De mensenmens achter Pierre van den Eeden die na 37 jaar afscheid neemt als voetbaltrainer

Ik heb het al eens eerder vermeld; het mogen schrijven van artikelen is zo’n dankbaar werk. Mensen te mogen interviewen over hun passie en dan tegelijkertijd de emotie te zien die daar soms bij los komt.

De verhalen, anekdotes die ze vertellen waardoor je ook een beter beeld krijgt van een bepaald persoon. Dat gebeurde onlangs ook in Nuenen waar ik op bezoek ging bij trainer Pierre van den Eeden, die aan zijn laatste kunstje bezig is en morgenvanavond een afscheid krijgt aangeboden bij de voetbalvereniging RKGSV in Gerwen.

(Door Peter Bussers) Het werd een heerlijke morgen daar in Nuenen, heerlijk lang kletsen over onze favoriete sport, over onze passie. Bijna twee uur lang puur genieten. Genietend van wat Pierre te vertellen heeft. En geloof me dat was heel veel….. De tijd was eigenlijk simpelweg tekort om alles te bespreken, nee…….je kunt Pierre gerust op theatertour sturen , hij zou avonden vol kunnen praten met zijn voetbalverhalen. Prachtig! Er werd ook heel wat afgelachen en ik kreeg ondertussen steeds meer in de gaten hoe Pierre nu echt is, dat Pierre echt een mensenmens is!

Pierre de voetballer
Pierre is natuurlijk niet altijd alleen maar trainer geweest maar was vroeger ook een prima speler. “Die is niet groot(s) geweest” was zijn antwoord  toen ik hem de vraag stelde hoe zijn voetbalcarrière was geweest. Toch speelde Pierre behoorlijk wat jaren in het eerste elftal van verschillende verenigingen.

Terug naar het begin. Pierre begon op jonge leeftijd bij de voetbalvereniging RPC, de reden daarvan was eigenlijk dat zijn vader daar in het bestuur zat. Lang lid bleef hij daar niet. Pierre: “Ik woonde vroeger op de Kruisstraat in Eindhoven en voor mij was toen de vereniging Woenselse Boys dichterbij het ouderlijk huis. Ik was dan ook maar één jaar lid van RPC en ging vervolgens voor Woenselse Boys spelen, waar ik uiteindelijk ook zou blijven tot mijn 28e jaar.”

Pierre doorliep de gehele jeugdopleiding bij de Woenselse vereniging en speelde altijd in het hoogste jeugdelftal. Pierre was een opvallende speler, misschien niet vanwege zijn voetbalkwaliteiten maar vanwege zijn lengte. Pierre stond altijd gepositioneerd als spits en mocht toen hij nog in de A-jeugd speelde al soms mee met het eerste elftal. Op het moment dat hij over moest naar de senioren kwam hij direct in de selectie terecht, en speelde hij zijn wedstrijden voor het eerste elftal, dat toentertijd uitkwam in de 4e Klasse. Onder coach Waterman maakte hij zijn debuut. Het zag er ook naar uit dat hij voor lange tijd de spits zou worden van Woenselse Boys, maar na twee/drie jaar kwam daar verandering in.

Pierre: “Ja, jammer genoeg wel. Ik weet toen dat Keeris, de verzekeringsagent,  kwam en daar kreeg ik een akkefietje mee. Ik ben daarop vervolgens gestopt bij de selectie en ging in het vijfde spelen. Ik was dus toen pas 20 of 21 jaar en weet wel dat ik toen zo fit was en een goede conditie had. Ik was altijd met sport bezig en ik speelde toen ook nog competitie tafeltennis. Het vijfde was echter geen uitdaging voor mij, ik schopte er zo’n vijftig in per seizoen.

Het geluk was dat toen Nico van Diessen kwam en die wilde mij perse terug hebben in het eerste, wat ik vervolgens ook heb gedaan.”

De lange spits bleef vervolgens tot zijn 28e jaar voetballen bij Woenselse Boys totdat hij een telefoontje kreeg van Henk Nihot, oud trainer van o.a. Wilhelmina Boys en toen op dat moment van LEW. “Henk belde mij op en vertelde mij dat hij me nodig had, echter niet als aanvaller maar als verdediger. Ik zei in eerste instantie; ‘Nee dat doe ik niet, ik vind het zo’n vervelende club dat LEW’. Henk bleef mij echter bellen en ik woonde destijds al in Nuenen. Hij zei: ‘Ik regel wel onkostenvergoeding voor jou’. Ik had echt zoiets van wat gebeurd er nou? Een ploeg uit de Brabantse bond (onderafdeling) die geld wil neer gaan leggen voor mij! Mijn eerste vrouw gaf toen direct aan dat ze niet meer zou komen kijken als ik voor LEW zou gaan spelen. ‘Dan heb je toch pech, want ik ga dat toch echt doen’ zei ik.”

‘Dominant menneke me unne grote smoel’

Je kunt overigens wel zeggen dat de inmiddels 66-jarige Nuenenaar altijd mondig genoeg is geweest, zijn woordje klaar had en niet over zich heen liet lopen. Misschien toen al apart voor zo’n jonge gast. Een jongen die zich niet liet ondersneeuwen ook niet onder coach Keeris. Dat alles heeft zijn reden. “Je kan wel zeggen dat ik het in mijn jeugdjaren moeilijk heb gehad. Ik werd op 14-jarige leeftijd uit huis gezet door mijn moeder. Ik ben vervolgens een tijdje bij een vriend van mij gaan wonen en daarna bij mijn vader die dus gescheiden was van mijn moeder. Het heeft mij allemaal hard en zelfstandig  gemaakt. Je kunt wel zeggen dat het mij gevormd heeft tot de mens die ik nu ben zowel privé als coach.”

