Erik Schaeken: “Het was een lastig besluit om te stoppen als voetballer”

(Door Nick Dierckx) Als speler maakte hij bij zijn clubs louter hoogtepunten mee. Op seniorenniveau bij FC Eindhoven, De Valk, RKSV Heeze, Sterksel en Valkenswaard streed hij altijd voor de prijzen. Als trainer wil Erik Schaeken die positieve flow doortrekken. Komend seizoen gaat hij aan de slag als hoofdtrainer bij VV Maarheeze. Het wordt zijn eerste volwaardige seniorenklus als hoofdtrainer, waar hij eerder bij Sterksel de functie van trainer/speler bekleedde en momenteel hoofdtrainer van de 19-1 van SV Valkenswaard is.

Jeugd
Nog voordat hij officieel op voetbal mocht, was hij al de hele dag in de weer met de bal. Niet veel later sloot hij op vierjarige leeftijd aan bij de jeugd van Sterksel, het dorp waar hij geboren en getogen is. Nadat er bij Sterksel te weinig jeugd was, ging hij bij DOSL voetballen. Daar viel hij al snel op bij verschillende profclubs. Hij kiest uiteindelijk voor de jeugdopleiding van PSV, waarmee een droom uitkomt. “Iedere jongen wil daar voetballen,” vertelt Schaeken (35) aan de telefoon. “Op een ongelukkig moment midden in het seizoen in de C1 liep ik echter een dubbele armbreuk op.” Mede door dat moment gaat hij na vier seizoenen in het rood-wit naar de jeugdopleiding van FC Eindhoven.

Bij FC Eindhoven doorloopt hij alle jeugdelftallen en maakt hij zijn debuut in het betaald voetbal. Hij speelt vijftien wedstrijden in de eerste divisie en onder meer een bekerwedstrijd in de tweede ronde van de KNVB Beker tegen Vitesse (4-2 winst, red.). “Ook heb ik twee keer tegen PSV mogen voetballen in mijn tijd bij FC Eindhoven, de Lichtstadderby. Dat is gewoon prachtig.” Nadat een profcontract uitblijft, vertrekt hij naar De Valk, de club waar zijn vader jarenlang actief was. “Ik woonde dichtbij het sportpark en ging dan op het fietsje of te voet naar de club. Ik heb uiteindelijk zes jaar in het eerste gevoetbald waaronder meerdere jaren als aanvoerder. Het was een geweldige tijd.” Enkele jongens -waarmee hij in 2008 in het eerste elftal van De Valk begon- stopten echter of gingen ergens anders voetballen. Schaeken zelf vertrok in het seizoen in 2014 naar RKSV Heeze. Bij RKSV Heeze speelde hij twee seizoenen met zijn vrienden uit zijn zaalvoetbaltijd, totdat een telefoontje uit zijn dorp Sterksel hem een nieuw avontuur bracht. “Een aantal maten uit mijn vriendengroep vroeg of ik trainer/speler wilde worden bij Sterksel. Ik had hier wel oren na en ben op gesprek gegaan.

Uiteindelijk heb ik er twee jaar lang met enorm veel passie en plezier gespeeld en als trainer gewerkt. Toch begon het voetballen op een hoger niveau weer te kriebelen.” Hij werd benaderd door SV Valkenswaard, dat samen met hem wilde promoveren naar de tweede klasse. In het eerste jaar lukte dat. “Dit is mijn derde jaar bij deze fantastische club en hoop er later als hoofdtrainer nog eens terug te keren.”

Lastig
Met pijn in het hart besloot Schaeken om zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. “Het was lastig om op deze manier mijn voetbalcarriere te moeten eindigen. Zeker nu met corona. Normaal zou je zeggen: we maken er een mooie afsluiting van hier bij Valkenswaard. Het is zeker jammer dat ik het op zo’n manier moet afsluiten, maar ondanks dat hoop ik toch nog een aantal wedstrijden in de komende maanden te mogen spelen. Ik was in het vorige en lopende seizoen al langer aan het twijfelen of ik volledig voor het trainerschap wilde gaan. Ik heb het goed naar mijn zin bij Valkenswaard, maar met de diploma’s (UEFA C en B) die ik heb, wil ik als hoofdtrainer aan de slag. Dan kom je op een tweesprong terecht: wil ik nog een of twee jaar voetballen of wil ik het trainerschap in. De keuze is uiteindelijk gevallen op het trainerschap.

