Alwin van Hoof stopt (even) als jeugdtrainer bij SV Valkenswaard

Veertien jaar was hij met hart en ziel betrokken bij het jeugdvoetbal van SV Valkenswaard. Alwin van Hoof – zelf jarenlang speler van het eerste elftal van de Bosuilen en in het verleden ook actief bij PSV, geeft (even) voorrang aan zijn gezinsleven en andere hobby’s. “Ik kan tevreden terugkijken. Zeven van ‘mijn’ spelers staan nu in de basis van Valkenswaard 1.”

Door Willem-Jan Schampers

Want er wordt wel eens commentaar op gegeven, maar de vierde divisionist speelt met grotendeels eigen jongens uit de jeugdafdeling. Sommigen zijn wel een tijdje weggeweest, en teruggekeerd op het Bosuilennest, maar in de selectie van SV Valkenswaard staan vrijwel alleen maar spelers met een verleden op sportpark Den Dries. “Dus niet alleen de jeugdspelers – onder wie Ebbe Coenders en Cas Glaser – maar ook gasten als Mike van Dooren, Sem van Ham en Jordi van Meurs. Daar kun je als club zeker tevreden over zijn. En er komen weer wat talenten aan!”, oordeelt Van Hoof.

Met zo’n twaalfhonderd leden en 48 jeugdteams is SV Valkenswaard verreweg de grootste voetbalvereniging in de gemeente. Van Hoof: “Toen ik hier begon, hadden we 32 jeugdteams. Het is dus best hard gegroeid. Daarnaast zijn we ook de hoogst spelende club, met diverse jeugdelftallen op divisieniveau. Landelijk staan we op plaats 202 van de Top 3000 van beste jeugdopleidingen. Hier mogen we best trots op zijn. Er was soms best wel onenigheid met het hoofdbestuur of de technische commissie. Bijvoorbeeld over de vraag: wel of geen Onder 23, naast een sterk tweede elftal? Dit seizoen zijn beide teams kampioen geworden…”

Stevens

Van Hoof was vanaf zijn vijftiende enkele jaren jeugdspeler van PSV en trainde daar onder meer onder Huub Stevens. “Het was niet eens zijn geweldige oefenstof of zijn tactisch inzicht, maar op een of andere manier raakte hij mij. Op een positieve manier. Hij kon spelers geweldig motiveren. Ik voetbalde met Twan Scheepers, Ernest Faber, de gebroeders Schreuder en Mitchell van der Gaag. Jongens die na hun carrière allemaal in de voetballerij zijn blijven hangen. Geïnspireerd door trainers als Stevens. Toen ik hier bij SV Valkenswaard begon, was het vooral om mijn zoon ging voetballen. Pas later ben ik serieus over het trainersvak gaan nadenken.”

Naar eigen zeggen, wilde hij iets ‘achterlaten’ bij zijn clubje. “Samen met Villem Hanusch heb ik toen een jeugdvoetbaltechnischplan opgesteld, waarin er een belangrijke rol was weggelegd voor (oud)eerste elftalspelers. Zij konden een KNVB-trainerscursus volgen, op kosten van de club. Dus niet alleen vanwege de oefenstof, maar ook om tips & tricks te leren. Hoe ga je om met je talentvolle jeugdspelers? Maar ook de trainers van de ‘lagere’ teams konden er van profiteren, omdat ze de hulp konden inschakelen van hun collega’s.”

Positief kritisch

Van Hoof is het niet eens met de gedachte dat op vierde divisieniveau spelen niet alleen met eigen jongens kan. “Natuurlijk, als je in eigen gelederen geen keeper of spits hebt, moet je rondkijken in de regio, maar voor de rest moet je het mijns inzien met eigen jeugd doen. Plezier, prestatie en presentatie. Dat zijn volgens mij de drie pijlers om succes te hebben. Je wilt winnen, om vervolgens plezier te hebben. Dat is duidelijk. Maar er is meer. Ik heb altijd de nadruk gelegd op het hele elftal. Elke speler is even belangrijk. Ook de jongens die niet elke wedstrijd in de basis staan, maar wel hun stinkende best doen om minuten te maken. Dit geldt bij JO19-1, maar ook in de selectie.”

Het tekent de trainer Alwin van Hoof. “Ik noem me zelf altijd ‘positief kritisch’. Dit is ook een van de redenen dat ik – misschien maar voor even – wat afstand neem van het elke week minimaal vier dagen op het sportpark zijn. Ik heb hier veel succesvolle en mooie momenten meegemaakt, maar soms werd mijn kritiek ook uitgelegd als ‘zeuren’ of ‘negatief’. Terwijl ik het gewoon SAMEN wilde oplossen. Positief kritisch vind ik bijvoorbeeld dat wij allang een tweede kunstgrasveld hadden moeten hebben. Gewoon eens een tijdje geen geld afdragen aan de gemeente, dan leggen we het zelf wel aan!”

Mentaliteit

De afgelopen zes jaar hebben heel kruim gekost, geeft Van Hoof toe. “Mijn gedrevenheid zit me misschien ook wel eens in de weg. Ik vraag honderd procent inzet. Aan mezelf, maar ook aan mijn spelers. Vandaar dat ik even een stapje terug doe. Kijken of ik het écht ga missen. Heeft ook met mentaliteit te maken. Je gaat samen iets aan en – zeker als je in een selectie-elftal speelt – betekent dit dat je bepaalde rechten, maar bovenal ook bepaalde plichten hebt. Ik snap het goed dat jongens soms afzeggen voor een training of wedstrijd, maar dat zouden wij nooit hebben gedaan! Ach, tijden veranderen; wij als trainers ook…”