Pure nostalgie: amateurvoetbal in de jaren '80

Een of geen damesteams, koude douches, een scheidsrechter in een spijkerbroek, geitenwollen sokken over de voetbalkousen, knollenvelden, om 12 uur aan het bier, rondzingende geluidsinstallaties, reclameborden met lompe teksten: voor het amateurvoetbal was er in de jaren '80 nog veel te winnen. Een terugblik.

Damesteam als uitzondering
In de jaren '80 was er nog geen grootschalige damescompetitie waarneembaar op de Nederlandse amateurvelden. Veel clubs hadden hooguit één damesteam waarin alle meiden ondergebracht werden, of ze nu 15 of 29 jaar oud waren. Dat is gelukkig veranderd: in deze eeuw is dames- en meidenvoetbal populairder dan ooit. Vooral de opmars van de Oranje Leeuwinnen heeft daaraan bijgedragen. Overigens kregen veel teams, mannen of vrouwen, hoe dan ook een koude douche: was dit niet in de vorm van een klinkende nederlaag, dan wel in de kleedkamer. Slecht geïsoleerde, ouderwetse gebouwtjes die meer op stallen leken fungeerden als kleedkamers en de boilers konden geen meerdere douchende teams gelijk aan. In deze eeuw zijn de amateurcomplexen sterk verbeterd en is het water prima op temperatuur. Online energie vergelijken maakt het voor clubs weer mogelijk om dit betaalbaar te houden, als er nog geen zonnepanelen op het complex liggen tenminste.

50 tinten shirts
Nieuwe spelers kochten hun eigen tenue bij de lokale sportwinkel en wasten dit zelf. Omdat iedereen hier zijn eigen manier voor had, hobbelden er op de zater- en zondagmiddagen wel 50 verschillende tinten rood, blauw of geel over de velden. De schoenen waren wel hetzelfde: vrijwel iedereen had zwarte kicksen, waarvan de veters onder de zool door werden vastgemaakt. Een enkeling droeg witte sportsokken of zelfs geitenwollen exemplaren over de clubkousen. Samen met de scheidsrechters, die ook hun eigen (verwassen) outfit of gewoon een spijkerbroek droegen omdat ze op het laatste moment invielen, vormde het een bont maar vooral rommelig tafereel. Opstellingen werden omgeroepen via rondzingende geluidsinstallaties vanuit de bestuurskamer, waarbij het publiek niet zelden het geroezemoes uit de kantine meekreeg. En de bierkraan? Die stond gewoon de hele dag open.

Aankleding van de complexen
Het kunstgras was nog 'meer iets voor hockeyers' en menig voetbalveld was een veredelde knollentuin. De reclame rondom het veld was oubollig en soms zelfs gênant. Geen snelle, bewegende beelden die de goedkoopste autoverzekering aanprezen, maar verweerde kunststof platen die aan hekken bungelden, met spelfouten en slechte slogans. "Verzeker u auto bij Van der Schaaf Assuransieën", "Hoeksema's Autosloperij, tevens ook voor al uw open haard hout" of "Scoor met de ballen van Slagerij van der Kallen". In de kantines, waar een geur van verschaald bier en frituurvet hing en het culinaire aanbod niet zo avontuurlijk was als nu, klonk geen urban muziek, maar Nederlandstalige meezingers. Zo nu en dan moest een vrijwilliger het cassettebandje omdraaien.

 

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.

Jouw reactie?