Pierre had in eerste instantie ook nooit overleg met iemand over een moeilijke kwestie. Nee… hij deed hetzelf, nam zelf de beslissingen en zo ook de beslissing om op reeds twintigjarige leeftijd in het huwelijksbootje te stappen. Het was echt een chaotisch fase van zijn leven want ook het contact die Pierre had met zijn broers en zussen onderling hadd waren niet goed. Pierre: “Wij waren inderdaad helemaal uit elkaar gegroeid. Gelukkig hebben wij nu weer goed contact met elkaar en maken wij een paar keer per jaar een uitstapje of komen we bij elkaar.”

Eerste job als coach bij LEW
Terug naar het verhaal LEW. De boomlange aanvaller, of beter gezegd, de toen boomlange verdediger ging dus voor LEW spelen waar hij uiteindelijk vier jaar zou verblijven. Willy van der Heijden (vader van Koen van der Heijden, coach Unitas’59) was toen op dat moment de coach bij LEW. Pierre was niet bepaald onder de indruk van hem en was toen zelf ook al met een trainerscursus bezig. “Jonge jonge wat waren dat saaie trainingen toen, althans in mijn optiek. Wij degradeerden en toen kwam de toenmalige voorzitter van LEW bij mij met de vraag of ik geen hoofdtrainer wilde worden. Ik was net 29 jaar en gaf hem aan dat ik nog veel te graag wilde voetballen. Dan een combinatie van ‘Trainer/speler’ zei hij toen.” Pierre ging er op in, maar vond het uiteindelijk allemaal maar niets. Het was allemaal veel te veel een gedoe terwijl hij gewoon wilde voetballen.

Pierre, die toen ook aanvoerder was, werd overigens wel gewoon door de groep geaccepteerd als trainer/speler. Spelers zagen hem ook als een dragende kracht. Pierre had het gewoon goed voor elkaar als trainer en ongeregeldheden waren er dan ook zelden of nooit. Pierre: “Dat klopt, al gebeurde er op een gegeven moment wel iets wat ik nooit meer zal vergeten. Twee spelers moesten van mij een goal opruimen, maar ineens hoorde ik een klap en zaten de twee achter elkaar aan. Laat ik de details verder maar niet zeggen, maar het had met vreemdgaan te maken. Ik ben vervolgens het gesprek aangegaan waarbij de grote boosdoener drie wedstrijden schorsing kreeg en de ander één. Beide heren waren het er niet mee eens en stopten per direct haha.”

Twee jaar bleef Pierre coach bij LEW. Toch wel twee bijzondere jaren. Allereerst de betaling, het worden van speler/trainer en dan de belevenissen bij de vereniging op zich. Pierre: “Eigenlijk gaf daar helemaal niemand iets om voetbal, en ondanks dat zat de kantine daar op een zondag bomvol. Heerlijk natuurlijk, daar kon ik dan wel van genieten, dat paste uitstekend bij mij want de derde helft heeft ook altijd hoog in het vaandel gestaan voor mij. Ik was ook echt een boefje hoor. Zo deden wij toentertijd een tientje lappen en ging ik naar de bar en vroeg om twaalf bier. Het blad bier nam ik aan maar het geld kregen ze niet altijd. Ik liep dan gewoon aan. Dus ik was een goede speler/trainer… haha.“

Tweede vader
Henk Nihot is eigenlijk altijd een belangrijke man geweest in het leven van Pierre. Je kunt hem zelfs wellicht omschrijven als zijn tweede vader maar daar komen we later nog op terug. Henk haalde Pierre dus naar LEW en maakte Pierre ook belangrijk. Hij pleegde ook altijd overleg met Pierre over het speelplan en dat vond ‘Piettie’ wel prettig. “Hij vertrouwde mij, zag veel in mij en gaf aan dat ik trainer moest worden.”

In de tijd bij LEW begon Pierre dan ook aan zijn trainerscursus en ging hij ook de A1 trainen bij de club. Het beviel hem uitstekend, trainer zijn, jeugd proberen klaar te stomen voor het eerste elftal, maar ook het sociale aspect -naast het voetbal- had hij maar al te goed in de gaten.

Vervelend einde bij LEW
Leuke jaren maar een vervelend slot. De toen 29-jarige trainer/speler werd namelijk een paar wedstrijden voor het einde van de competitie op non-actief gezet. LEW wilde aanvankelijk wel door met Pierre. Daar had Pierre ook wel oren naar, maar hij wilde dan wel met een plan komen. Een plan om hogerop te komen en niet in de 5e Klasse te blijven hangen.

Dat plan werd ook gemaakt, maar hij kwam wel met bepaalde dingen waar het bestuur niet zo blij mee was, en zich aangevallen voelde. Pierre: “Ik moest vervolgens bij het bestuur komen en ik dacht van: oh ze gaan verlengen. Het tegendeel was waar. Ik werd op non-actief gesteld omdat ik het bestuur zou hebben aanvallen. Ik was en ben er ook altijd makkelijk in geweest en had zoiets van: ok doe maar. Ik gaf tegelijkertijd wel aan dat ik een contract had en dat ze mij wel moesten betalen. Mij heb je niet dacht ik. Ik hoefde niet meer te komen zeiden ze. Ik ben daarna de selectie gaan inlichten die vol ongeloof reageerden. Elf spelers stopten toen ook per direct.

Inmiddels had ik ook advies ingewonnen over mijn situatie en besloot ik elke dinsdag en donderdag gewoon naar de training te gaan. ‘Wat kom je hier doen werd er toen gezegd’. Ik bleef het volhouden totdat ze besloten mij een envelop te geven.”

