan, maar gelukkig kwam daar niets ernstig uit en mocht ik op zondagavond rond elf uur ook naar huis. De schrik bleef er echter wel heel erg in zitten en ik voelde mij in die week ook zo enorm slap en vermoeid. Zo raar om te ervaren. Ik moest weer alles langzaam opbouwen en kreeg in de maanden daarna nog tal van onderzoeken. Alles moest worden uitgesloten dus je kunt wel voorstellen dat het best een angstige en behoorlijk heftige periode was.”

Het was overigens niet het enige waarmee Frank kreeg te dealen. Ruim anderhalve maand nadat hij onwel was geworden stortte zijn wereld compleet in. Hij kreeg namelijk te horen dat zijn vader ernstig ziek was. Het nieuws kwam kei en keihard aan, maar toch wist Frank snel de knop om te draaien.

Frank: “Ja gelukkig wel. Het nieuws was natuurlijk verschrikkelijk, maar ik wist wat ik moest en wilde doen. Mijn pa heeft namelijk zoveel voor mij betekent. Door hem en mijn ma hebben ik hele mooie dingen mogen meemaken en kunnen bereiken en daar ben ik ze zo ongelofelijk dankbaar voor. Het is in woorden niet uit te drukken. Zij hebben altijd met alles voor mij klaar gestaan en ik vind nu dan ook dat het mijn beurt is om klaar te staan voor mijn pa. En geloof me; dat ga ik ook doen ook!”

‘Mijn grootste overwinning’

Frank liet zien uit welk hout hij gesneden was en hoe sterk hij was. Hij nam de zorg van zijn vader op zich en werkte ondertussen ook aan zijn eigen herstel. Het was niet altijd even makkelijk maar Frank had meerdere doelen welke hij wilde bewerkstelligen. Zo was er dus de zorg voor zijn vader en maar wilde hij ook de halve marathon gaan lopen.

Onder toeziend oog van zijn vrouw, kinderen, zijn pa, familie en vrienden wist hij de halve marathon van Eindhoven vorig jaar oktober te voltooien in één uur en negenenvijftig minuten. Het was een prachtige dag, vol trotse mensen.

Frank: “Ik heb die dag zo enorm genoten. Het was zo mooi om te zien. Al die bekenden die bij de finish stonden te wachten. Het was voor mij ook een heel emotioneel moment, deels dus door de aanwezigheid van die mensen, maar ook omdat ik zo trots was op mezelf dat ik dit in slechts enkele (zware) maanden tijd wist te realiseren. Het was voor mij één van mijn grootste overwinningen ooit!”

Scout bij PSV
Inmiddels is Frank ook teruggekeerd in het voetbalwereldje. Momenteel is scout hij voor PSV bij de leeftijdscategorie tussen de 15 en 18 jaar voor de bvo´s. Het doet hem goed weer op het voetbalveld te staan en verenigingen te bezoeken, waar hij voorheen ook kwam. Heerlijk weer een gesprek aan te mogen knopen.

Wat er in de toekomst gaat gebeuren of wat ik echt zou willen, weet ik nog niet. Dat blijft nog even afwachten. Het enige wat ik nu echt wil is zorgen voor mij pa. Er voor hem zijn zoals hij er ook altijd voor mij was, want dit heeft hij dubbel en dwars verdiend!”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.