Amateurvoetbaleindhoven brengt ieder jaar een kerstspecial uit op kerstavond. In aanloop naar de editie voor 2020 blikken we terug op de mooie verhalen van de afgelopen jaren. We beginnen met de in 2015 afgenomen interview met Eric van der Palen, Franco Stoeldraaiers, Ronald, Dave en Roger Borrenbergs over de succesjaren van De Raven in de jaren negentig..png)
24december201518:40 NieuwsQphsrhits16.891Sqaulvb'15-24
In de jaren negentig beleefde De Raven haar hoogtijdagen. Hoogtepunten waren de kampioenschappen in 1998 en 1999. Als we over De Raven spreken, dan komen automatisch de herinneringen boven over de ‘gouden generatie’. Een gesprek met trainer Eric van der Palen en de spelers Ronald, Dave en Roger Borrenbergs en Franco Stoeldraaiers.
In 1992 wist De Raven via de nacompetitie te promoveren naar de vierde klasse. Na een aantal jaren te hebben gebivakkeerd in deze klasse, begon de succesperiode in het seizoen 1997-1998. Met trainer Eric van der Palen aan het roer en met gelouterde spelers als Ronald, Dave en Roger Borrenbergs en Franco Stoeldraaiers werd De Raven twee achter elkaar kampioen en bereikte zo de tweede klasse. De groenwitten stonden met super aanvallend voetbal garant voor memorabele duels.
Art1.jpg)
In het seizoen 1996-1997 begon Eric aan zijn eerste klus als hoofdtrainer. Na eerst twee jaar het tweede team van De Raven onder zijn hoede te hebben gehad, werd hij aangesteld als hoofdtrainer. ‘Dit op verzoek van de spelersgroep, die het bestuur tijdens de sollicitatieprocedure een brief schreef dat ik de nieuwe trainer moest worden. Als beginnend hoofdtrainer heb je wensen, maar als je twee keer kampioen wordt en drie periodetitels wint, is dit natuurlijk voor elke trainer een droom.’
Beslissingswedstrijd
In het seizoen 1997-1998 eindigde De Raven, samen met Hulsel, op de eerste plaats in de competitie. Een beslissingswedstrijd op het sportpark van Hapert was het gevolg. Voor ruim tweeduizend toeschouwers won De Raven met maar liefst 5-1. Promotie naar de derde klasse was een feit. Eric: ‘Een moment dat je niet snel meer vergeet. Heel Luyksgestel was uitgelopen. De entourage was geweldig. We speelden tegen een stug Hulsel, dat veelal de lange bal hanteerde.’ Ronald valt hem bij: ‘De spelers van Hulsel hadden goede hoop om deze wedstrijd te winnen, want ze hadden de kampioenshirtjes al onder hun voetbaltenue aan. We speelden echter een goede wedstrijd. In de eerste helft kregen we – geloof ik – drie kansen die er allemaal ingingen.’
‘We straalden met z’n allen uit dat we deze wedstrijd zouden gaan winnen tegen Hulsel’, kan Dave zich herinneren. ‘We wonnen overtuigend en de kampioensfoto werd onder het spandoek van Hulsel gemaakt.’ Roger weet dit ook nog: ‘Wat een ongelooflijke belevenis! Alle supporters van De Raven hadden een groen-wit kapsel. Daarna feesten in de noodkantine, die zowat uit elkaar klapte, omdat het bomvol zat.’ Franco: ‘We hadden zoveel vaten bier opgehaald dat we vijf dagen achter elkaar hebben kunnen drinken. Wat een feest was dat!’
Hard gelag
Het was even wennen voor de ploeg van Eric van der Palen op derde klassenniveau. De Raven begon de competitie met 
een hard gelag. De eerste twee wedstrijden gingen verloren, met als uitsmijter de 10-0 nederlaag tegen Marvilde. De conclusie was duidelijk: De Raven was degradatiekandidaat nummer 1.