Hee Cor, ….huh Cor wie bedoelen ze daar toch mee?
Het avontuur bij LEW zat er dus op. Pierre, die dus al lange tijd in Nuenen woonde, kon het seizoen niet afmaken. Bij de voetbalvereniging Nuenen, dat destijds 3e Klasse speelde, was hij nog nooit geweest. Daar kwam toen verandering in.

Pierre nam contact op met de secretaris Henk Vos van Nuenen en gaf hem aan bij Nuenen te willen komen voetballen. Maar ja; Pierre is altijd mondig geweest en zegt wat hij denkt. Hij was toen 30 jaar, had niet hoger gespeeld dan de 4e Klasse, maar gaf bij de secretaris aan in de selectie te willen gaan voetballen. Punt! Hij wilde twee keer in de week trainen en het spelen in een lager elftal zag hij niet zitten. De overschrijving werd eind mei geregeld, maar begin juni kreeg hij vervolgens te horen dat hij bij het derde elftal was ingedeeld.

Pierre: “Ik had echt zoiets van wat krijgen we nou? Ik heb toen het nummer van de trainer gevraagd en gezegd dat ik echt wel beter was dan sommige spelers die ook een overschrijving hadden aangevraagd. Ik zeg niet direct voor het eerste maar wel minimaal voor het tweede elftal. Ik kreeg de trainer aan de telefoon die mij mede deelde dat hij niets met mij te maken had. Nondeju ik werd gewoon een oor aangenaaid.”

Pierre kon geen kant op, leek het. De enige optie was nog terug te gaan naar LEW wat hij niet wilde. Hij nam vervolgens contact op met Henk Nihot, die toen werkzaam was bij Oirschot Vooruit. Henk gaf hem aan om bij Oirschot Vooruit te komen voetballen, maar hoe hij dat voor elkaar moest krijgen moest hij zelf maar bedenken. “Ik dacht hoe krijg ik dat voor elkaar? Ineens had ik het gevonden. Mijn broer Cor is een jaar jonger en ik dacht ik meld mij aan onder zijn naam. Dat heb ik vervolgens ook gedaan. Niemand wist er van, alleen Henk Nihot. In het begin noemde iedereen mij ook Cor, een vrij lastige situatie. Waarschijnlijk hebben ze daar ooit gedacht dat ik hartstikke doof was, want ik reageerde niet altijd op Cor. Ik gaf op een gegeven moment aan dat ze mij maar Piettie moesten noemen, en dat dat mijn bijnaam was.

Een jaar lang speelde ik dus onder de naam Cor van den Eeden, wat natuurlijk risico’s met zich mee bracht mocht er iets gebeuren. Een jaar later ging Pierre naar de secretaris met de vraag hem over te schrijven van Nuenen naar Oirschot Vooruit. Ze wisten niet hoe te reageren en waren vol ongeloof.”

Af en toe de weg kwijt……
Pierre, de enige speler van buitenaf, had het enorm goed naar zijn zin bij Oirschot Vooruit. Het was eigenlijk één groot feest. Pierre, die drie jaar in het eerste zou spelen, had er zoveel plezier en opnieuw had hij veel te danken aan Henk Nihot. Henk kon Pierre door en door, dronken ook geregeld een kop koffie met elkaar en vertrouwde hem dingen toe. Maakte hem ook daar weer belangrijk, of zorgde er tenminste voor dat hij midden in de groep kwam te staan. Het klikte tussen de twee. “Ja.. als ik nu terugkijk, alles weer terughaal is hij inderdaad belangrijk geweest voor mij en zoals je eerder aangaf een soort van tweede vader. We zaten eigenlijk altijd ook wel op één lijn behalve op één ding na dan. Hij vond vooral de conditie belangrijk en ik hield meer van het Cruijffiaanse spelletje.”

Drie jaar zou hij bij Oirschot Vooruit spelen en tegelijkertijd kwam hij ook direct als coach voor de A1 te staan. Dat gaf hem ook zoveel plezier, het weer klaarstomen van spelers voor de selectie. Ook daar tussen de groep in te kunnen en mogen staan. Prestatiegericht maar ook eveneens te zorgen voor een belangrijke sfeer. “Het was prachtig. Ik kwam toen ook voor het eerst in aanraking met Rowwen Heze omdat mijn jongens daar heen gingen. ‘Tuurlijk ga ik mee met jullie, maar jullie gaan dan elke zaterdag ook mee de kantine in’ zei ik. Zo gezegd zo gedaan. Dus de jongens gingen elke keer na de wedstrijd of training mee de kantine in. Ik kon de zaak echt wel opnaaien, als er iemand naar huis ging, wist ik hem vaak toch over te halen om te blijven haha.

Het bestuur was er echter niet zo blij mee, want er kwamen klachten van het thuisfront van de jongens. Ik zou ze eerder naar huis moeten sturen kreeg ik te horen en er zou controle komen. Ik dacht van ‘flikker nu eens op’, ik ben geen vader. Maar ik deed wat ze vroegen….althans. Ik riep dan rond een uur of zes dat ze naar huis moesten, zo hard dat het bestuur het zou horen, ha ha... De jongens wisten wel beter en vervolgens bleven we weer gewoon tot negen uur hangen.”

Pierre was dus niet alleen een voetballiefhebber maar ook een liefhebber van een feestje. De donderdagavonden bij Oirschot Vooruit waren ook meer dan geweldig en toentertijd werd er nog niet zo nauw gekeken hoeveel bier men op had. Pierre was in ieder geval altijd van de partij en dronk niet alleen bier. Een Jägermeister-tje ging er ook wel eens doorheen. Hoe gezellig ook, het werd wel allemaal een beetje te gortig. “We hadden veel plezier, maar het was heel eerlijk gezegd niet meer verantwoord. Ik vloog een keer bijna de bocht uit met mijn auto en een andere keer zat ik op de weg naar Moergestel terwijl ik dus naar Nuenen moest. Gekkenwerk natuurlijk. Ik ben een voetbaldier in hart en nieren, maar ook een liefhebber van gezelligheid, de derde helft. Maar het kon zo niet langer waardoor ik besloot bij Oirschot te stoppen en het weer dichter bij huis te zoeken.”

