Spier- en peesblessures komen bij sporten helaas regelmatig voor, zo ook bij voetbal.
Een veel voorkomende blessure aan de hamstring is hier een voorbeeld van. Deze spier kan bij een bepaalde (over)belasting zelfs (gedeeltelijk) scheuren. Voor de behandeling van een voetballer is het van belang dat de fysiotherapeut weet welke structuren/weefsels aangedaan zijn en in welke mate deze structuren/weefsels beschadigd zijn.
Classificatie scheuren spierweefsel
- 1e graad: scheuring van enkele vezels bij een intact gebleven fascie.
- 2e graad: scheuring van een groter aantal vezels bij een intact gebleven fascie (lokale bloeduitstorting).
- 3e graad: scheuring van groot aantal vezels met een partiële scheuring van de fascie (diffuse bloeding in de spier resp. huid).
- 4e graad: complete scheuring van de spier en zijn fascie.
Fysiotherapeut bepaalt gradatie
De fysiotherapeut kan bepalen in welke gradatie een voetballer zich bevindt en hierop een behandeling starten. Het herstel van weefsels verloopt in verschillende fasen, met in elke fase een specifiek hersteldoel. De behandelend fysiotherapeut kan deze fasen toelichten.
- Fase 1: Ontstekingsfase / prikkelfase (0 – 5 dagen).
- Fase 2: Proliferatiefase (5 – 21 dagen).
- Fase 3: Ombouwfase / remodelleringsfase (vanaf dag 21).
Ontlasten
Tijdens alle fasen is het fysiotherapeutisch erg belangrijk het beschadigde en genezende weefsel van de voetballer adequaat te ont- en belasten. Ontlasten staat tijdens de ontstekingsfase op de voorgrond. In de andere fasen vormt gedoseerde belasting een belangrijke prikkel. De verschillende weefsels/structuren zullen zich aanpassen aan de verminderde belasting. De meeste adaptaties zijn dan ook functioneel en zijn door actieve mobilisatie weer op het oude niveau terug te brengen. Hoe eerder men met deze actieve mobilisatie begint, des te sneller zullen de diverse functies zich herstellen.
Immobilisatie
Immobilisatie van genezende weefsels veroorzaakt de vorming van littekenweefsel omdat de door de cellen geproduceerde collagene moleculen geen prikkels voor organisatie en opbouw van het weefsel ontvangen. Hoe langer de periode van immobilisatie duurt, des te groter zullen de aanpassingen zijn en des te meer tijd zal de behandeling/revalidatie in beslag nemen.
Gevolgen immobilisatie
Om de gevolgen van de immobilisatie te beperken/herstellen staat het mobiliseren van de patiënt dus centraal. Belasting en ontlasting van de verschillende weefsels/structuren moeten in balans zijn. Het is van belang om de intensiteit van de belastingprikkels juist te doseren, gevolgd door voldoende rustmomenten tussendoor. Door actieve revalidatie wordt de belasting geleidelijk opgevoerd en zal ook de belastbaarheid toenemen. Na verloop van tijd resulteert dit in een terugkeer van de oorspronkelijke beweeglijkheid in (in de meeste gevallen) alle structuren.
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?