Weer geen thuiszege voor UNA

(Door Thieu Vlemmix) De JVC-UNA uitgave van eerder dit seizoen is er eentje waarvan het voorval na afloop, als nota bene spelers van de thuisploeg elkaar te lijf gaan, je nog het beste bij staat. In een vlakke wedstrijd heeft UNA dan aan de Maas net met 0-1 gewonnen en is op weg naar een goede serie van vier gewonnen wedstrijden achtereen. Het levert een mooie tweede plek op de ranglijst op. Evenals nu, gaat daar een overwinning op HBS aan vooraf. Momenteel zijn de Zeelstenaren al weer sinds 24 februari ongeslagen. Zeven wedstrijden achtereen zonder verlies, dat mag - ook al is het voetbal lang niet altijd overtuigend - gezien worden. Of het genoeg is om straks een prijs in handen te hebben? Voor de derde periode titel lijkt GOES momenteel favoriet. Dus maar - achter Jong Volendam - gaan voor de tweede plaats (promotie)?

Vandaag komt dus JVC – een goede middenmoter maar ook niet meer dan dat - naar Zeelst. Al weken is het wat UNA’s  prestaties betreft ‘op ’t  randje’. Vandaag is niet anders. Wat de opstelling betreft moet er een (moeilijke) keuze achterin gemaakt worden tussen de weer herstelde Sjors Paridaans en één van de beste spelers de laatste tijd, Lex van Dijk. De laatste behoudt zijn positie. UNA begint met enkele vlotte aanvallen, maar gaandeweg stropt de aanvoer. De laatste 10 minuten zijn echter weer voor UNA. In de 41e minuut een juweel van een aanval. Uit een directe combinatie over rechts via Teun Sebregts, Brian Boogers en Nick Tielemans, kan Jelle Schijvenaars de strakke aanval met een fraaie kopbal belonen: 1-0. Op dat moment dikverdiend want JVC heeft geen kans gehad.

Mijn eerdere pleidooi om toch eens wat vlotter te wisselen, wordt niet door UNA coach gehonoreerd, terwijl er toch alle reden toe is. UNA raakt namelijk steeds meer in de penarie, heeft geen grip meer op het middenveld. Da’s jammer, eeuwig sund. Op momenten waarop de ploeg het moeilijk heeft, kan vers bloed mijns inziens geen kwaad. Volgens gangbaar concept gebeurt dat pas als de wedstrijdklok de 70 minuten heeft aangegeven. Ik vind dat UNA zichzelf daarmee tekort doet. Temeer, omdat het toch de beschikking heeft over spelers van het kaliber Rob van Boekel (32 pas en nog altijd in staat om wedstrijden van een nieuwe impuls te voorzien) en Louisben Jagt, die ook een stuk meer waard is dan luttele invalminuten. Maar ook die van de jonge generatie -bv. Twan Demin, Youri van de Meer en Sil van Herwijnen- kunnen naar mijn overtuiging met een invalbeurt potten breken, nieuw elan brengen. Uiteindelijk bereiken we ook dit keer weer de kennelijke invalgrens van 70 minuten en mag Rob van Boekel broer Niek komen  vervangen. Maar dan staat het inmiddels al 1-1, nadat de slecht fluitende arbiter Huizinga eerst een vrije trap geeft net buiten de zestien en dat even later op advies van zijn grensrechter verandert in een penalty. Daaruit scoort Furkan Alakmak de gelijkmaker. En dat terwijl hij er zelf met zijn neus bovenop stond.

Rob van Boekel zorg voor duidelijk meer creativiteit en is zelf tweemaal dicht bij scoren. Eerst schiet de aanvallende middenvelder ternauwernood naast en even later produceert hij een schitterend schot dat even schitterend door doelman Dani Cent wordt afgeweerd. Onderwijl is Mart van de Gevel ook nog eens twee keer alleen voor de JVC-goalie verschenen. Beide keren is de laatste winnaar. In resterende minuten is nog eens zichtbaar wat de energie van Louisben Jagt (ultiem ingevallen voor de geblesseerde Ritchie Sam Anpong) opbrengt. UNA zet de bezoekers met de moed der wanhoop nogmaals onder druk. Maar uiteindelijk zit de winnende treffer er niet meer in en UNA doet een stapje terug en staat nu op de derde plaats achter TEC dat in opmars is.  

Roberto Tramontina, een kei van een arbiter
Bij UNA zijn ze er al bijna 20 jaar heel blij mee. Vooral voor Jan van den Akker – de man die de arbitrage voor de lagere elftallen voor zijn rekening neemt - is hij een zekerheidje. Als de namen van de scheidsrechters voor de wekelijkse wedstrijden moeten worden ingevuld, dan verschijnt de zijne als eerste op de computer en seint Jan de intussen 73-jarige spelleider meteen in.

Gezegend met een naam die klinkt alsof hij regelrecht afkomstig is uit een zwierige Italiaanse opera, is Roberto Tramontina in feite een nuchtere en rustige verschijning. Tenminste, op het voetbalveld. Daar oefent de man uit het naburige Gestel, de zowat moeilijkste vrije tijd besteding uit die er bestaat, die van arbiter. Dat is heel wat anders dan werken in het terrazzo wereldje dat hij tot voor kort nog deed. In 1949 komt de dan nog maar 3-jarige Roberto met zijn ouders vanuit het Italiaanse gehucht Campagna, behorend tot de Commune di Maniagio (Noordoost Italie) naar Nederland. Met grote regelmaat gaat hij er nog terug, naar zijn eigen huis, op vakantie.

n de destijds fameuze amateurarbiter Tauran (met snor), heeft hij een goede leermeester. Nu al weer zo’n dikke achttien jaar snerpt zijn fluitje zondagsmorgens luid en duidelijk over de Zeelster voetbalvelden. Zijn bewegingen zijn op de dag van heden niet meer zo soepel als dat ze eens waren, toen hij zich voorbereidde met het lopen van marathons. Zijn manier van arbitreren is dat des te meer. Rustig en bekwaam. Zijn stijl? Niet blazen op dat ding indien niet nodig. Doorspelen als het even kan. Ruimte geven. Zijn kalme en besliste optreden leidt zelden tot opgewonden standjes of spelers die over de schreef gaan. Kenmerkend voor zijn zelfkritische houding is wel dat hij zijn maat en collega scheidsrechter Martin Swinkels - desgevraagd - zijn fluiten langs de kant van commentaar laat voorzien. Maar veel hoeft dat niet te zijn. Want Roberto is gewoon een kei van een arbiter.

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.