‘Hij eruit of ik eruit’
In dat laatste seizoen was er overigens ook nog interesse vanuit DVG Liempde. Het team dat bij Oirschot in de competitie speelde wilde Pierre graag als hoofdtrainer voor het daaropvolgende seizoen. In januari ging hij ook op gesprek bij DVG.


Er waren nog enkele kadidaten meer. Pierre kwam als laatste en moest even wachten, maar kon wel alles horen wat er werd gezegd. Er werd een trainer gevraagd hoe hij DVG zou willen laten spelen. Zijn antwoord was verdedigend en dan vanuit de counter toeslaan. Dat zag het bestuur helemaal anders en Pierre kreeg dat mee. “Voor mij was het vervolgens gemakkelijk. Ik kreeg ook dezelfde vraag en zei natuurlijk: aanvallen en druk vooruit. Met die aanvallers die jullie hebben moet je dat gewoon doen. Ik kreeg zowat applaus en werd ook direct aangenomen. Ik gaf aan wat ik wilde verdienen en met daarnaast het aantal consumptiebonnen wat ik wilde hebben. ‘Ik wil rond de 1000 consumptiebonnen’,  zei ik. Die zou ik dan gebruiken voor de vrijwilligers -af en toe- een drankje te geven of bij partijtjes op de training voor de winnende partij. De consumptiebonnen kreeg ik niet en uiteindelijk zou ik 8000,- gulden gaan verdienen.”

Het ging allemaal hard en DVG wilde het grote nieuws al direct bekend maken bij de plaatselijke media. Verder wilde het bestuur van DVG ook dat Pierre eind januari al kennis zou gaan maken met de groep. Pierre vond het eigenlijk allemaal maar niets, maar ging wel op het verzoek in van de club. “Een bizarre dag was het. Ik daarheen en heb mijn woordje gedaan en ik sloot me verhaal af met…‘Kom we gaan er eentje pakken’. In de kantine werd ik vervolgens aangesproken door een schijnbaar belangrijke man binnen DVG, die mij vroeg hoe te gaan spelen. Hij gaf mij zelfs aan hoe ik zou moeten gaan spelen en als ik dat niet zou doen dat ik het dan heel zwaar zou gaan krijgen. Ik zei toen met wie dan, waarop hij antwoordde: ‘met mij’! Ik zei: ‘Dan hadden ze jou aan moeten stellen als trainer'. Ik was zo verbaasd en verrast en ik heb meteen de voorzitter gebeld en aangegeven: hij eruit of ik eruit.

Er kwam spoedoverleg waarin ik kreeg te horen dat hij te belangrijk was voor de club. Prima, dan houdt het voor mij ook direct op. Korte tijd later was het ook meteen in de media te lezen. Je kunt je wel voorstellen dat ik er niet goed op stond door die artikelen. Het mooie was nu echter dat wij met Oirschot Vooruit drie weken later in Liempde moesten voetballen. Je kunt wel raden hoe dat was! Het publiek ging volop tekeer tegen mij en met een inworp kreeg ik toen een mooie kans om ze de mond te snoeren. Ik zei: ‘Menen jullie nu echt dat ik hier voor 20.000 gulden kom trainen?’ Haha, heerlijk om de zaak een beetje op te naaien.”

Successen bij Nuenen
Het avontuur bij Oirschot Vooruit zat er dus op een gegeven moment op en Pierre kwam via een vriend van zijn broer, op dat moment ook trainer bij Nuenen, in contact met de club. Hij zocht op dat moment een assistent-trainer en een trainer voor het tweede elftal (op donderdag). Tevens zou Pierre dan ook nog zijn wedstrijden spelen in het tweede elftal. Ze waren er zo uit en een nieuw avontuur kon beginnen. Pierre zou uiteindelijk nog drie jaar voetballen voor het tweede elftal van Nuenen en werd ook coach bij de A1. Met dat team was hij ook uiterst succesvol en zou hij vele kampioenschappen pakken.

Nuenen had vertrouwen in Pierre en Pierre vertrouwen in de club. Echter zou er wel een plan van aanpak moeten worden opgesteld door een commissie en Pierre werd gevraagd deel uit te maken van die commissie waar ook zijn vriend Hans Waterschot in zat. “Ik zag weer een uitdaging. In mijn ogen moet een vereniging met meer dan 1000 leden altijd hoger spelen dan de 3e Klasse, moet er een plan komen en moet er ook met de eigen jeugd aan de gang worden gegaan.” Zo geschiedde. De successen zowel bij de jeugd als bij het eerste elftal stapelden zich op en het ging voor de wind met Nuenen.

Woef woef
Het werd een heerlijke tijd, Nuenen leefde zoals nooit tevoren. De ene prijs na de andere prijs werd gepakt en de sfeer was meer dan geweldig door heel de vereniging heen. Ook binnen de selectie was het super. In die jaren maakte Nuenen in de winterstop ook heel wat tripjes naar het buitenland wat zoveel mooie herinneringen heeft gebracht bij velen. “Ik kwam in ‘93 dus bij Nuenen en niemand kon mij daar. Het eerste elftal zou in januari naar Singapore gaan en onze coach gaf mij aan, als nieuweling, dat ik het dan in Nuenen maar moest regelen.  Ik had echt zoiets van; jij bent een mooie! Ik kan dan alles gaan regelen, jullie gaan daar liggen zuipen en achter de vrouwen aan en ik kan hier de trainingen op mij gaan nemen. Dat gaan we niet doen. Een week later kreeg ik te horen dat ik ook mee mocht, geweldig natuurlijk!”