Ronald: ‘We hadden tegen Marvilde maar een half elftal, omdat we veel blessures hadden.’ Eric heeft een andere reden: ‘In dat weekend was het ‘Bor-weekend’. Dit betekent feesten en drinken met de familie Borrenbergs. Dàt was de oorzaak! Ik was na de wedstrijd zo kwaad dat ik direct vanuit de kleedkamer naar huis ben gegaan. Wat voelde ik me toen vernederd. Dave: ‘Het was John van Ham die als laatste man negen tegentreffers op zijn geweten had.’ Roger vult hem aan: ‘En de keeper maakte één blunder. Haha!’
Volgens Franco was het een grote vernedering, die uiteindelijk goed uitpakte. ‘De mentale weerbaarheid bleek groot binnen onze ploeg en we begonnen steeds meer te winnen.’ In de winterstop stond De Raven op de vierde plaatst en ook hierna ging het team van Van der Palen vrolijk verder met het winnen van wedstrijden. Het kampioenschap in de derde klasse ging tussen Rood Wit V. en De Raven.
Tweede op rij
In de laatste competitiewedstrijd viel de beslissing. Beide ploegen stonden gelijk. De Raven won de thuiswedstrijd met 4-1 van RKSV Heeze, terwijl Rood Wit V. niet verder kwam dan een 1-1 gelijkspel bij Wilhelmina Boys. Het tweede kampioenschap op rij en promotie naar de tweede klasse was een feit voor De Raven. Franco: ‘We waren in de laatste fase van de competitie helemaal niet bezig met het kampioenschap. We stonden te ver achter op Rood Wit, maar omdat zij behoorlijk wat punten liet liggen, stonden we op de laatste speeldag gelijk aan kop.’
‘We begonnen de competitie met nul punten uit twee wedstrijden en met een doelsaldo van 0 voor en 13 tegen’, blikt Ronald terug. ‘Wie bedenkt dan dat je aan einde van het seizoen de kampioenschaal in ontvangst mag nemen?!’
Roger: ‘We wonnen de wedstrijd tegen Heeze en moesten tot 16.45 uur wachten op de uitslag van Rood Wit.’ Dave weet het nog als de dag van gisteren: ‘We stonden met z’n allen op het veld en via de speaker hoorden we dat Rood Wit niet verder was gekomen dan 1-1.’ Volgens Ronald had de scheidsrechter een kwartier langer laten doorspelen, in de hoop dat Rood Wit nog zou scoren. Eric: ‘En later op de avond stond deze scheidsrechter vrolijk mee te feesten met ons!’
Beroemde anekdotes
De schaar, het vloeken en tieren, de ingooi en de uitzonderlijke kwaliteiten van Ronald Borrenbergs. De spitsen Dave Borrenbergs (‘de geslepen vos’) en Roger Borrenbergs (‘de sluipmoordenaar’), die het net goed altijd goed wisten te vinden. Franco Stoeldraaiers als de gedegen en balvaste middenvelder, met een goede techniek en een fantastische pass, worden nog geregeld genoemd. Allen zijn van mening dat De Raven eind jaren negentig beschikte over een spelersgroep, die precies wist wat er nodig was om resultaat te boeken.
Deze saamhorigheid was mede te danken aan Eric van der Palen, die als trainer de groep op de juiste manier wist te coachen. Eric: ‘Het was een geweldige tijd, die ik daarna bij andere verenigingen niet meer heb meegemaakt. De gezelligheid en betrokkenheid van alle mensen uit Luyksgestel was uniek. Het was voor mij als trainer ook een gemakkelijke tijd, omdat de groep hecht was en wist wat ik van ze verlangde. Tot slot maakt de huidige trainer van RKVV Dommelen nog een opmerking: ‘Mijn droom is om mijn carrière af te sluiten bij De Raven.’ De andere vier zijn eensgezind: ‘Daar moeten we nog even over nadenken, haha…!’
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?