.png)
(door Thieu Vlemmix) Schrikken doe je tegenwoordig nergens meer van. Van de week in de krant: vrouw van 102 vermoordt buurvrouw van 92. En vanmorgen kwam een dame tegen, die haar hond aansprak met Epke. Het moet niet gekker worden. Een dubbele salto of zo, bij dat beestje? Nee, dat zag ik nog niet gebeuren. Ik bedoel maar…. Met deze intro, vertaald naar het voetbal en misschien een beetje kort door de bocht: als UNA – dat al vier wedstrijden achter elkaar niet won - vandaag ook verliest bij EVV, dan schrik je daar echt niet van. En dat gebeurt, met 3-0 nog wel. UNA druipt af en het na afloop uitgelaten EVV bereikt daarmee lijfsbehoud.
Laatste wedstrijd, laatste column van mijn kant dus ook, voorlopig althans. Een bang vermoeden zei me vooraf al dat ook deze zal eindigen in mineur. Ik ga me maar niet uitputten om dat verder te verklaren en er allerlei negatieve volzinnen op loslaten. De kale cijfers op zichzelf zeggen immers alles. Ze behoeven verder weinig betoog, lijkt me. De cijfers: in de laatste competitie maanden april t/m mei van dit seizoen uit 7 wedstrijden slechts 4 punten; vorig seizoen in de 7 laatste wedstrijden een oogst van maar liefst 18 punten!
Soms kunnen ze best nog wel aardig voetballen, die van ons. Zoals ook nu weer. Een half uurtje is UNA meester op de Bandert. Een open kans voor Jelle Schijvenaars (1e minuut) en eentje voor Brian Boogers. Een half uur dus. Maar dan is er de plotse uitval van EVV. Een mistastende UNA verdediging, waar Bob Vankan doorheen glipt en het staat zomaar 1-0. Ruim een minuut later een elleboog reflex van Pieter Jan Scheerlinck en de bal gaat op de stip: 2-0. Daarna is voor UNA, waar Willem Tieben de vervanger is van Sjors Paridaans en de uitstekend keepende Robin van Iersel de geschorste Yannick Derix, geeft de wedstrijd dan uit handen. Na rust nog wel een vleugje tegenstand. Maar de Limburgers blijven nu baas en scoren 3-0 door Luqmane Bezzat. Dat Robin van Iersel met een fraaie reactie nog de 4-0 voorkomt, is voor de statistieken.
Rob
Eén ding moet me tenslotte nog van het hart. Ik ben een voetballiefhebber, hou van technisch en creatief voetbal. Zonder er verder omheen te draaien: van een voetballer als Rob van Boekel dus. Ik heb dat ook regelmatig niet onder stoelen of banken gestoken. Rob is pas 32 en in de bloei van zijn leven. Hij steekt qua techniek ver boven de rest uit. Maar de afgelopen seizoenen lijkt het er op dat hij zich steeds moet bewijzen (en dat via invalbeurten!). 
Maar hij hoeft niks te bewijzen, hij kan het -nog steeds. Het zou zo moeten zijn dat het team voor een deel op hem afgestemd wordt en niet andersom. Lukt ’t hem een keer helemaal niet – en dat komt bij voetballers van zijn allooi ook voor – dan kun je Rob (foto) altijd nog kunnen wisselen, zeker met een goeie bank als die van UNA. Dit keer staat hij weliswaar in de basis, maar het verknoeien van zoveel techniek en voetbaltalent - zoals nu naar mijn mening te veel gebeurt – is eeuwige zonde. Nu nog spelen zijn kinderen Vigo, Dex en Gus vrolijk dartelend en onbekommerd langs de velden van de Derde Divisie. Maar wat, als opa Tiny ze later nog eens vertelt over die goeie ouwe tijd. “Papa kon vroeger echt heel goed voetballen”, zo zal hij met onverholen trots zeggen. De kans is niet ondenkbeeldig dat ze dan spontaan zullen roepen: “maar hij stond wel bijna altijd reserve”. Misschien wordt volgend seizoen alles anders….?
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?