En opnieuw kwam Pierre met een geweldig verhaal wat zich heeft afgespeeld in Singapore. Pierre: “Ik zal maar geen namen noemen maar het was in ieder geval zo dat ik een kamer met iemand deelde. Rond een uur of vier ’s nachts werd ik wakker en zag dat mijn kamergenoot er niet was. Een uur later werd er op de deur geklopt en jawel hoor daar stond mijn kamergenoot met een, ik zal het netjes zeggen, prostituee. ‘Kan jij even de kamer uit’ zei hij. Nee… ik ga niet de kamer uit, als je iets wil doen dan doe het maar, maar ik ga niet mijn bed uit. Ik draai me wel om,  zei ik. Dus hij ging me toch te keer met haar. Ik dacht: dat wil ik toch wel even zien. Hoe moet ik nu het volgende netjes gaan zeggen? Hij wilde er van achter op maar wist niet hoe hij dat moest zeggen in het Thais. Hij dacht het op een andere manier duidelijk te kunnen maken en riep ineens: ‘woef woef woef’. Wat heb ik toen moeten lachen, echt onvergetelijk en een verhaal wat mensen graag vaak nog uit mijn mond horen.”

Geloof hebben in jonge jongens en vertrouwen geven
De sfeer bij Nuenen sloeg op een gegeven moment wel om bij de komst van trainer Korsten, die al snel met velen overhoop lag.  “Deze beste man zorgde ervoor dat alles, waarvoor wij zo hard hadden gewerkt, in een korte tijd werd teniet gedaan. Korsten werd toentertijd ook na een half jaar al ontslagen, waarna ik anderhalf jaar voor de groep heb gestaan, waar ik natuurlijk wel heel erg trots op was.”

De toenmalige groep was blij met het feit dat Pierre voor de groep kwam te staan, al waren de resultaten niet heel erg aansprekend. Na zijn periode van 18 maanden hoofdtrainer kwam er een nieuwe voorzitter, die graag een andere trainer voor de groep zag staan. Pierre: “Er kwam inderdaad een nieuwe trainer, maar ze wilden mij ook graag behouden. Ik was daar natuurlijk heel blij mee want ik had het enorm goed naar mijn zin bij Nuenen.”

Waar andere trainers zich misschien te groot voelen om bij een lager elftal door te gaan, was dat voor Pierre geen probleem. Zoals gezegd had hij het enorm naar zijn zin en nam hij het tweede elftal weer op zich en de A1. Heerlijk met de eigen jeugd werken en proberen met eigen jeugd dingen te bewerkstelligen. Het aantrekken van spelers van buitenaf te minimaliseren en daar dan ook  resultaten mee boeken. “Dat was ook altijd mijn idee. In een latere fase bij Nuenen, toen ik voor de derde keer hoofdtrainer werd, heb ik o.a. Max Verkuijl op 15-jarige leeftijd laten debuteren bij Nuenen. Wij speelden toen tegen Blauw Geel’38 en Max had Meeuwsen als directe tegenstander. Ik zei: ‘Als jij hem van het scoren houdt dan mag jij op meer speelminuten gaan rekenen’. En zo geschiedde. Max, die komend seizoen naar Gemert vertrekt, verdween niet meer uit mijn elftal. Prachtig toch, hoe mooi voetbal kan zijn!”

Denkwijze van Ernie Brandts en Jan Poortvliet totaal anders
Dat Pierre maar liefst driemaal voor de groep heeft gestaan als hoofdtrainer gaf eigenlijk ook veel aan, hoeveel vertrouwen men bij Nuenen in Pierre had. Pierre nam dus heel wat jaren de jeugd voor zijn rekening, het tweede elftal en was daarnaast altijd de assistent-trainer bij het eerste elftal.

Zo werkte hij o.a. met Noud van Buul, Jan van der Veen, Pascal Maas maar ook met Ernie Brandts en Jan Poortvliet. “Natuurlijk is dat prachtig om met hen te mogen werken, vooral dan met Brandts en Poortvliet. Ik wilde ervaren hoe het was om met zo’n grote ex-betaald voetballers, die bij PSV en op het WK in Argentinië hebben gespeeld, te werken. Ik wilde mij ook altijd verbeteren als trainer zijnde.

Ik heb van zowel Brandts als van Poortvliet ook veel mogen leren. Van Brandts leerde ik om er boven op te blijven zitten, het niet te laten versloffen. Hij perste er echt alles uit en met succes ook. Met Brandts werden wij in het seizoen 2002-2003 ook meteen kampioen en promoveerde naar de Hoofdklasse. Ook met Jan Poortvliet werden we kampioen, alleen toen wel in de 2e Klasse.”

Discriminatie ten top in Portugal
Na dat kampioensjaar met Nuenen maakte Pierre opnieuw een opvallende beslissing/koerswijziging in zijn leven. Hij leerde een nieuwe liefde kennen, een vrouw die 14 jaar jonger was. De twee hadden het leuk met elkaar, heel leuk zelfs. Ze wist het hoofd van Pierre dusdanig op hol te brengen dat hij met haar naar Portugal emigreerde. Het was namelijk haar droom om te vertrekken uit Nederland en in een ander land een nieuw leven op te bouwen.