Nadat hij de keuze heeft gemaakt om zich volledig te richten op het trainerschap, begint het zoeken naar een gepaste club. “Ik had de ambitie om een leuke club te treffen die op een redelijk niveau actief is. Ik ben met meerdere clubs in contact geraakt. Uiteindelijk is de keuze gevallen op Maarheeze. Ik woon zelf ook in Maarheeze en werk als leerkracht in groep 7-8 op de Odaschool in Weert. Het is makkelijk te combineren, echt ideaal: lekker dichtbij, een goede club, goede jeugd en de gesprekken met de mensen van de club waren top.”

Het enthousiasme van Schaeken voor zijn nieuwe klus is door de telefoon te voelen. “Ik heb er superveel zin in. We willen met zoveel mogelijk jongens uit het eigen dorp spelen. Het moet een herkenbaar team worden. Daar trek je uiteindelijk ook de supporters mee.  Als er aanwas van onderaf is, moet je daar als club zijnde op inspelen. Gelukkig hebben ze dat bij Maarheeze goed op de rit: de jeugd zit in de lift. Ook keren er drie jongens -die nu nog buiten het dorp voetballen- terug.  Ralf van Beek (De Valk), Sjors Bukkems (SV Valkenswaard) en Jordi van Zon van SV Budel. Deze drie spelers geven de selectie de benodigde kwaliteitsinjectie.

Ambitie
Aan ambitie ligt het bij de nieuwbakken trainer niet. “Als sporter wil je voor het hoogst haalbare gaan. Ik ben als trainer niet anders. Ik wil altijd bovenin meedraaien, spelen voor de bovenste plekken.” Wel beseft hij dat het Brabantse amateurvoetbal niet enkel om prestatie draait. “Het moet natuurlijk wel samengaan met een hoop plezier en gezelligheid in de kantine. Een goede teambuilding, gepaard met een biertje drinken in de kantine is de basis voor succes. Pas als je één team bent en op dezelfde lijn ligt, kun je ergens naartoe gaan werken. Dat is het belangrijkste. We willen een herkenbaar elftal neerzetten dat prestatie en plezier kan samenbrengen om voor het hoogst haalbare te gaan.”

Schaeken hoopt de komende jaren actief te zijn als hoofdtrainer van VV Maarheeze, waar hij niet enkel de tactische oefenmeester wil zijn. “Als trainer in het hedendaagse voetbal is het belangrijk dat je weet hoe je met jongens en het team kan omgaan. Natuurlijk moet het tactisch goed staan, maar het sociale aspect is 'zeker' zo belangrijk. Als dat al niet goed zit, kun je het op het veld ook niet goed presteren.”

Familie
Zodra het weer mag, staat er een aantal supporters vast langs de lijn: zijn vrouw Cindy en dochters Nina en Demi. “Ze zijn er iedere wedstrijd bij en steunen me altijd.” Ook ouders Frans en Jet zijn belangrijk voor hem (geweest) in zijn voetbalcarrière. “Ze gingen met me mee naar de wedstrijden en toernooien en misten geen wedstrijd. Hier ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Waar hij bij Sterksel als trainer/speler op het formulier stond, gaat hij zich bij Maarheeze volledig richten op het trainerschap. “We hebben als het goed is een brede selectie, dus hopelijk is het niet nodig om zelf nog te voetballen. Mocht het echt nodig zijn, is het natuurlijk altijd een optie. De intentie is om alleen hoofdtrainer te zijn en niet tussen de kalklijnen te verschijnen. In ieder geval niet met voetbalschoenen aan, haha.”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.