Pierre wilde deze droom niet verstoren voor haar.  “Je zou misschien zeggen een moeilijke beslissing, maar zo heb ik dat echter niet ervaren. Wij hadden het leuk samen en ik had zoiets van: in Portugal kan ik ook trainer worden. Huis opgezegd, baan opgezegd, ik leerde de taal kennen en hup dat vliegtuig in. Ik had er zin in, met nadruk op had. Ik kwam voor mijn doen namelijk in een soort van hel terecht. Ik kreeg te maken met regelrechte discriminatie. Ik kwam bij geen één club aan de bak en dat kwam echt door het feit dat ik een buitenlander was. Ze lieten je dat daar echt wel merken. ‘Er zijn wel vijftig Portugese trainers voor jou’ kreeg ik te horen. Ik wilde daar vervolgens een strandtent openen, wat al anderhalf jaar leeg stond. Ook dat kwam echter niet van de grond, ik werd op allerlei vlakken tegengewerkt of beter gezegd gediscrimineerd.”

Ik had het echt niet naar mijn zin daar en wist al snel dat ik daar weer weg moest. Het deed veel pijn om die beslissing te moeten nemen en veel verdriet om bij haar weg te gaan, het was één van mijn meest emotionele momenten uit mijn leven, maar ik wist wel dat dat het beste was voor mij.”

Terug in Nederland, terug bij Nuenen

Pierre keerde met pijn in zijn hart terug naar Nederland, zonder zijn grote liefde die wel de keuze maakte om in Portugal te blijven. Hij had dus, voor zijn vertrek,  alles verkocht, en ging bij zijn tweelingzus wonen, waar hij in totaal acht maanden verbleef. Zijn zus waar hij nog steeds een sterke band mee heeft. In die tijd leerde hij ook zijn huidige vrouw Ingrid kennen, de ex van Jan Heintze.  

Amper terug uit Portugal nam ook Jan Poortvliet direct contact op met Pierre met de vraag of hij weer zijn assistent wilde worden. De twee hadden al een klik en die was er toen nog steeds. Het moet een fijn gevoel zijn geweest! “Jan en ik konden het inderdaad samen heel goed vinden. Met Ernie Brandts was dat anders. Ik leerde als trainer veel van hem maar als mens hadden wij niet die klik, er was geen chemie wat ik wel met Jan had. Dat er geen klik was kwam mijn inziens eigenlijk door zijn vrouw, die in mijn ogen dominant aanwezig was. Daarnaast was Ernie gewoon anders dan ik. Zodra de scheidsrechter floot voor het begin van de wedstrijd was hij al zo enorm zenuwachtig en zat hij vol stress. Ongelofelijk eigenlijk als je bedenkt dat deze man een finale van een WK heeft gespeeld en ook bij PSV grote wedstrijden speelde.

Jan daarentegen genoot echt van de wedstrijden. Hij kon ook trainingen geven, dat was niet normaal. Maar alles daaromheen was het rommelig bij hem. Hij zette soms twaalf man op papier. Maar zoals gezegd: zenuwen had hij niet. Ernie zag soms alles heel zwaar in. Die zei dan: ‘Je weet niet hoe zwaar het is om bv eerst tegen Real Madrid te spelenen vervolgens drie dagen daarna aan te moeten treden tegen Excelsior. Jan daarentegen zou zeggen; oh lekker, weer een wedstrijd voetballen.”

Derde periode als hoofdtrainer

Na het vertrek van Paul van der Palen bij RKSV Nuenen in het seizoen 2009-2010 kwam Pierre voor de laatste keer voor de groep te staan als hoofdtrainer van Nuenen. Het werd een gedenkwaardig seizoen of beter gezegd: het werden gedenkwaardige seizoenen. Pierre pakte met zijn team direct het kampioenschap in de 1e Klasse terwijl het in het voorgaande jaar nog zevende was geworden in dezelfde klasse. Het eerste jaar in de Hoofdklasse leverde wederom een prijs op. Nuenen werd derde in de competitie, maar nam een periode over van kampioen Gemert en mocht zodoende de nacompetitie in. “Dat is ook weer zo’n verhaal. Wij wonnen het eerste duel met 3-2 van EHC. Het laatste duel zouden wij spelen tegen Blauw Geel’38, dat EHC eveneens wist te verslaan. Zouden wij dus in Veghel weten te winnen dan moest er op een donderdag in Groningen de halve finale worden gespeeld.

Opvallend genoeg had niemand daar zin in en eerlijk gezegd vond ik het ook wel best. Ik train graag op niveau en speel ook het liefst dicht bij huis. De derde helft was en is voor mij namelijk nog steeds heel belangrijk. Wij waren het er dus allemaal over eens, dat het hem niet zou gaan worden. We verloren dan ook met 6-1 in Veghel en waren (gelukkig) uitgeschakeld.”

20.000 euro
De resultaten van Nuenen bleven niet onopgemerkt en zodoende was er ook altijd behoorlijk veel  interesse voor de trainer Pierre van den Eeden. Ook Dongen, toen één van de tegenstanders van Nuenen in de Hoofdklasse, was geïnteresseerd. De voorzitter van Dongen sprak Pierre aan met de vraag of hij interesse had om naar Dongen te komen. Er mocht dan wel nog niets worden gezegd omdat de toenmalige trainer nog van niets wist.

Pierre: “Ik had echt zoiets van waarom ik? De voorzitter gaf vervolgens aan dat ik 20.000 euro zou kunnen gaan verdienen. ‘Mooi’ zei ik. Maar je denkt toch niet dat ik dat ga doen. Ik ga niet vier keer in de week op en neer rijden naar van Nuenen naar Dongen. Iedereen weet dat van de 80 trainingen in het jaar er 60 ruk zijn, je denkt dan toch niet dat ik daarvoor elke keer anderhalf uur ga rijden.”

Na twee succesvolle seizoenen kwam er wat sleet op de selectie te zitten. De sfeer werd minder en de resultaten werden minder. Nuenen eindigde dat seizoen ook als tiende en wist zich ternauwernood te handhaven. Het was mooi geweest en het was tijd om Nuenen te verlaten.

‘Hedde gullie geen hotel voor mij’

Drie verenigingen hadden verregaande interesse waaronder RPC en ZSV. Op dezelfde dag had Pierre een gesprek met beide verenigingen. Pierre: “Na het gesprek bij ZSV wist ik al dat ik daar niet wilde werken. Ik kwam namelijk op de weg naar Zeilberg verdomme zo’n 27 stoplichten tegen. ZSV was zeer geïnteresseerd en wilde mij echt hebben. Maar die weg naar Zeilberg, pffff. Ik zei: ‘Hedde gullie geen hotel hier, dat ik hier kan blijven slapen op jullie kosten?’ Het was echt jammer want de club wilde mij graag en ik weet ook dat ik daar zelf heel goed zou passen. Maar die weg en die afstand deed mij besluiten om hier niet op in te gaan, maar bij RPC aan de slag te gaan.”

Niet willen promoveren
Overal waar Pierre aan de slag ging zorgde hij ook veelal voor successen. Zo ook bij RPC want in zijn eerste jaar wist hij meteen de titel te pakken. Een historische titel want de Eindhovense formatie mocht hierdoor voor het eerst in haar bestaan uitkomen in de 2e Klasse. Ook in die 2e Klasse deed het team het uitstekend en was het bij de winterstop in de bovenste regionen terug te vinden. “Opnieuw ging het toen over de afstanden en opnieuw waren het de spelers die eigenlijk aangaven niet te willen promoveren met de kans om dan naar het Limburgse te moeten. Prima dacht ik, jullie keuze maar dan ben ik op het einde van het seizoen weg.”

Aan de slag bij het grote Geldrop
Pierre bleef natuurlijk in trek en iedereen wist wat hij in zijn mars had. Sportief gezien, maar ook als mens. En juist dat laatste was een belangrijke bij Geldrop. Geldrop wil de sfeer terug en dan zouden de resultaten ook wel volgen en voor dat alles was Pierre de uitgelezen persoon om dat voor elkaar te krijgen. “In alle eerlijkheid; het was ook wel nodig. Het was één groot drama bij Geldrop op dat moment. Op clubavonden konden er goed maar vijf mensen in de kantine zitten. Ik ging dan ook vaak na de training terug naar Nuenen om daar nog een pilsje te nuttigen.

Er moest iets veranderen daar. Men had daar toen ook een soort afkeuring richting het eerste elftal en dat had natuurlijk met het verleden te maken, de betalingen die er werden gedaan en de spelers van buitenaf te maken. Spelers stonden te ver af van de clubleden. Er was geen chemie. Ik besloot vervolgens het eerste en tweede elftal samen te voegen en ‘leerde’ ze naar de kantine te gaan. Dat ging alsmaar beter. Er kwam ook een damesteam bij en langzaam maar zeker werden er ook steeds meer activiteiten georganiseerd.

Sportief gezien waren de resultaten redelijk, maar keek men naar het verenigingsgevoel, dan was deze geweldig. Waar er in de beginjaren dus een handjevol mensen in de kantine zaten, zat de kantine na enkele jaren bomvol.”

Mensenmens
Pierre flikte het hem dus weer. De 66-jarige trainer heeft altijd en bij elke vereniging geweten wat hij wilde. Had bij elke vereniging een doelstelling, een visie waar hij mee aan de slag wilde. Pierre wist ook het vertrouwen te krijgen van de mensen, die op zijn beurt wisten dat het allemaal wel goed zou komen. Dan ben je toch wel iemand, dan ben je in mijn ogen een groot iemand.

Een mensenmens ook. Pierre kan heel direct overkomen, maar dat heeft ook zijn reden. Een chaotische jeugd zorgde er voor dat hij gehard werd, zelfstandig werd en dat hij heel goed voor zich zelf kon en kan opkomen. Hij heeft zijn mondje wel klaar maar heeft ook een gouden hart. Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Hij heeft nog nooit een handgemeen gehad met iemand, gaat niet als een gek langs de kant staan of foeteren op de scheidsrechter.

Plezier, gezelligheid en gewoon de regels nakomen dat staat voorop. Dat zijn de dingen die voor hem belangrijk zijn. Niet moeilijk doen. Zorg dat je er staat op de trainingen, zorg dat je er staat in de wedstrijden, doe je best en dan kom je nooit in problemen met Pierre. Ook respect staat hoog in het vaandel. Respect hebben voor mensen die nog veel meer tijd doorbrengen op het voetbalveld dan menigeen. Die er voor zorgen dat een vereniging kan blijven draaien.

Pierre had altijd veel op met de mensen binnen de vereniging, geeft ze aandacht, geeft ze een pilsje, geeft ze de gezelligheid.

Yanick Desriac en Sidney Gakpo
De sportieve resultaten bleven dus misschien een beetje achterwege bij Geldrop. Slechts eenmaal wist het een periode te pakken in de 1e Klasse waardoor het de nacompetitie in mocht. Daarin wist het in de eerste ronde nog wel te winnen van Bekkerveld (2-6) maar ging het in de volgende ronde onderuit tegen Alcides (1-0). In de overige zes jaar behaalde Pierre met zijn team veelal een plek in het linkerrijtje.

Waren er nog mooie anekdotes? Jazeker! “Ik weet dat er min of meer wordt verwacht om op te treden tegen telaatkomers. In principe ben ik daar ook van, maar je kunt ook te ver gaan. Soms zijn spelers nu eenmaal zo belangrijk voor een team, sportief gezien maar ook qua sfeer, dat je ze eigenlijk niet kunt missen. Daar moet je dan proberen goed mee om te gaan.

Zo hadden wij bij Geldrop destijds Yanick Desirac. Echt een prachtige gezellige vent die maar al te goed wist wat zijn kwaliteiten waren. Hij was zo belangrijk voor de groep en dat wist hij zelf ook. Eens zei hij niet op tijd terug te zijn van vakantie voor de voorbereiding. ‘Dan heb je een probleem’ zei ik. Dat maakte hem niet uit. ‘Ik sta er over een paar weken toch wel weer in’ zei hij dan. Ik kon er wel om lachen en dat gebeurde overigens ook.

Yanick wist hoe belangrijk hij voor de groep was en dat het een gezellige mens was. Ik weet nog dat hij eens zei toen wij zondags vrij waren of ik toch een spelerslijst kon maken. Dat ik maar moest zeggen dat we op bezoek moesten bij Bekkerveld. Zo kon hij die spelerslijst dan thuis laten zien en tegen zijn vrouw zeggen dat hij om 12.00u op het voetbalterrein moest zijn en hij dan laat thuis zou komen, met andere woorden dat hij naar de kantine zou gaan, hahaha.

Een ander voorbeeld was Sidney Gakpo bij RPC. Die jongen was zo belangrijk voor ons, schoot er elk seizoen zoveel in. Op een gegeven moment was hij gewoon te laat voor de wedstrijdbespreking en dan hoor je eigenlijk op te treden. Ik had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Ik sprak hem daarop wel aan en zei het wel op te lossen. Ik liep op een gegeven moment naar binnen en zei tegen de groep dat hij te laat was omdat zijn ketting van zijn fiets was gelopen. ‘kijk maar… hij heeft helemaal zwarte handen, hahaha’. Er werd gelachen en we konden door. Opgelost!”

De jeugd heeft de toekomst
Het seizoen 2021-2022 was het laatste jaar voor Pierre bij Geldrop. Zeven jaar lang had hij daar met veel plezier gewerkt en veelal met eigen jongens, simpelweg ook omdat Geldrop financieel helemaal aan de grond zat. Het kwam Pierre misschien ook wel goed uit daar hij het liefste altijd eigen jongens ziet doorstromen naar een eerste elftal en dat gebeurde ook.

Ook daarvan wederom een mooi voorbeeld. Pierre: “Ik ging op een zaterdag bij de A1 kijken en zag wel iets in een speler. Ik gaf de coach destijds aan dat ik hem de dag erop graag bij wilde hebben voor het eerste elftal. Zondagmorgen staat er ineens een jongen voor mij (Hugo Beets) die ik totaal niet kon. ‘Ik moest mij melden’ zei hij. ‘Ik ken jou niet maar oké kleed je maar om dan’. Hij kreeg vervolgens ook nog een half uur speeltijd bij die wedstrijd en maakte zo’n dusdanige indruk op mij dat hij er nooit meer is uit gegaan en nu zelfs nog steeds in het eerste speelt. Hoe mooi en onverwacht dingen kunnen lopen!”

Een geweldige tijd maar het is tijd om te stoppen

Pierre mocht door bij Geldrop maar besloot dat het toch tijd werd om een keer te stoppen. Niet heel veel later hing de voetbalvereniging RKGSV echter aan de telefoon. Pierre had in het verleden namelijk ooit gezegd dat hij nog wel eens naar RKGSV zou komen om daar zijn carrière af te sluiten. Een enorm prettig gesprek volgde. “Dat was het zeker, meer dan zelfs. Ik ben echter wel wat gewend en ik gaf aan, als jullie hetzelfde als Geldrop betalen dan kom ik wel. Jullie hebben genoeg sponsoren dus trommel ze maar op. ’s Morgens kreeg ik een telefoontje en was alles geregeld! Enkele oud gedienden van Geldrop gingen mee met mij.

Ik zou het eigenlijk maar één jaar doen maar ik had en heb het daar zo enorm naar mijn zin, dat ik besloot om nog twee jaar door te gaan. Alles was super, zo ook de resultaten. We werden een keer vierde en een keer derde en mochten twee jaar op rij de nacompetitie in. De betrokkenheid bij zo’n vereniging als RKGSV is ook zo enorm groot. Als ik bv bij Geldrop iets vroeg kreeg bij negen van de tien keer een nee als antwoord, bij RKGSV is dat andersom en stellen ze alles in werking om het wel voor elkaar te krijgen. Het werken bij een dorpse voetbalvereniging is mij meer dan uitstekend bevallen en had ik het wellicht eerder moeten doen.

Onlangs vroeg een supporter mij ook of ik het naar mijn zin heb gehad bij RKGSV. Ik heb wel hard moeten werken maar ik heb het enorm naar mijn zin gehad. Waarom hard moeten werken zul je je afvragen? Omdat het niveauverschil tussen bv Geldrop en RKGSV groot is. Het is gewoon een feit dat spelers op een hoger niveau het net allemaal wat sneller snappen, de oefenstof sneller begrijpen. Op lager niveau moet je je aanpassen, maar kun je niet blijven aanpassen, want anders doe je daarmee de beste spelers of de slechtste spelers tekort. Ik heb er hard voor moeten werken maar heb er wel zo ongelofelijk veel voor teruggekregen.”

En zo kwam er een einde aan een prachtig gesprek, maar ook een einde aan een prachtige trainerscarrière. Het zit er op voor Pierre, nog één competitieduel en vanavond dus een hopelijke prachtige avond met veel bekende bestuursleden, oud-spelers, vrienden en familie. Het komt hem absoluut toe. Pierre is een graag geziene gast, een gezellige fijne en eerlijke man waarbij gezelligheid hoog in het vaandel staat.

Pierre bedankt voor het interview en voor de mooie jaren die wij met Amateurvoetbaleindhoven met jou als persoon hebben mogen beleven.

Proost….. !